Jaar op eigen houtje: hoe ziet mijn leven er nu uit?

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik het contract bij mijn mediabureau opzegde. Een bureau waar ik al bij zat aangesloten sinds het moment dat ik de site, toen alleen nog Styleguide, fulltime ging runnen. Zij zorgden voor deze kans en daar ben ik ontzettend blij mee en dankbaar voor geweest. Echter ging het de laatste twee jaar niet meer zo lekker. Weinig inkomsten, een exclusiviteitscontract dat me erg beperkte en ik wilde gewoon ‘iets anders’. Naar dat ‘iets anders’ ben ik vorig jaar even op zoek geweest. Ik had wat sollicitatiegesprekken, ben op zoek gegaan naar freelance klussen, heb veel bedrijven aangeschreven en bij één bedrijf leek het bijna rond. Echter kwamen we er niet helemaal uit samen en ergens had ik sterk het gevoel dat het toch niet helemaal iets voor me was. Nog steeds voelde bloggen als iets wat het beste bij mij paste en waar ik het liefst mijn geld mee verdiende. Het was in de vijf jaar fulltime én die zeven jaar hobbymatig zó mij geworden dat ik er absoluut niet aan moest denken om daarmee te stoppen of te minderen. En dus besloot ik er voor te gaan. Ik stopte met solliciteren, schreef alle bureaus en bedrijven waar ik ooit mee heb gewerkt aan met de boodschap dat ik nu onafhankelijk was en mijn eigen sales zou gaan doen en zette de knop om. Dit kan ik en dit zou mijn baan blijven.

Geen salespersoon

Nu moet je één ding van me weten: ik ben absoluut geen salespersoon. Ik hou niet van ‘geld vragen’, ik hou niet van onderhandelingen, tot voor kort had ik nog nooit voorstellen geschreven, ik voelde me altijd bezwaard als ik met tarieven kwam aanzetten en liet dat liever over aan mijn mediabureau. Maar ja, die had ik dus niet meer. Ik was echt een groentje op dit gebied en ben de eerste paar keer op mijn bek gegaan met veel te lage tarieven en te weinig respons. Blijkbaar had ik dat even nodig want niet veel later begon het te lopen.

Ik schreef me in bij een banner-bureau zodat ik in ieder geval iedere maand iets qua inkomsten had. Nu zijn banners niet de jackpot en moet je in mijn geval denken aan 400 a 500 euro maar hé, het is een begin en het is een basis. Voor de rest moest (en moet) ik het dus hebben van de advertorials die jullie op mijn site zien verschijnen. Ik stuurde voorstellen uit, schreef me in bij allemaal bureaus die zonder contract werken en die af en toe een samenwerking hebben óf waar je zelf kunt pitchen, reageerde op interessante persberichten en zocht bedrijven uit waar ik héél graag mee wilde samenwerken om hen te benaderen. Ik voelde me nog steeds wat bezwaard maar nadat één van mijn favoriete partijen toezegde om samen met mij voor een jaar een samenwerking op te zetten, groeide mijn (zelf)vertrouwen in dit project. We zijn inmiddels een jaar verder en het gaat goed. Heel erg goed. Ik haal meer inkomsten binnen dan de laatste twee jaar bij mijn mediabureau en heb er plezier in gekregen om samenwerkingen op te zetten, te pitchen op leuke opdrachten en om vervolgens een mail te zien verschijnen met ‘akkoord’. Daar krijg ik echt een boost van en iedere keer doe ik weer een vreugdedansje. Omdat ik dit zélf doe. Ik haal zelf mijn opdrachten binnen, hoef geen percentages af te dragen en alle samenwerkingen zijn een overwinning voor iemand die totaal geen verstand heeft (had?!) van sales.

