Inmiddels ben ik een jaar moeder van twee. Ik heb direct na de eerste maand een update geschreven over hoe dat beviel en dat vind ik nu ontzettend leuk om terug te lezen. Echter is dat nog niet een heel goede weerspiegeling van de werkelijkheid. Of anders gezegd: het was wel de werkelijkheid, maar de eerste maand staat je leven nog een beetje stil. Je baby slaapt veel, je leeft nog op die roze wolk, doet alles op een laag tempo en het echte leven moet eigenlijk nog beginnen.
‘Die tweede doe je er gewoon bij!’
Na een half jaar schreef ik het volgende artikel dat er al iets meer ritme in onze dag kwam en dat ik echt gewend was als moeder van twee kinderen. Dit was nog voor de schoolperiode van Skyler en Maddox was net zes maanden oud en nog niet begonnen op het kinderdagverblijf. Inmiddels zijn we een jaar verder en is Maddox niet meer weg te denken. Het voelt alsof ik altijd al twee kinderen heb gehad. Tijdens de zwangerschap hoorde ik enerzijds ‘oeh, dat wordt drukker!’ maar anderzijds de opmerking ‘die tweede doe je er gewoon bij joh!’ Hoe is dat in onze situatie?
Laat ik voorop stellen dat ik het eerste jaar met Maddox me iets anders had voorgesteld. Natuurlijk hoop je dat alles voorspoedig gaat en als je dan veel zorgen hebt en je kindje vaak naar het ziekenhuis moet, drukt dat een stempel op je dag. Ook op de mijne. Ik vond dit eerste jaar, op de eerste twee maanden na, best pittig. Maar als ik goed kijk, heeft dat niks te maken met het feit dat ik nu twee kinderen heb. Het heeft te maken met de situatie waarin we verkeerden want met één kind had ik dat hetzelfde ervaren.
Vanaf dag 1 op rolletjes
Eigenlijk voelt het al vanaf dag 1 goed. De bevalling verliep voorspoedig, de kraamweek was fantastisch, de eerste maanden waren heerlijk en Maddox was alleen maar een toevoeging aan ons leven. Er kwam iets bij, maar ons leven ging evengoed verder zoals dat altijd al geweest was. Met Skyler verliep het direct goed, er was geen sprake van jaloezie en na de eerste ontmoeting was Skyler al weg van zijn broertje. Dit is eigenlijk nog steeds het geval. De jongens gaan heel lief met elkaar om, hebben veel aan elkaar, spelen vaak samen en ze missen elkaar echt een beetje als eentje er niet is. Skyler heeft nu vakantie en ondanks dat hij geniet van de qualitytime met mij en de rust overdag, leeft hij pas echt helemaal op als we Maddox van het kinderdagverblijf halen. Hetzelfde geldt voor Maddox. Hij vindt het prima met mij overdag als Skyler er niet is, maar het is pas echt een feestje als grote broer weer thuis is. Mooi om te zien!
Skyler moet zich een beetje aanpassen
Wat ik lastig vind aan het hebben van twee kinderen is dat de één –in dit geval Skyler- zich aan moet passen aan Maddox. Het kleine speelgoed moet opgeborgen worden, er kan niet meer heel vrij op de grond gespeeld worden, Maddox heeft een strakker ritme waar we ons aan houden en vaak is het toch wel eerst Maddox die met iets geholpen wordt. Ook in de periode dat we iedere week wel in het ziekenhuis waren en ik me vooral veel gefocust heb op Maddox moest Skyler even een stapje achteruit doen. Maar gelukkig heb ik nooit gemerkt aan Skyler dat hij dit vervelend vond of er last van had. We wachten gewoon tot Maddox wakker is voordat we iets willen doen en dat begrijpt hij. De kleine dingen staan nu in zijn kamer of op zolder waar hij lekker zijn gang kan gaan en op dagen dat Maddox op de crèche zit en Skyler thuis is, of tijdens slaapjes, kan Skyler evengoed lekker zelf spelen en heeft hij die qualitytime met mij. Daarentegen is het ook Maddox die soms even plaats moet maken, hoe jong hij ook is. Ook hij moet af en toe even wachten en ook hij moet begrijpen dat niet alles zomaar kan. Dan kan hij gaan huilen, maar ik heb immers maar twee handen en maak op dat moment een keuze voor mezelf. In het begin best lastig maar nu gaat dat ook eigenlijk wel vanzelf en voel ik me niet schuldig. Het is op dat moment even niet anders.
