Regelmatig zie ik bij andere ouders een oppas voorbij komen. Geen familie, maar echt iemand buiten de familie die ze hebben gevonden om op hun kinderen te letten. Nu lijkt me dat ook heerlijk. Dat je altijd iemand achter de hand hebt voor iets spontanere uitstapjes en dat je vaker weg kunt met zijn tweeën. Bij ons is het zo dat mijn ouders weleens oppassen. Als we uit eten gaan of we gaan naar een concert, zijn het altijd mijn ouders die we vragen. Op vrijdagavond is dat sowieso geen probleem en op een weekenddag ook niet, maar doordeweeks vragen we ze eigenlijk niet. En plannen we dus ook niks. Het lijkt me ideaal om iemand in de buurt te hebben die tegen betaling een paar uurtjes bij de kinderen wil blijven terwijl Raymond en ik iets leuks doen. Of als ik eens echt ergens naartoe moet voor mijn werk. Maar hoe vaak we het er al over hebben gehad en hoe prettig het me ook lijkt; ik durf het niet zo goed en ik heb moeite met het idee.
Onzekerheid
Ik weet niet precies waar die onzekerheid vandaan komt en het wordt er niet beter op nu de kinderen ouder worden, maar het idee dat er iemand langskomt die ik in het begin helemaal niet zo goed ken, beangstigt me een beetje. Ik heb ook twee kinderen die ’s avonds nog wel een keer wakker worden en als ik dus wegga nadat ik de kinderen op bed heb gelegd, zal ook een beetje gek zijn. Eigenlijk heb ik wel spijt dat we niet al een oppas hebben gezocht toen Skyler nog een baby was. Dan groeit het kind met de oppas op en voelt het vertrouwd. Om nu mijn kinderen, van vijf en bijna twee, met een (in het begin) wildvreemde achter te laten, doet me echt een beetje pijn. Je zou natuurlijk ook kunnen kijken naar iemand die je al kent, maar eigenlijk kennen we dan niemand. Ja, mijn ouders dus. En daar vallen we altijd op terug.
Met Raymond heb ik het er wel eens over en als dan het woordje oppas komt, merk ik dat ik direct een beetje terug deins. ‘Prima, dan bellen we mijn ouders gewoon!’ is dan mijn eerste reactie. Raymond staat daar een stuk makkelijker in en vindt het totaal geen probleem als we eerdaags op zoek gaan naar iemand die af en toe een paar uurtjes bij de kinderen kan blijven.
Jaloers
Als ik zie hoe makkelijk dat bij anderen gaat kan ik daar best een beetje jaloers op worden. ‘We hebben onze oppas gebeld en gaan lekker uit eten!’ of ‘De oppas kon vandaag oppassen dus we gaan een filmpje pakken!’ Dat soort dingen plannen wij eigenlijk amper en alleen als mijn ouders kunnen. En dan nog denk ik vaak ‘ach, ze hebben de hele week gewerkt, ik blijf wel gewoon thuis zodat zij ook naar huis kunnen.’ Hoe fijn als je iemand achter de hand hebt zodat je het kunt afwisselen? We zouden het leuk vinden om af en toe eens samen weer uit eten te gaan of even een filmpje te pakken. Weer even tijd voor elkaar, iets wat we nu veel te weinig hebben.
Met het gezin meegroeien
Ik heb twee best makkelijke kinderen. Ze kunnen prima spelen, gaan goed om met vreemde mensen en ondanks dat Maddox behoorlijk aan me hangt, gaat het goed als ik eenmaal weg ben en hij alleen met Raymond of oma is. Het is simpelweg mijn eigen gevoel dat in de weg zit. Het idee dat ik mijn kinderen aan iemand moet overdragen, aan iemand die in het begin niet bekend met ze is en als de kinderen dan wel wakker worden, ze niet blij zijn met degene die naar hun bed komt om ze te troosten. Zoals ik hierboven al benoemde; het zou een ander verhaal zijn geweest als diegene met ons gezin was meegegroeid, als ze al op Skyler was gaan passen toen hij baby was. Toch best jammer dat we dat toen nooit in gang gezet hebben. Maar loslaten was toen helemaal lastig… Ik vind het echt knap hoe andere ouders dat regelen en zou best willen dat ik dat ook zo kon regelen en zien. Op Skylers kinderdagverblijf had Skyler wel echt een onwijs goede klik met een stagiaire daar en we wilden haar wel graag als oppas hebben. Echter waren daar toen de regels dat dat niet mocht, en daarna is dat contact helemaal verwaterd. Andere eventuele oppassers zijn nog niet op ons pad gekomen en ik ben er ook niet naar gaan zoeken. Omdat een buitenstaander dus niet zo fijn voelt.
