Vorige week had ik een lunchdate met vriend Mika. Skyler was ook gezellig mee en we besloten een hapje te gaan eten bij Jansz. We bestelden een klein voorgerechtje waar Skyler ontzettend van zat te smullen (kleine gehaktballetjes!) en werkten daarna nog een veel te vette, maar veel te lekkere burger naar binnen. Op een gegeven moment was ik even met Skyler bezig die een filmpje wilde kijken op de iPhone tot Mika me opeens het volgende vertelde: ‘Je gaat zo apart met Skyler om.’ Ik vroeg hem dan wat hij apart vond, maar hij wist het niet zo goed te vertellen. ‘Niet zoals de andere moeders die ik ken. Niet zo kinderachtig, ofzo. Jullie zijn fantastisch op elkaar ingespeeld en Skyler weet precies wanneer je wat bedoelt. Geen kinderlijke toon, maar meer op een volwassen niveau’. Hij bedoelde het absoluut als een compliment. Dagen later ben ik er nog over aan het nadenken.
Als ik uit mijn lichaam zou kunnen treden en van bovenaf zou kunnen meekijken, zie ik een moeder die makkelijk is, maar toch ook wel streng kan zijn op bepaalde momenten. Er kan en mag veel, mits het binnen de grenzen van onze regels blijft. Er valt te onderhandelen, maar tot op zekere hoogte. Skyler krijgt veel vrijheid en we laten hem veel zelf doen en proberen. Nee is nee, alhoewel daar heel soms nog een middenweg in te vinden is. Met de wat kleinere dingen, dan. Bijvoorbeeld vanmorgen; na een dagje Efteling is Skyler helemaal verliefd op zijn Jokie en Jet knuffels, die we voor hem kochten. Hij knuffelt ze, hij kust ze, hij slaapt met ze en ze moesten mee naar het kinderdagverblijf. Dat wilde ik eigenlijk liever niet maar vooruit, hij mocht ze laten zien en vervolgens zou ik ze weer mee terug naar huis nemen. Nou, daar dacht Skyler anders over. ‘Niet Jotie Jet huis mama’. Na even overleggen met de leidsters en onderhandelen met Skyler, bleef Jokie uiteindelijk op ‘school’ en mocht ik Jet mee naar huis nemen. Prima deal, dacht ik zo. Er mag best wel onderhandelingsruimte zijn in bepaalde kwesties, vind ik. Maar voor de rest dient hij zich te houden aan de regels. Lief maar strikt, zoals een vriendin zo mooi zegt toen ik haar vroeg hoe ze me als moeder ziet.
Ik snap Skyler zonder woorden. We hebben aan één blik genoeg en ik vind dat een ontzettend mooi iets. Ik hoef maar naar hem te kijken om te zien of er iets aan de hand is. Het is soms wel grappig als we met zijn drietjes thuis zijn en Skyler overstuur is. Raymond is dan al gauw van: ‘wat wil hij dan?’ en wendt zich dan met een vragende blik naar mij. Want halló, mama weet het vast! Bovendien is er voor alles wel een oplossing. Ik vind het niet erg om de iPad of telefoon tevoorschijn te toveren als ‘ie even onrustig is en doe niet aan een bepaald aantal schermuren. Een koekje of snoepje gaat echt zijn dood niet worden en hij kan prima even zelf spelen terwijl ik aan het werk ben. Er moet ruimte zijn. Voor hem én voor mij.
Als ik met Skyler communiceer, gebeurt dat op een volwassen toon. Ik praat niet zielig, ik praat niet hoog en ik ga niet opeens heel kinderlijke zinnen maken. Ik praat met hem zoals ik normaal ook doe, tegen wie dan ook. Tijdens de babyperiode waagde ik me nog weleens aan de kopstem, maar nu is dat absoluut verleden tijd. Als ik boos op hem ben probeer ik streng maar rechtvaardig te klinken, alhoewel me dat nog niet altijd goed af gaat. De ene keer barst ik bijna in lachen uit omdat het gewoon ontzettend grappig (maar o zo slecht!) was, terwijl ik me de andere keer moet beheersen om niet tegen Skyler uit te vallen. Wat ik overigens ook af en toe doe en waar ik dan negen van de tien keer spijt van heb. Maar hé, ik ben ook maar een mens die zichzelf af en toe niet kan tegenhouden en die het liefst meerolt over de vloer als Skyler weer eens zijn peuterbuitje krijgt. Wat overigens ook goed werkt, moet je eens proberen! Ik heb Skyler nog nooit zo raar zien kijken. Maar de huilbui was over.
