Terwijl ik de spullen van ons ochtendje strand uit de auto haal, hoor ik achter me alweer geschreeuw. ‘Nee, ik de deur opendoen!’ Skyler staat met de huissleutels in zijn handen en Maddox wordt woest omdat hij de deur wil openen. ‘Lastig he, die onderlinge strijd. Is het bij jullie ook zo erg? Ik heb twee jongens en het is vreselijk!’ Ik zie de vrouw langslopen en herken haar van school. ‘Pff, nou! Ik denk dat ik dit het meest moeilijke en energievretende vind, hoor!’ is mijn antwoord. Ze glimlacht naar me en loopt verder. Uiteindelijk open ik zelf de deur om tussen beide jongens te komen, zet ik ze aan tafel voor een lunch en pak ik daarna ongestoord de spullen uit. Het is echt waar, ik vind de onderlinge strijd tussen de jongens het meest heftig. De ochtend op het strand was genieten want er was geen enkele ruzie, ze speelden ontzettend lief, luisterden goed en zo genoten we enorm. Maar tijdens de autorit en hier voor de deur? Die momenten vind ik slopend en vréten mijn energie.
De sfeer tussen de jongens
Voor de Coronacrisis hadden we een prima ritme te pakken. De jongens wisselden elkaar thuis een beetje af, kan ik wel zeggen. In het weekend waren ze tegelijk thuis en natuurlijk ook na school, maar het is prettig dat ze overdag hun eigen ding hebben en uit elkaar kunnen. Want het is waar wat ze altijd zeggen: ze kunnen niet met, maar ook zeker niet zonder elkaar. De dag wordt dan ook echt een beetje bepaald door de sfeer tussen Skyler en Maddox. Ik moet zeggen dat het de laatste drie dagen onwijs goed gaat en dat het gezellig is thuis. De dagen daarvoor waren op zich wel een ramp te noemen met veel ruzie, elkaar bekogelen met speelgoed, elkaar irriteren, constant aan elkaar trekken en lopen sarren tot er een uit zijn vel springt en begint te schreeuwen of te slaan.
‘Wees blij dat jullie elkaar hebben!’
Zo’n ochtend zoals we die hadden op het strand is goud waard. De jongens hebben er zin in, uiteindelijk spelen ze onwijs lief met én apart van elkaar en ik geniet daar intens van. Dat moment dat je zittend met een (warme!) koffie in je hand in de zon kan zitten en kan kijken naar die twee exemplaren die je zelf op de wereld hebt gezet. Geen politieagent hoeven spelen, niet hoeven waarschuwen en gewoon het spel aanschouwen. Dát zijn voor mij de meest heerlijke momenten waar ik van geniet én van oplaad. Als ik dan een keer moet waarschuwen of als ze dan een keer dwars doen vind ik het helemaal niet erg. Als Skyler een ijsje laat vallen haal ik met liefde een nieuwe en als Maddox eens tegen me schreeuwt heb ik dat zonder enige strijd onder controle. Maar zo’n moment voor de deur? Dat gekrijs, geschreeuw, gepest onderling? Kwader en chagrijniger kun je me niet krijgen en ik heb dan ook al verscheidene keren geroepen: ‘Wees een beetje lief voor en tegen elkaar! Wees blij dat jullie elkaar hebben!’
Vroeger was het anders
Zelf herken ik deze onderlinge strijd helemaal niet. Ik heb een vier jaar jonger broertje en voor mijn gevoel was het altijd redelijk rustig in huis. Misschien wel omdat we meisje/jongen zijn of misschien wel omdat we echt allebei ons eigen ding hadden. Misschien vergis ik me wel en was de onderlinge strijd er wel, maar zover mijn herinneringen teruggaan absoluut niet. Mijn broertje en ik zijn net zo verschillend als Skyler en Maddox en we kennen hetzelfde leeftijdsverschil. Toen ik het op Instagram vroeg, kreeg ik een hoop comments van ouders met verschillende kinderen en samenstellingen. Zowel de jongen/jongen als jongen/meisje en meisje/meisje kenden een hoop strijd. Misschien is het ook wel omdat ze nu even zoveel op elkaars lip zitten en waarderen ze de rustige momenten vanaf volgende week weer zo erg, dat ze blij zijn als ze elkaar na een paar uur school weer zien. Ik hoop het. Ik zal in ieder geval even zwaaien naar de vrouw die ook kampt met deze strijd. Ik denk zomaar dat zij ook vlak voor dit moment heeft gediend als politieagent. En ik weet hoe vreselijk chagrijnig je daarvan kunt worden.
Oh ja! Absoluut nummer 1 om gek van te worden als ouder. Hier een meisje van 5 en jongen van 3 en buitenshuis zijn het de beste vriendjes. Eens we dan weer alleen zijn met ons gezin, barst de concurrentiestrijd los. Met alles de eerste willen zijn, elkaars speelgoed afnemen of vechten voor hetzelfde… vreselijk!
Ik heb een tijdje gewerkt als vaste oppas bij een gezin met een jongen van 8, meisje van 5 en een jongen van 2. De oudste en de middelste hadden na school constant strijd, en als ik de jongste overdag alleen had, had ik nog de terrible two momenten. Ka-pot ik na zo’n dag. Als het mij (of hun?) lukte om er een volledig leuke dag van te maken was ik wel echt mega trots!
Helemaal niet herkenbaar. Mijn twee zoons (bijna 5 en bijna 3) spelen 95% van de tijd lief samen. Slechts heel soms moet ik tussenbeide komen. Misschien heeft het meer met persoonlijkheden dan met geslacht of leeftijdsverschil te maken? Wat ik zelf het meest energievretend vind zijn de onderbroken nachten… Maar daar hoef ik je ook niks over te vertellen… Hopelijk heb je genoeg oplaadmomentjes tussendoor. En sowieso fijn dat je het eerlijke verhaal vertelt en het niet mooier maakt dan het is, dat maakt jouw blog voor mij authentieker dan vele andere.
Heel herkenbaar! Ik heb ook twee jongens (6 en 3) en weet precies wat je bedoelt. Het ene moment zijn ze super lief aan het spelen en accepteren ze alles van elkaar, zijn ze behulpzaam, knuffelen ze. Het andere moment willen ze ineens met hetzelfde speelgoed spelen, kunnen ze niets van elkaar hebben, maakt de een (per ongeluk) iets van de ander stuk en dan is het huis te klein. Het geschreeuw tegen elkaar vind ik vreselijk en slopend inderdaad! Fijn dat ze vanaf volgende week weer wat meer ruimte/eigen tijd hebben. School en opvang zal hen goed doen (hoop ik ).
Ik weet dat mijn moeder dit vroeger ook zei: mijn zusje en ik hadden vaker ruzie en gezeur dan dat het rustig was in de tent… het ging over, toen we beide rond de 20 waren. Sorry
Ik herken het heel erg. Heb 2 jongens de oudste is 5 en de jongste is 2. Heb dan nog een meisje maar dat is een baby. De 2 jongens kunnen wat je al zegt niet met kaar en niet zonder elkaar. Als ze lief spelen is dat maat voor even.