Opa en oma
Het lijkt zo simpel; je zoekt een oppas, je kijkt of er een klik is en je gaat een avondje weg plannen. Echter voelt het niet zo simpel. Ik vind het idee niet prettig en ik weet niet of ik dat ooit zou kunnen loslaten. Voor nu vragen we dus af en toe opa en oma. En dat gaat eigenlijk wel ten koste van we-time, aangezien we het nu amper plannen. Ik weet zeker dat mijn ouders het helemaal niet erg vinden om iets vaker op te passen en ik denk zelfs dat mijn moeder het helemaal niet zo leuk zou vinden als ik iemand anders -een vreemde nota bene- zou vragen om op de kinderen te letten. Dan staat ze binnen twee minuten voor de deur, haha.
Ik ben wel benieuwd hoe jullie erover denken; hebben jullie een oppas? Gaat dat bij jullie makkelijker of vind je het ook moeilijk allemaal?
Hoi!
Ik begrijp het goed. Toen mijn kinderen heel slecht sliepen wilde ik ook niet dat ze bv gingen logeren, zelfs niet bij opa en oma.
Maar we wilden toch een oppas proberen voor af en toe eventjes weg kunnen, film , eten, sporten ed.
Maar toen we de oppas een keer overdag hadden laten langskomen en zagen hoe lief ze was, waren we om. We hadden er beiden een goed gevoel bij. En als je de oppas ook af en toe overdag inzet, dan wennen de kindjes er wel aan. Ook als ze in de avond wakker worden.
Dus ik zou zeggen doe een buurt oproepje en nodig de oppas overdag uit om te kijken of het klikt. En ga de eerste paar keer overdag samen wat leuks doen.
Veel plezier.
Aangezien je reacties leuk vindt 🙂
Wij hebben een oppas, een 14jarig buurmeisje, waarvan de ouders altijd thuis zijn. Ideaal, want zo heb je altijd een volwassene achter de hand. Mijn kids zijn evenoud als de jouwe, maar worden savonds zelden wakker. Ik vertel mijn oudste wel altijd dat de oppas komt. Als mijn jongste wat groter is, dan mag ze de kids ook in bed leggen. Denk niet dat mijn peuter dat trekt. Voordat ze begon is ze wel een keer met mijn oudste komen spelen. Zodat hij haar kent.
De eerste keren bleven we in de buurt, maar zijn nooit gebeld. Ik zou niet meer anders willen!
Auteur
Ik vind iemand van 14 dus al niet zo prettig, haha! Maar overdag blijven oefenen is een goed idee.
Stagiaires van de creche/school is ook altijd een goeie.
Ik vond het eerst ook best heftig en keek de hele avond op mn telefoon. Nu voelt het zo luxe dat ik zonder schuldgevoel weg kan (ik doe ons buurmeisje er zelfs een plezier mee en de kids vinden het prima)
Voor mij was het weer een nieuwe stap in ‘het grote loslaten’
Jep, dezelfde struggles hier! De keren dat we oppas hadden (buurmeisje), was ons zoontje ontroostbaar. Ik moest hem dus huilend achterlaten. Nu al ruim 2 jaar dat we alleen schoonouders vragen en die wonen niet om de hoek… Toevallig wel gisteren ons buurmeisje gevraagd om deze week anderhalf uur te komen overdag, om het contact weer op te bouwen. Hopelijk lukt ’t nu wel!