Even zonder dollen. Ik denk dat Mika een goed punt had en ik vond het absoluut een mooi compliment. Want zo zie ik mezelf ook het liefst: een moeder die zo haar grenzen heeft, lief maar strikt is, die haar kind zo goed kent dat ze aan één blik genoeg heeft, die hem nooit té kinderachtig behandelt, die pragmatisch is en die hem ziet als een gelijkwaardig persoon. Eigenlijk precies zoals ik mijn eigen moeder ken. De appel valt niet ver van de boom…
Dat is inderdaad een erg mooi compliment. En wat ik ook nog kwijt wilde, en verder totaal niet ter zake doet: de lach van je zoon lijkt zo hard op die van jou! De buikfoto hier rechts onderaan je pagina, en dan die foto hierboven met de zak chips… echt een kopietje! Ik weet niet waarom, maar ik word altijd vrolijk van het kijken naar foto’s van Skyler. Ziet er zo’n tevreden jongetje uit!
Nou, da’s absoluut een mooi compliment! Bijzonder he, hoe je je kindje zo goed kent! Ik versta Laurens vaak beter dan Etienne, op de een of andere manier heb ik een extra talenknobbel gekregen voor dreumestaal 😉
Wat leuk om te lezen! Inderdaad een compliment 🙂 Wij proberen het eigenlijk net zo. Grenzen stellen waarbinnen heel veel mag. Ik praat ook niet in babytaal maar we passen ons soms wel aan (lees: lekker van de glijbaan, gek doen, racen met een winkelkar want ja we hebben een kind haha) ik ben geen ‘even stil zijn want mama drinkt koffie met andere volwassenen’ moeder. Ik vertel altijd wat we gaan doen en idd overleg is mogelijk. Soms is nee ook echt nee of moet ik even boos worden maar eerlijk gezegd is dat het minst leuke van mama zijn. En nee onze zoon is echt niet verwend en krijgt ook niet altijd zijn zin, maar is nu wel 2 dus zegt vaak nee 🙂
Dit artikel heb ik echt met veel plezier gelezen, mooi geschreven! Ik hoop dat ik later hetzelfde kan zeggen, namelijk dat ik aan één blik genoeg heb om te weten wat Lenne wil.
Ik heb je een paar keer samen met Skyler meegemaakt en ik geef Mika gelijk. Je bent gewoon ‘chill’. Ik denk, als ik dat zo mag zeggen, ik hetzelfde ben. Ik kan ook echt kromme tenen krijgen als ik moeders met zo’n hoog toontje tegen hun kind hoor praten haha.
Mooi stukje Shir, volgens mij heeft Mika gelijk,
je bent een chille moeder en zo hoort het ook. Wel streng en je grenzen aangeven.
Betrap mijzelf er toch vaak op om dat met schattige zinnetjes aan te komen haha!
Mooi en puur!
Leuk om zo van een afstandje naar jezelf te kijken als moeder. En fijn dat je dan tevreden kunt zijn!
Wat een mooi compliment van Mika, en wat een mooi artikel heb je ervan weten te maken. Puur en oprecht. Ik moet zelf nog een week of 4 wachten tot ik mag gaan moederen, maar vind de manier waarop jij het aanpakt echt wel een voorbeeld voor hoe ik het zelf zou willen doen.
Mooi compliment! Ik hoop ooit een soortgelijke moeder te mogen zijn, lief maar rechtvaardig. En op een ‘normale manier’ met mijn kind pratend, niet op een overdreven manier
Wat een prachtig compliment. Geef je ook cursussen trouwens? Ik kan me helemaal in je verhaal inleven, zo wil ik ook zijn als moeder. Maar ik betrap me er nu al op dat ik anders reageer dan dat ik dacht dat ik zou reageren, meer voorzichtiger ook. Een soort leeuwin voor haar zoon. Op een normale toon praten, dat probeer ik mezelf ook aan te leren. Al betrap ik mezelf er op dat het niet lukt. Maar hé, mijn zoon is pas 5 weken oud, dan mag het, toch?