Hoe een allergische reactie ons weer even scherp maakt

Sint Maarten 2019. Het komt de hele dag al met bakken uit de lucht en Skyler verkondigt direct na school dat hij niet wil lopen vanavond. Ik hoor dat gemiddeld nog zo’n vijf keer tot het donker is. We halen Maddox op die met zijn zelfgemaakte lampion op school al een rondje heeft gelopen en een mandarijn en soepstengels heeft verzameld. Skyler blijft bij zijn standpunt: ‘ik ga niet lopen vanavond.’ We zijn om 17.30 uur thuis, de eerste kindjes staan al voor de deur en ik overhandig ze snel een snoepje. We gaan naar binnen, ik warm het eten op dat ik ’s middags al heb gemaakt en om 18.00 uur zitten we voor de televisie voor het eerste Sinterklaas Journaal en Freeks Wilde Dieren. Skyler is in zijn nopjes, maar ondertussen begint wel het besef te komen: ‘nu heb ik straks geen snoepjes toch?’ ‘Nee Skyler, maar we kunnen morgen wel wat snoepjes scheppen bij de winkel, dat mag wel van mama.’ Skyler glundert en het is weer goed. De eerste kinderen bellen aan en Skyler en Maddox doen samen de deur open. Terwijl we luisteren naar de liedjes deelt Maddox alvast de snoepjes uit. We hebben dit keer mini’s Twix, Mars en Milkyway. Heerlijk voor de kinderen!

Hysterisch huilen

Vlak voordat Maddox naar bed gaat mag hij ook een snoepje eten. Hij kiest voor de Twix en neemt een paar hapjes. Het gaat om een mini Twix en de helft blijft op tafel liggen. Zoveel happen chocola. Raymond en Skyler nemen de voordeur over voor de andere kinderen want ondanks de flinke regen heb je altijd volhouders die door weer en wind hun liedje willen laten horen in ruil voor een snoepje. Ik ga naar boven om Maddox te wassen, zijn tanden te poetsen, zijn pyjama aan te trekken en om een boekje voor te leggen. Ik leg hem in bed en nog geen vijf minuten ligt hij te slapen. Na een dag kinderdagverblijf én zijn middagslaapje overslaan had ik niet anders verwacht. Ik ga naar beneden, plof op de bank en een half uur later begint Maddox te huilen. Het huilen gaat over in hysterisch schreeuwen, krabben en niet meer tot bedaren komen. De drie uren die volgen is Maddox ontroostbaar. Jeuk. Eczeem. Opgezwollen lippen. Allergische reactie. Shit. Waarvan? de Twix!

Eczeem, jeuk en opgezwollen

Maddox heeft al een tijd geen reactie meer op melk. Hij eet eigenlijk alles, van een Surprise ei tot crème fraiche door het avondeten. Hij zit nog op zijn koemelkvrije melk, maar voor de rest is er geen sprake meer van een allergie. Denk ik. Dacht ik. De reactie op de Twix hebben we niet zien aankomen. Na een paar keer heen en weer te hebben gelopen en de troostsessies te hebben afgewisseld met Raymond, duik ik met Maddox ons bed in. Ik zie rode wangen, ik zie knalrode handen, ik zie een dikke bovenlip. Maddox is doodop maar komt niet in slaap door de jeuk en de hysterie. Knuffelen helpt niet, het licht aan helpt niet. Uiteindelijk kleed ik hem helemaal uit, smeer hem in met hormoonzalf, verruil zijn pyjama voor een wijder en zachter exemplaar en leg hem weer naast me in bed. Ik sus, ik fluister, ik kus en ik wrijf. Meer kan ik niet doen en ik voel me onwijs machteloos. Uiteindelijk gaat het huilen over in snikken, het krabben in wrijven en hoor ik een diepe zucht. Hij is in slaap gevallen.

In bed

De nacht gaat oké en de volgende ochtend lijkt er niks aan de hand. Ik kleed hem mooi aan, doe zijn haren en hij gaat naar school. De schoolfotograaf komt en gelukkig valt de ‘schade’ in zijn gezicht mee. Helaas word ik om 11.00 uur gebeld met de boodschap dat Maddox echt zichzelf niet is. Hangerig, huilerig, veel jeuk. Ik haal hem op en leg hem in bed. Inmiddels is het 14.00 uur en slaapt hij nog. Doodop en zijn lichaam een opdonder gehad van de Twix. Nu proberen te achterhalen wat de boosdoener was en welk melkingrediënt we echt even moeten vermijden. We staan weer op scherp. De allergie is nog niet over.