Hi Shirley,
Maddox zit op CompaNanny. Misschien is Charlie Cares wat voor jullie. Dat is een bedrijf, die samen werkt met CN. En oppasdiensten aan biedt voor ouders en oppasmeisjes. Als oppasmeisje, heb je ook eerst een gesprek bij hun op kantoor. Dus er is ook controle.
Auteur
Oh, dat klinkt goed! Ga ik eens naar kijken 🙂
Hai! Ik maak ook gebruik van Charly Cares. Deze meiden zijn geselecteerd bij hun op kantoor en je kan reviews lezen van andere ouders. Hoewel onze kids (4 en 2 jaar) best wel aan ons hangen is het ook gewoon een kwestie van doen. De kinderen wennen eraan en t geeft mij/ons lucht!
Onze oppas hebben we via m’n broer die heel tevreden over haar is. Ze is al ruim volwassen qua leeftijd, leven en houding. Dat heeft mij over de streep getrokken. Ze is flink wat duurder dan een jonger meisje maar ik laat mijn kinderen echt met een gerust hart achter. Zij heeft zo’n houding: mij krijg je niet gek en ze is dol op de kinderen. Ze heeft haar eigen autootje. Want iemand na een avondje uit zelf nog naar huis brengen vind ik echt niet ideaal. Dus ik denk dat als je er zo in staat als jij en ik dus je het moet treffen. Ze voelt voor ons als een tante.
Hier vanaf de andere kant: ik heb tussen mijn 15e en 19e heel veel opgepast. Vaak wel bij buren of mensen die we kenden uit het dorp, maar ook bij onbekenden.
Ik ging wel altijd eerst overdag langs, en zeker bij oudere kinderen kwam ik op de eerste oppasavonden voor ze gingen slapen om te laten zien dat ik er was.
Troosteloze kinderen heb ik vrijwel nooit gehad, maar had altijd wel een mogelijkheid om de ouders te bellen. Gaat het dan niet dan moet je dat gewoon doen. Één keer gebeld vanwege een ziek kind, verder nooit nodig gehad.
Snap je angst wel hoor, misschien dat overdag kijken hoe iemand met je kinderen omgaat helpt ter geruststelling.
Wij maken gemiddeld een of twee keer per maand gebruik van een oppas. In ons geval zijn dit twee buurmeisjes, een is 18. De ander is 14. Wij kennen hun ouders (het zijn twee verschillende gezinnen) en daarom voelde het vertrouwd. Eerst paste ze vooral ’s avonds op, als de kinderen al sliepen. Tegenwoordig leggen zij ze soms ook in bed. Die van 18 werkt veel met kinderen vanwege haar opleiding en kan dus ook goed een opstandige peuter aan 🙂 Het is voor ons ideaal, ook omdat onze ouders door de weeks op werkdagen oppassen. Wij willen hen dan in het weekend niet overvragen (bovendien zijn ze geregeld zelf op stap) en de buurmeisjes verdienen zo een centje bij.
Tot nu toe hebben wij ook alleen nog familie (oma’s, oom of tante) gehad als oppas. Er is eigenlijk altijd wel iemand die kan, iedereen woont in de buurt. En als we zelf ook in de buurt zijn en het duurt niet lang, zetten we de babyfoon bij de buren.
Bij een ‘externe’ 🙂 oppas zou ik idd eerst overdag kennismaken, misschien ook wel een paar keer. En dan overdag weggaan en later dan ‘s avonds. Zo kun je het een beetje opbouwen. Dat je erop kunt vertrouwen dat de kids niet in paniek raken als de oppas er is, want dan durf je misschien nooit meer weg..!