Kinderdagverblijf
Dat Maddox nu op het kinderdagverblijf zit doet mij als moeder heel erg goed. We hebben uiteindelijk ook de overblijf voor Skyler geregeld en zo heb ik maandag en dinsdag van 09:00 uur tot 15:30 uur helemaal voor mezelf. Daar knap ik echt van op en dat heb ik ook echt nodig. Ik merk dat dat de druk van de ketel haalt en dat ik me meer mezelf voel dan het eerste half jaar. Op woensdagochtend heb ik dan alleen Maddox en ’s middags zijn beide jongens thuis en proberen we altijd wat leuks te doen. Op donderdag zit Skyler de hele dag op school en is Maddox thuis en op vrijdag is mijn moeder er. In het weekend zijn we altijd met zijn vieren lekker thuis. We hebben een fijn ritme gevonden en school en de crèche hebben daar absoluut aan bijgedragen.
Drukker en gezelliger
Als ik echt naar mezelf kijk, kan ik wel zeggen dat ik inderdaad die tweede er gewoon bij doe. Ik vond de overgang van 0 naar 1 véél heftiger en veel meer wennen dan van 1 naar 2. Ik ben meer zeker van mezelf, voel me meer ervaren en het gaat eigenlijk vanaf de eerste ontmoeting vanzelf. Ja, het is drukker in huis, de zorgen waren en zijn niet leuk en de slapeloze nachten zijn, met nog een kleuter in huis, zeker niet makkelijk. Maar als ik kijk naar de interactie tussen Skyler en Maddox en naar mijn liefde voor hen, kan ik niets meer dan zeggen; die tweede was een héél goede keuze en alles gaat van een leien dakje. Maddox huppelt gezellig in de rondte en door het leeftijdsverschil van 3.5 jaar snapt Skyler ook precies wat er gaande is, dat er nog iemand is die aandacht vraagt en dat je soms even moet helpen of moet wachten. We hadden geen betere keuze kunnen maken.
Vertel eens medemoeders van twee of meer kinderen, hoe heb jij de overgang ervaren van 1 naar 2 kinderen?
Idem hier!
Telkens dit onderwerp ter sprake komt, lijken er wel twee kampen te bestaan. De ouders die de overgang van geen naar 1 kind heavy vonden, en de anderen die het net moeilijker hadden om van 1 naar 2 kinderen te gaan.
Ik hoor duidelijk bij de eerste groep. Een kind krijgen was o-ver-weldigend. Die eerste weken met z’n drietjes waren dan ook echt een wereld van verschil met het leven dat we als koppel kenden.
Maar aangezien je na een eerste kind je dag toch al plant rond de slaapjes en voedingen, en de slechte nachten en de pampers zich vanzelf opstapelen, maakte dat voor mij echt geen verschil meer toen de tweede erbij kwam.
En voor jezelf in de moederrol wordt het ook makkelijker: bij een tweede had ik niet meer het paniekerige gevoel dat me bij een eerste kind overviel.
Op praktisch en organisatorisch vlak vergt het uiteraard wat meer tijd en energie. Maar als je dan kijkt naar de interactie die er is tussen je kindjes, smelt je.
Ik zou het alleen maar kunnen aanraden!
Ik ervaar het ook ongeveer zo. Ik vond de overgang van 0 naar 1 VEEL heftiger dan van 1 naar 2. Het is zeker iets drukker, maar aangezien het toch al druk was maakt dat beetje extra niet zoveel uit haha! En het is inderdaad heerlijk om ze samen te zien :).
Die opmerkingen jaagden mij soms wel angst aan, want ik vond de overgang van 0-1 best wel heel heftig. Nu 3 maanden hebben we twee kindjes en ik vind tot nu toe ook echt, die tweede doe je er gewoon bij. Ja het is wat drukker, wat meer georganiseer en rekening houden met elkaar. Maar vind het pinuts in verhouding met toen ik voor het eerst moeder werd.