Een goede basis

Momenteel zijn we dus een jaar verder. Het banner-bureau zorgt nog steeds voor de basis en de rest vul ik zelf aan met de samenwerkingen die ik binnenhaal. Verwacht absoluut geen vetpot. Het is zeker niet zo dat ik maandelijks 3000 euro binnen hark en dat zien jullie ook wel op de site. De advertorials zijn echt niet zo heel erg veel op Mommyhood en alléén als er samenwerking en MommyhoodAD bij staat, is ervoor betaald (dus niet de leuke kledingcollecties die ik deel, dat is op eigen initiatief omdat ik er zelf heel enthousiast over ben). Maar het is genoeg. Het is genoeg om mijn vaste lasten te betalen, om natuurlijk iets weg te zetten voor onze Belasting-vrienden, om een bedrag te sparen én om voor mezelf en de kids leuke dingen te kopen. Het is natuurlijk ook een fijn geweten dat ik Raymond achter me heb staan, die een goede fulltime baan heeft en onze échte basis is. Maar het is zeker niet zo dat hij alles voor me betaalt. Ik betaal mijn eigen rekeningen, ik reken mijn eigen veel te dure tassen en kleding af (no way dat hij me support op dit gebied, haha) en zorg voor mijn eigen potje. We hebben gewoon een gezamenlijke rekening waar we allebei geld op zetten en daarnaast een eigen rekening voor onze eigen dingen. Gelukkig heb ik het het afgelopen jaar nog niet meegemaakt maar mochten er echt geen inkomsten zijn, dan is hij natuurlijk wel degene op wie ik kan terugvallen. En dat zorgde ervoor dat vorig jaar de keuze iets makkelijker was om in het diepe te springen. Nog steeds trouwens, want het is natuurlijk niet zo dat ik maandelijks vijf of zes samenwerkingen heb lopen. De ene maand schrijf ik vijf facturen uit, maar een andere maand is dat er maar één. Of zelfs helemaal niks. Tot nu toe red ik het allemaal prima maar het is een fijn geweten dat er een stabiel inkomen is in ons huishouden.

Fulltime blogger?

Tot de geboorte van Skyler was ik fulltime blogger. Ik werkte dagelijks heel wat uren aan zowel Styleguide als Mommyhood, ging vaak naar afspraken en evenementen en had dan ook een goed salaris wat daar bij paste. Momenteel ziet mijn leven er héél anders uit. Ik heb twee kinderen in huis die de nodige aandacht vragen, Styleguide is compleet op hold gezet en ik ben tussen al het moederen door aan het werk voor Mommyhood. Als ik echt alle uren bij elkaar optel die ik nu spendeer aan Mommyhood, is dat misschien 25 uur in de week. Styleguide staat momenteel helemaal op hold maar dat komt omdat ik de twee sites aankomend jaar ga samenvoegen zodat ik mijn aandacht en energie in ‘slechts’ één blog hoef te steken zodat het iets haalbaarder wordt allemaal.

Ik ben dus absoluut geen fulltime blogger meer maar een moeder van twee kids die toevallig een goedlopend blog heeft waar ze geld mee verdient. Als ik het zo bekijk mag ik in mijn handen knijpen met de inkomsten en de luxe positie waar ik me in bevind. Ik denk niet dat ik bij een werkgever dit salaris ga verdienen met drie dagen werken. Of misschien ook wel, maar dan ben ik dus drie volledige dagen van huis en zullen de kosten voor de opvang weer flink omhoog gaan. En dus heb ik vorig jaar de beste keuze gemaakt. Niet alleen om weg te gaan bij mijn mediabureau en geheel onafhankelijk verder te gaan, maar ook om niet die ene baan aan te pakken en volledig voor het bloggen te gaan. Met klamme handjes, slapeloze nachten en heel wat zenuwen in het begin, maar ik heb het wel gedaan. Daar ben ik enorm trots op! Ik ben benieuwd wat het komende jaar gaat brengen maar mijn vertrouwen is gegroeid en met de cijfers van afgelopen jaar in mijn geheugen, heb ik er alleen maar erg veel zin in. Bring it on!