Ik heb er ook moeite mee, vooral omdat ze ’s avonds en ’s nachts zoveel aandacht vragen. Mijn ouders passen wel eens op en J heeft inmiddels al een paar keer bij mijn middelste zusje gelogeerd die bij ons in de buurt woont. Ik vraag mijn zusjes ook wel eens om op te passen als wij weg willen (groot voordeel van 3 zussen, hoewel ze niet allemaal in de buurt wonen). Maar heel makkelijk gaat het niet 😉
wij hebben nooit een oppas gehad omdat ik mij er ook niet goed bij voelde en ik moet geen vreemde in mijn huis en bij mijn kids 😉 ja het was wel eens lastig maar we kwamen altijd wel tot een oplossing met vrienden en familie of buren
Wij hebben twee oppassen. Eentje via vrienden en ik heb ook oproep geplaatst op een FB pagina voor oppassen in Amsterdam en zo een studente gevonden die graag oppast na een x kennismaken past ze af en toe op. Allebei heel blij mee. We vragen ze vooral als we even iets willen eten ofzo en de kinderen al in bed liggen. Voor overdag vraag ik tot nu toe eigenlijk vooral de oma’s en ooms en tantes( omdat die het heel leuk vinden om te doen) maar heb ook een adres voor overdag.
Ik heb vroeger vanaf m’n twaalfde opgepast( ook bij kinderen die ik nog nooit had ontmoet of die Engels of Spaans spraken) en altijd heel leuk gevonden. Volgens mij vinden kinderen een oppas juist erg leuk, er mag net iets meer ( extra verhaaltje of iets langer opblijven) maar ze luisteren meestal ook beter. Als ze niet willen slapen dan is het jammer maar dan mogen ze beneden bij de oppas zitten en dan zien we het wel weer als we thuis zijn.
Gewoon een x proberen een of twee uurtjes, desnoods ga je bij de buren wat drinken en ben je om de hoek als het niet goed gaat. Zo steeds verder ‘uitproberen’ het is zo fijn om af en toe iets samen te kunnen doen!
Ik denk dat wij geen oppas gaan inhuren. Althans, mijn ouders, schoonmoeder, schoonzus, zwager en schoonzus, broertje en nicht van mijn vriend staan allemaal te springen om op te passen. Daarbij hebben we leuke buren die zelf een zoontje van 8 maand hebben, die hebben ook al een keer aangeboden om op te passen.
Desniettemin kies ik toch vaak voor mijn eigen ouders haha!
Je kan het misschien ook opbouwen, om meer vertrouwen te krijgen. Dat ze in de eerste instantie gewoon overdag bij jullie thuis is en dat je erbij bent en dan klein stapjes nemen zodat jullie uiteindelijk een hele avond weg kunnen zijn en de oppas op de kinderen past.
Ik heb ook geen oppas van buiten af. Ik moet er ook niet aan denken eerlijk gezegd! Zelf heb ik ooit nooit een oppas gehad als kind. Mijn jongste gaat ook echt alleen uit logeren e.d. in noodgevallen want zij wil dat nog niet. Mijn oudste is daar altijd veel makkelijker in geweest. Het komt vanzelf wel weer dat we vaker op pad kunnen denk ik dan.
Auteur
Nee, zelf heb ik dit inderdaad ook niet gehad. Mijn ouders waren amper weg zonder ons en als dat wel het geval was, was mijn opa bij ons thuis. Of we gingen even naar onze tante 🙂
Zou dat het zijn? Ik heb zelf nooit een oppas gehad en het lukt mij ook niet tot het zoeken van een oppas over te gaan… Ik snap je dus heel goed.
Ik heb zelf altijd heel veel opgepast en tijdens mijn studententijd 5 jaar lang bij hetzelfde gezin. Begonnen met avonden en in de weekenden (kinderen waren toen 4 en 2) en uiteindelijk 2,5 jaar lang elke maandag. Ik haalde ze uit school, kookte voor ze en daarna kwam hun moeder weer thuis. Ik heb het altijd super waardevol gevonden en bijzonder om echt een onderdeel uit te maken van het gezin. De kinderen zie ik nu 3 jaar later nog steeds regelmatig. Als student ben je heel flexibel, dus ook een dag van te voren was voor mij eigenlijk nooit een probleem. Dat was voor het gezin natuurlijk een groot voordeel en daarnaast wilde zij ook liever iemand die iets ouder was (21+) ipv een jonger iemand.
Ik ben via via bij dit gezinnetje terecht gekomen en ik denk ook dat dat de beste manier is. Dan heb je meteen referenties en dat zorgt misschien al voor een vertrouwder gevoel. Eerst een kennismakingsgesprek en dan een avondje of juist overdag een uurtje proberen. Ik hoop echt dat je er een beter gevoel bij krijgt, want in mijn ervaring kan het juist ook heel waardevol zijn om een oppas te hebben, niet alleen voor de uitjes en flexibiliteit, maar vooral ook voor de band die je opbouwt!