Dat de interactie tussen jullie twee jongens zo goed verloopt lijkt me heerlijk om als ouder te zien!!
De tweede deed ik er inderdaad even bij. Ze schelen maar anderhalf jaar, en ze zaten vrij snel in hetzelfde ritme. Over zes weken verwachten we de derde, nu met 2 en een half jaar en vier jaar leeftijdverschil. Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan!
Het ging wel vanzelf, maar toen mijn dochter 1 werd en ik terug keeknop dat jaar vond ik het wel zwaar. Soms ook lastig. Want waar mijn zoon altijd in de kinderwagen sliep (wel ‘s nachts weer een stuk slechter) wilde mijn dochter alleen maar in haar eigen bed slapen. Dus het was lastig om van huis te gaan, want anders had ik de hele tijd een krijsend meisje in de wagen liggen. En de draagdoek vond ze ook niks. Maar mijn dochter wordt nu bijna 2 en ze spelen zo lief met elkaar. Op het kinderdagverblijf trekken ze ook regelmatig naar elkaar toe om elkaar een kus en een knuffel te geven. Het is echt zo leuk en lief om te zien. Over 4 maanden ben ik uitgerekend en vind het wel spannend hoe mijn dochter op de baby gaat reageren. Ze hangt namelijk heel erg aan mij. Mijn zoon ook, maar die kan je nog afleiden met een tablet of met de tv haha. Maar ik ga er vanuit dat het allemaal goed komt.
Hier ook zo! 2 dochters; 1 van 4,5jr en 1 van 9 maanden. Zit ook 4 jaar verschil tussen wat maakt dat de oudste idd ook nog nooit jaloers oid is geweest en meer begrip heeft voor de situaties waarin ze niet altijd meer de eerste is die gehoord of geholpen wordt. Jongste is in augustus geboren waardoor de oudste voldoende tijd had om te wennen aan dr zusje om vervolgens in september 4 te worden en naar school te gaan.
Ik werk ene week 28 en andere week 32 uur .. en m’n vriend 20 uur waardoor de kindjes niet naar de opvang oid hoeven. De rust die dit thuis geeft is ook zo fijn. Omdat wij de eerste ook best heftig vonden ook wat langer gewacht tot een tweede, maar het was de beste keus ooit. Voor ons, maar ook voor de oudste die zo onwijs blij is met dr zusje. Wat dit keer wel heel anders is; jongste heeft koemelkallergie waardoor ik nog steeds borstvoeding geef, mijn idee was om tot 6 maanden borstvoeding te geven maar gezien de allergie en eczeem doe ik dit dus nog steeds. Inmiddels voelt het niet meer als een ‘moeten’ maar meer als een cadeautje die ik nog kan meegeven en waar ik van geniet omdat het waarschijnlijk mn laatste baby is .. Want een 3e, dat lijkt me toch wel weer heftig..
Zo, dit artikel laat ik lezen aan mijn man Ik wil graag een tweede, hij twijfelt nog. Wie weet in de toekomst
ik rolde er gewoon in want er zat maar 13 maanden verschil tussen en het verliep vrij soepel maar wel druk. ik zat ineens met 2 babys om het zo maar te zeggen, niomi liep nog niet dus voelde mij echt een zeulende moeder hahah
Leuk om te lezen. Ik heb het zelf wel anders ervaren. Vond de 1ste een eitje. De 2de daarentegen vond ik heel pittig. Vooral de aandacht moeten verdelen. Er zit hier 2,5 jaar tussen. Nu zwanger van nr 3. Word weer een leeftijdsverschil van 2,5 jaar. Ben heel beniewd hoe ik dat ga ervaren. Sta er wel relaxter in denk ik dus vermoed dat ik dan wel denk een 3de doe ik er gewoon bij 🙂
Ik hoor bij het kamp van mensen die van 1 naar 2 zwaarder vond. Helaas werkte het bij ons niet mee dat mijn man ziek was en heel veel op mijn schouders terecht kwam. Wat het ook lastig maakt is dat ik blijkbaar kinderen maak die en niet doorslapen, en die dan bij ons in bed moeten omdat ze anders niet slapen. Maar ik geniet ook wel ontzettend van ze!