Toen ik vanmorgen aan het wandelen was, dacht ik weer even aan het stuk dat ik een tijd geleden schreef: ‘over vijf jaar werk ik weer in loondienst’. Hoe lang geleden dat was wist ik even niet meer, maar ik wist wel dat ik redelijk in de buurt van vijf jaar geleden moest zitten. Eenmaal thuis zocht ik het op en zag ik het staan: 1 december 2018. En laat ik precies vier jaar later een contract hebben getekend.
1 december 2018
2019 is het jaar waarin ik mijn boek wil gaan schrijven. Het is ook het jaar waarin ik hopelijk mijn Nima netjes kan gaan afronden en het is ook het jaar waarin ik nu echt eens ga kijken wat ik precies wil. Het is echt niet zo dat ik direct voor 36 of 40 uur iets ga zoeken. Misschien wel voor twee dagen, bijvoorbeeld de maandag en de dinsdag, of een eventuele derde dag erbij. Ik ben ervan overtuigd dat er iets op mijn pad gaat komen en wat dan ook precies in mijn straatje past. Uitdaging, een vast salaris, echte werktijden, echte vrije dagen hebben, schrijven voor mijn blog wanneer ik dat wil, niet meer afhankelijk zijn van opdrachten of van klanten die maar weigeren te betalen en mezelf meer ontplooien. Ik kan goed schrijven en wil daar meer mee doen. Mijn kennis en vaardigheden eens voor een ander in praktijk brengen en tegelijkertijd meer leren, meer ontdekken en kijken wat er buiten de blogwereld nog meer is. Daar heb ik namelijk nooit echt gekeken. Tijd om mijn vleugels na al die jaren eens uit te spreiden. Dus over vijf jaar? Werk ik weer in loondienst. Misschien over een jaar, misschien over twee jaar al. We zien wel waar het schip strandt!
Experimenteren
Sodeju, was dit even een potje manifesteren? Op het moment dat ik dit stuk schreef, was ik echt heel erg zoekende. Wat wilde ik de komende jaren gaan doen? Hoe wilde ik het bloggen gaan vormgeven? Waar ging ik mijn dagen mee vullen? Ik miste iets. Voldoening, waardering, uitdaging. Maddox was op dat moment anderhalf dus echt veel tijd zonder kinderen had ik niet, maar ik wist wel dat ik op onderzoek uit moest gaan, om te zien wat ik zou kunnen doen als de kinderen allebei op school zouden zitten. Het werd een zoektocht. Een lange. Met veel experimenteren, veel op mijn bek gaan, verkeerde keuzes maken en slapeloze nachten. Maar het eindigde wel met wat ik wilde: iets dat precies in mijn straatje past.
Boek
Allereerst schreef ik mijn boek. Het koste me bloed, zweet en tranen maar jeetje, wat gaf het me voldoening. Wat hield ik van het proces. Het schrijven, het samenwerken, de feedbacks, de trappen onder mijn kont en de complimenten. Ik ben onwijs trots op het eindresultaat en kan jullie vertellen dat er naast een fysiek boek, ook een e-book en luisterboek is. Nog steeds krijg ik regelmatig berichten van vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen en dat doet me goed. Het is geen boek dat direct een bestseller is geworden, maar het is wel een boek dat lekker doorloopt. En daar hoopte ik heel erg op.
Zwart gat
Na het boek viel ik in een zwart gat. En nu? Ik wist dat de zoektocht er moest komen. Ik had mijn Nima Marketing examen erop zitten en dacht: ik ga solliciteren op marketingfuncties. Dat heb ik gedaan. Ik gooide er heel wat brieven uit en het verst kwam ik in een sollicitatieronde bij CompaNanny. Ik werd het net niet en dat voelde heel zuur. Ik zag mezelf al werken op kantoor en had alles al in mijn hoofd geregeld voor de jongens. Op dat moment wist ik dat ik de zoektocht voort moest zetten. Ik solliciteerde veel, kreeg veel afwijzingen en zocht weer verder. Totdat er freelance klussen op mijn pad kwamen.
Dure les
Ik heb maandenlang gewerkt voor een bedrijf in babyproducten. Eerst slechts een paar uurtjes per week om iemand over te nemen vanwege zwangerschapsverlof; uiteindelijk liep dat uit naar een vaste klus voor 20 uur in de week. Ook begon ik te schrijven voor My Lovely Notebook. Elke week schreef ik de nieuwsbrief en dat was onwijs leuk om te doen. De grote freelance opdracht liep heel pijnlijk af. We wisten dat de zaken niet goed gingen, maar uiteindelijk heb ik maanden gewerkt voor niks. De betalingen bleven uit. Ik ben erg goed van vertrouwen en geloofde de belletjes en app’jes die ik kreeg. ‘Het komt eraan’. Daar heb ik van geleerd. Nooit meer doorwerken als er meer dan twee facturen openstaan. Het was een dure, maar goede les. Maar terwijl daar een deur sloot, ging er ergens anders een deur open: ik mocht gaan freelancen voor een leuke verloskundigenpraktijk. Ze zochten iemand die de social kanalen bij kon houden en dat leek me fantastisch. Dat IS fantastisch, want dat doe ik nog steeds met veel plezier. Maar het was niet genoeg; ik wilde die 20 uur van de andere klus gaan opvullen met iets anders. Ik dacht echt dat freelancen op dat moment het beste paste. En dat ik het werken in loondienst los moest laten. Maar vlak na de zomervakantie kwamen daar een aantal vacatures voorbij die me op het lijf waren geschreven.