Mijn ervaring is ook dat de kinderen best verdrietig kunnen zijn als de ouders weggaan, maar geloof me zodra de ouders uit zicht zijn dan is het over, hoe lullig het misschien ook klinkt.. 😉
En aan buren of mensen op school/opvang vragen naar een betrouwbare oppas? Dan hoef je niet helemaal vanaf 0 te beginnen met zoeken.
Ik heb zelf veel opgepast van mn 14 tot 19de en ging altijd minimaal 1x kennismaken met de kids en papa en mama voordat ik ingezet werd.
Wat je ook kan proberen voor de kids (&jou) om te wennen is gewoon playdates plannen met de oppas? Even duurder omdat je dr niet echt nodig hebt, maar die prijs is dan voor de geruststelling 😉 Ze kan een keer met de jongen én jou mee naar de speeltuin, naar de monkeytown, thuis een middel spelen etc. Dan kan jij je steeds afzijdiger houden en leert iedereen elkaar kennen 🙂
Wij gaan niet heel vaak weg maar als we dat wel doen wil ik niet nog eens mijn schoonmoeder vragen om op te passen, die past elke week 2 dagen op. Mijn eigen moeder is overleden dus ik heb alleen mijn schoonmoeder. Om haar niet telkens te vragen hebben wij een oppasmeisje in de vriendenkring gezocht.
14 was ze toen ze s avonds af en toe oppaste als Jax op bed lag. Als wij naar een verjaardag of etentje in de buurt gingen. Mocht er wat zijn waren we dicht in de buurt en hadden altijd haar moeder als back up.
Inmiddels is ze 17 en past nu ook wat vaker overdag op, Jax is gek op haar en doet altijd veel leuke dingen met haar. Een ander idee is om bij het KDV in je woonplaats te vragen of de stagiares daar of jonge werknemers ook oppas zijn. De oppas van mijn zus loopt stage op het KDV een fantastisch leuke meid die jonge kinderen gewend is.
Ik heb er ook moeite mee. Kindjes zijn nu 2 en 4 en ik heb het ook nog niet gedurfd om alle redenen die jij hierboven aanhaalt. Is er bij compananny dezelfde regeling als op het kdv van skyler, of zou je daar wel iemand kunnen vragen? Dan lijkt de stap me al kleiner.
Auteur
Ik heb daar nog niet echt te maken gehad met stagiaires en het zijn twee vaste leidsters op de groep. Die werken gewoon fulltime en die ga ik niet vragen. Wie weet komt er eens iemand op ons pad via hen 🙂
Wij hebben hier een lieve oma die oppast en verder doen we het zelf. Als de kids slapen regelen we wat van thuisbezorgd, een wijntje erbij en een filmpje aan en maken we het thuis gezellig. Er komt vanzelf wel een moment dat je meer kan loslaten.
Ik zou ook graag een oppas willen, maar ik durf ook niet zo goed. Onze 3 kids worden ook regelmatig wakker ‘s avonds en ik ben bang dat het dan een drama wordt. Wij vallen tot nu toe ook altijd terug op de opa’s en oma’s.
Hier precies hetzelfde dilemma. Ik vind het ook moeilijk om iemand te vertrouwen met mijn kind. Vind het ook lastig dat ik er niet zou zijn mocht ze ’s nachts wakker worden (wat gelukkig bijna nooit meer gebeurt). Maar het aller moeilijkst vind ik nog het in bed leggen. Dat laat ze eigenlijk alleen door mij (of mijn moeder) doen. Zelfs door mensen dichtbij ons is dit al lastig, ze wordt dan erg verdrietig (is 1.5 maand jonger dan Maddox).
Ze ligt tussen half 8 en 8 uur in bed dus het zou ook nog kunnen dat we eens iemand vragen om dan pas te komen zodat wij wat later op de avond iets gaan doen. Maar ben benieuwd hoe ontspannen ik dan zit, lol.
