Hulp vragen, het blijft een dingetje

‘Je mag altijd aankloppen, hè?’
‘Als je hulp nodig hebt, bel me dan!’
‘Mocht je eens weg willen, dan wil ik best op je kindjes letten.’
‘Eet je een hapje mee nu je alleen bent? Jullie zijn welkom!’
‘Kan ik je ergens mee helpen?’
‘Je bent zwanger/net bevallen, laat me je helpen!’
‘Moet ik iets doen?’

Het zijn een aantal vragen die me de afgelopen weken, en zelfs de afgelopen jaren, regelmatig gesteld zijn. Mensen die hulp bieden, hun hand aanreiken en graag een beetje tot steun willen zijn of je willen ontlasten. Mijn antwoord steeds op al deze vragen? ‘Nee joh, niet nodig. Ik red het prima!’ Ik vind het allemaal ontzettend lief van iedereen maar hulp vragen, daar ben ik helemaal niet zo goed in. En dat terwijl ik het soms best kan gebruiken.

Afgelopen week was ik dus tweeënhalve week alleen omdat Raymond voor een werktrip duizenden kilometers verderop zat. Alhoewel het allemaal vlekkeloos verliep, er helemaal geen problemen ontstonden en de zorg voor twee kindjes eigenlijk wel vanzelf ging, miste ik soms toch even dat momentje dat ik normaal wel heb als Raymond er is; ’s avonds de kids overdragen en naar de sportschool, in het weekend dat ochtendje voor mezelf pakken of gewoon zonder kinderen naar buiten lopen omdat Raymond er wel is om voor ze te zorgen. Het was zelfs wat ongezellig met avondeten. Maddox slaapt rond die tijd, Skyler weigert nog vaak alles wat groen is en dus at ik mijn prakkie dan toch maar op de bank voor de televisie. Gelukkig was het mijn lieve mama die wat eten in de vriezer gooide zodat ik toch wat fijne maaltijden had. Want ja, koken voor één is ook weer zoiets. God, wat zou ik eigenlijk slecht voor mezelf zorgen, als ik helemaal alleen zou wonen, haha.

Vlak voor Raymonds trip sprak hij onze buren en toen de buurvrouw zei dat ze me altijd kon en wilde helpen, zei Raymond al: ‘je moet haar maar gewoon uitnodigen, want ze zou het nooit vragen of zelf voorstellen.’ En inderdaad, daar had hij een punt. Ik vraag gewoon niet (snel) om hulp. Het voelt soms een beetje ongemakkelijk en negen van de tien keer weet ik wel dat alles op zijn pootjes terecht komt. Maar ondanks dat het heus allemaal wel lukt, is het toch fijn om op een aanbod in te gaan en een extra paar handen te hebben. Zo kreeg ik een berichtje van de buurvrouw op mijn telefoon: ‘nu je alleen bent met de kindjes, kun je hier best aanschuiven! Wanneer wil je dat doen? Woensdag? Tot dan!’ Normaal had ik gezegd dat dat echt niet nodig was en dat ik wel thuis at, maar dit aanbod was echt super fijn. Rond 16:00 uur gingen we erheen, de kinderen konden met elkaar spelen, om 17:30 uur kon ik aanschuiven en anderhalf uur later liepen we met volle buikjes naar huis en kon ik de kindjes op mijn gemak in bed stoppen. Geen gekook, geen afwas, niet de keuken opruimen en een onwijs gezellige avond gehad. Waarom is het zo moeilijk om hulp te vragen? Bij de deur vroeg ze nog wanneer Raymond terug kwam, ze merkte op dat dat die week daarna nog niet was en de volgende avond stond alweer gepland. Zo waren we gezellig twee avonden geholpen en genoot ik van de gezelligheid. Ik had weer even mijn handen vrij omdat zij het leuk vond om met Maddox in de weer te zijn.

Vandaag is de laatste dag alleen met de kindjes omdat Raymond morgen weer thuis komt. Ik had al weken niet gesport en dat had twee redenen; ik ben een paar weken heel erg benauwd geweest en mocht daarom niet, én Raymond was er niet waardoor ik niet zo gemakkelijk weg kan als ik naar de sportschool zou willen. Thuis sporten bleek de afgelopen tijd niet mijn ding. Ik moét weg om me voldaan te voelen en écht wat te doen. Het gaat momenteel qua longen nog niet zoals het zou moeten, maar gelukkig wel iets beter om het weer een klein beetje op te pakken. Omdat ik zo graag weer lekker aan de slag wil met Personal Body Plan app’te ik de buurvrouw: ‘als Skyler toch bij jullie gaat spelen, mag ik Maddox dan ook een uurtje brengen zodat ik even kan sporten?’ Binnen no time had ik een ‘natuurlijk, leuk juist!’ terug en was de afspraak gepland. Zo simpel kan het zijn. Ik heb lekker een uur gesport, kon daarna op mijn gemak douchen, de kindjes vonden het prima en de buurvrouw vond het geen probleem. We hebben zelfs nog even gezellig mee kunnen lunchen en Skyler is nu nog daar aan het spelen terwijl ik dit artikeltje afmaak en Maddox lekker in bed ligt. Laat het een wijze les voor mezelf zijn, voor de komende dagen, weken, maanden en jaren. Hulp vragen is zo gek nog niet.

Vertel eens; ben jij er goed in?