Schrijven
Allereerst was daar een trouwblog. Ik ging op gesprek, we hadden een onwijs goede klik, maar de keuze ging naar iemand anders met meer saleservaring. Ik vond dat heel jammer, maar het bevestigde wel mijn gevoel: ik moet niet blijven zoeken naar al die marketing-jobs. Laat mij maar gewoon schrijven. De volgende vacature was die van Kek Mama. Mijn droombaan op papier. De klik en interesse was wederzijds. Artikelen over het moederschap waren me op het lijf geschreven. Toch hebben we, na een goed gesprek met de hoofdredacteur, gezamenlijk besloten om niet verder te gaan samen. Het hoofdkantoor zit in Utrecht en ze wilden echt iemand fysiek op kantoor. Tijdens schoolweken zou ik dit prima rond krijgen, maar tijdens vakanties niet. Er was immers geen opvang voor Skyler. Ze gaven me wel een mooie kans; ik mocht een aantal weken freelancen. Dat was een onwijs leuke ervaring en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb een paar leuke artikelen mogen schrijven voor de website en in augustus komt er een groot interview in het magazine. Iets waar veel tijd en aandacht in zit, over een vrouw die haar baby is verloren met drie maanden. Inmiddels heb ik leuk contact met haar en zijn we allebei trots op het eindresultaat. Zodra dat uit is, zal ik het artikel nog even delen.
Tweede keuze
Tegelijkertijd met Kek Mama, ging ik een sollicitatieprocedure met AmstelveenZ in. Ik zag de vacature in het magazine en dacht: ik probeer het gewoon. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek, maar merkte na afloop wel dat ik twijfelde. Kon ik dit wel? Wilde ik dit wel? Artikelen over het moederschap en kinderen zijn me toch veel meer op mijn lijf geschreven dan artikelen over een gemeente? Maar toen kwam gesprek twee. En gesprek drie. En alhoewel ik het al een beetje had opgegeven omdat ik ook hier geen opvang tijdens vakanties zou hebben, kwamen ze met een prachtige constructie. Ze wilden me graag hebben. Op dat moment was Kek Mama absoluut mijn eerste keuze maar omdat dat niet doorging, ging ik voor AmstelveenZ. Mijn tweede keuze.
Op mijn plek
Inmiddels zit ik daar alweer zeven maanden en heb ik net mijn nieuwe contract voor een jaar getekend. Het was mijn tweede keuze op papier, maar bleek toch de perfecte functie voor mij te zijn. Een functie die me volledig uit mijn comfort zone trekt. Een functie waarin ik elke dag weer leer. Waarin ik mag proberen, mag vallen, mag opstaan en opnieuw mag proberen. Een functie die ik mag vervullen met twee mannen om me heen waar ik een goede klik mee heb. En ik blijk het nog te kunnen ook. Schrijven over andere dingen dan het moederschap. Sterker nog: ik geniet ervan. Ik ga van een bouwbedrijf naar een BN’er en van een restaurant naar een sporter. Ik ga van een redactie-stuk naar een online artikel en van samenwerken met een fotograaf naar eindcorrecties. Ik mag van A tot Z een magazine maken en elke maand ben ik weer trots op het resultaat.
Precies waar ik moet zijn
Wat heb ik lopen zoeken. Opleidingen en cursussen gevolgd om mijn werkveld te verbreden, gefreelancet om alles maar te proberen, gesprekken gevoerd om verschillende banen te proberen, boeken gelezen (mijn favoriet tijdens de zoektocht was Ginny Werkt) en online gezocht. Om vervolgens tot de conclusie gekomen dat schrijven het beste bij me past. En dat mijn nieuwe baan ook nog eens 10 minuten vanaf huis te vinden zou zijn, in een constructie zodat ik alles kan blijven doen wat ik het liefste doe: schrijven, tijd genoeg voor de kinderen, vrijheid, ruimte om te bloggen en, op een vrijdagochtend zoals nu, koffie te drinken bij het Tuinhuis en lekker van me af te schrijven. Ik werk inderdaad binnen vijf jaar in loondienst. En hoe! Ik ben precies waar ik moet zijn.