Ik wil ook graag een oppas want we hebben best vaak wat en hoewel ik meerdere oppas mogelijkheden qua familie heb wil ik die niet altijd vragen. Nu heb ik de app Nextdoor gedownload en wil ik daar binnenkort een oproepje voor een oppas plaatsen. Wel een wat ouder meisje die het al vaker heeft gedaan. Ook voor inderdaad doordeweeks, al is het maar dat je beiden even kunt gaan sporten.
Wij vinden het ook wat spannend en hadden op een gegeven moment een hele lieve meid van 16 die we lieten komen als onze zoon van 2 al sliep. Dat deden we steeds minder want tja moeilijk en we vinden het toch spannend en blablabla. En voor je het weet doe je nooit meer wat met je man behalve tv of netflix kijken. Wat heerlijk kan zijn, maar samen eropuit en een drankje doen, de bios in en even lekker all you can eat sushi eten en eens een goed gesprek voeren man man man dat is me een potje waardevol (voor je relatie)!
Dus zijn we er de laatste tijd vol voor gegaan. Rustig aan steeds iets eerder de oppas laten komen en de buurvrouw in de buurt voor back up. En wat gebeurde er? Onze zoon van 3 vindt haar fantastisch. Hij keek de eerste keer de kat uit de boom en kwam pas na een half uur los (wij waren nog een uurtje thuis). Maar zij was heel leuk met hem! En nu slooft hij zich enorm uit als ze er is. Zwaait ons nonchalant uit en laat vol trots zijn treinen aan haar zien.
Het is geen big deal. Maar wen rustig aan elkaar, laat iemand een of meerdere keren komen terwijl je erbij bent. En plan vervolgens lekker die datenight eens per maand of elke drie weken en voel je weer even vrouw, vriendin en even een volwassen mens haha!
Ps wij gingen bewust voor een jonger meisje dat met ons mee kan groeien. Ze is inmiddels 17 en gaat volgend jaar in de buurt studeren. Zij is hartstikke blij met wat geld verdienen voor een avond tv kijken en wij weten dat we de komende jaren even vooruit kunnen!
Ohhhh hahah heel herkenbaar! Precies waar ik het van de week nog met een collega over had en ik eigenlijk niet zo goed kon verwoorden wrm het niet goed voelde. Via via durf ik ooit nog wel aan, maar echt een ‘wildvreemde’, nee hoor dan maar savonds thuis op de bank een filmpje kijken
Wij hebben een oppas, maar welgeteld 1x gebruik gemaakt van haar diensten. Ondanks dat ze heel aardig is, voelt het ergens ook niet goed om mijn zoon bij een vreemde thuis achter te laten. Misschien moet ik gewoon vaker haar laten komen, wellicht dat het vertrouwen dan vanzelf groeit. Mijn werkgever heeft overigens 4 tienerdochter, waarvan de oudste 2 ook wel willen oppassen. En gek genoeg lijkt me dat fijner, 2 meiden waarvan ik de moeder ken. Dus wie weet…
Ik heb geen kinderen, maar zelf bijna 10 jaar opgepast bij ruim 10 gezinnen. Ik zou zelfs iemand van minimaal 16 kiezen, het liefst 18 die ervaring heeft met oppassen.
Vraag eventueel om referenten. Helemaal geen gekke vraag, ik heb ‘m ook wel eens gehad. Toch prettig om mensen gesproken te hebben die de nieuwe oppas kennen.
Als je iemand hebt begonnen kun je hem/haar een paar uurtjes laten oppassen waar je zelf bij bent. Desnoods ga je naar boven als het ongemakkelijk voelt. Als je iemand vindt die niet al te jong is, ervaring heeft en het belangrijkste, kinderen oprecht leuk vindt, komt het vast goed. Iemand die daaraan voldoet zal er echt niet van opkijken als Maddox een paar keer wakker wordt.
Enne, dat Skyler wat groter is brengt ook weer een voordeel met zich mee: hij het zal aangeven als hij het niet leuk vindt bij een oppas.
Je kunt natuurlijk ook een oppasdienst inschakelen, hou er dan wel rekening mee dat
de kosten hoger worden omdat je BTW betaald en een percentage naar het bedrijf gaat. Om die reden zal ik in ieder geval proberen zelf iemand te vinden, als dat niet lukt kun je altijd nog zo’n bedrijf inschakelen.
Succes!
Hoi Shirley!
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik vond het ook heel spannend om mijn kinderen van 1 en 3 voor het eerst achter te laten bij een vreemde. Ik was eerst ook altijd aangewezen op mijn lieve ouders, maar je wilt ze natuurlijk ook niet steeds vragen om op te passen. Oppassen moet voor opa en oma natuurlijk vooral leuk zijn en geen verplichting, omdat ik een avondje weg moet. Daarom heb ik uiteindelijk toch gekozen voor een oppas van buitenaf, dan kunnen mijn ouders oppassen wanneer ze hier zelf echt zin in hebben en geloof me… dat komt nog vaak genoeg voor, haha! 😉
Ik heb zelf mijn oppas gevonden via https://www.oppasland.nl. Ik had geen idee waar ik moest zoeken naar een oppas en ik zag dit voorbij komen en dacht: dat kan ik weleens proberen! Je kunt berichten sturen naar verschillende oppassers die hun diensten aanbieden bij jou in de buurt. Ik sprak vooraf even af op een plek buitenshuis, zodat ik kon zien of ik een goed gevoel had bij diegene voordat ik haar bij me thuis uitnodigde. Na de eerste afspraak met Ingrid (18 jaar oud) had ik een goed gevoel en vroeg ik of ze eerst even een keertje bij me wilde komen oppassen als ik zelf thuis was. Op die manier kon ik zelf even kijken hoe ze reageerde op mijn kinderen en viceversa. Dat liep heel goed en ik merkte dat mijn bezwaren steeds minder werden, omdat ik zag dat mijn kinderen haar echt heel leuk vonden! Als ze oppast stuurt ze me altijd even een paar appjes, zodat ik weet hoe het gaat met mijn kleintjes en dat geeft mij een heel fijn gevoel. Zo weet ik dat alles goed gaat en kan ik genieten van een avondje uit. Misschien is dat ook een idee voor jou?
Hi wij hebben een oppas van 18, nichtje van mijn man. Dat voelt vertrouwd. Helaas leven mijn ouders niet meer en willen schoonouders alleen oppassen bij nood en dood.
Heb daarom ook heel weinig opties en ook weleens behoefte aan vrije tijd.
Hai!
Wees blij dat je ouders hebt, en dat ze ook nog willen oppassen. Daar kan ik juist jaloers op zijn.
Al die opa’s en oma’s die tijd maken om de kleinkinderen een keer uit school te halen en een spelletje met ze te spelen op vrijdagavond.
Grootouders die in het weekend een paar uurtjes alleen met de kleinkinderen willen doorbrengen, zodat de ouders soms eventjes de handen vrij kunnen hebben.
Hier was het altijd alleen maar vragen en leuren en krijgen we bijna altijd een nee. We zijn daar dus mee gestopt. Onze grootouders hebben niet voor onze kids gekozen, dus we laten het erbij.
Maar als je eigen netwerk nooit beschikbaar is, kun je toch niet anders dan een externe oppas inzetten?
Ik snap dus niet dat je jaloers kunt zijn, als je een eigen netwerk hebt dat ter beschikking staat. Maar zo zie je maar. Ieder kijkt vanuit een eigen gevoel of gemis naar het leven van de ander.
Misschien moeten we daar maar eens mee stoppen (inclusief ik zelf).
Overigens maken we vaak alleen van de oppas gebruik als er nood aan de man is. Bijvoorbeeld als de kids ziek zijn en wij moeten werken. We zijn wel heeeel heeeel erg blij met haar!!
We hebben haar aanvankelijk 2x uitgenodigd. Ik was toen zelf ook thuis en zag dat de klik tussen haar en de kids goed was. Dat vind ik heel belangrijk. Zeker omdat ze bij ons komt in “noodsituaties” en de kids haar liefde en aandacht verdienen.