Het meest bijzondere geluid

Zodra je als vrouw zijnde rammelende eierstokken hebt komt er een moment dat je het gesprek aan moet gaan. ‘Schat, hoe zou je het vinden als we een stap verder gaan?’ De man kijkt je dan even verbaasd aan maar binnen no time weten ze allemaal waar je het over hebt. Dat gesprek begon hier al heel wat jaartjes geleden. Ik wilde vroeg moeder worden en bracht regelmatig het onderwerp ter sprake. Maar als de man niet wil, dan kun je als vrouw niets anders dan deze keuze respecteren en je eigen wens iets uitstellen. Maar opeens kwam vorig jaar mijn broertje met het grote nieuws dat hij vader werd. Oei, die had ik niet zien aankomen! Hij is vier jaar jonger dan ik en ik had toch altijd dat plaatje van oude zus in mijn hoofd. En ja, oude zussen komen nu eerder met baby’s dan een jonger broertje. Op dat moment begon het wel héél erg te rammelen van binnen en begon ik weer een balletje op te gooien. Gelukkig konden mijn vriend en ik er nu een stuk beter over praten en merkte ik dat mijn vriend er langzaam naartoe aan het groeien was. We wenden aan het idee ‘baby’ en na een paar maanden besloot ik met de pil te stoppen om ervoor te gaan. En gelukkig was het ons gegund: binnen een half jaar was ik zwanger van ons eerste kindje.

Raar hoor, zo’n zwangerschap. Zodra je één dag over tijd bent weet je eigenlijk al genoeg maar toch heb je even een zwangerschapstest nodig om je gevoel te bevestigen. Ik kocht er één bij Kruidvat en samen, op een zaterdagochtend, zaten we nerveus te wachten tot er vijf minuten om waren. En het werd bevestigd: er kwam een tweede streepje en ik was officieel zwanger. Geloven doe je het dan nog steeds niet. Want wat is nu een streepje? Dat kan ook een foutje zijn, toch? Ik liep naar Etos voor een test met indicatie. Het woordje ‘zwanger’ is voor mij meer bevestiging dan een streepje dat je misschien graag wíl zien maar dat er niet staat. De volgende ochtend plaste ik opnieuw in een potje en stopte ik de test erin. Binnen vijf minuten stond het duidelijk in het schermpje: zwanger 1-2 weken. Hoera!

En nu? Nu zijn we ruim twee maanden verder en begin ik eindelijk aan het idee te wennen. Ik ben zo’n zwangere die gezegend is. Op de vermoeidheid na heb ik vrijwel geen klachten. Ik heb maar drie keer boven de wc gehangen in drie maanden tijd en heb af en toe een beetje hoofdpijn of een zeurderig gevoel in de buik. Maar als dat het enige is? Ik had dan ook de echo nodig voor die extra bevestiging. Wat nou als het hartje niet klopt? Of dat de baby al bij zes weken is gestorven en maar niet loslaat uit het lichaam? Internet doet rare dingen met een zwangere vrouw. Ik las een hoop en raakte van alles in de stress. Wist je dat 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam? Nou, dat wil je niet weten als je net zwanger bent. Maar na weken wachten was het afgelopen week zo ver en mocht ik plaatsnemen op de bank bij de verloskundige voor een kijkje in mijn buik. Gelukkig had ze de baby direct gevonden en konden mijn vriend en ik een kwartier lang naar een heel onwerkelijk baby’tje kijken. Het is er en het gaat niet meer weg. Maar nog steeds voelde het niet helemaal echt. Alsof het niet van mij was. Tot vanmorgen.

De eerste afspraak bij de verloskundige stond op het programma en dat houdt in dat de bloeduitslag wordt besproken, mijn bloeddruk wordt gemeten, de groei van de baarmoeder wordt bekeken én dat ik voor het eerst naar het hartje van de baby mocht luisteren. Dit doen ze het liefst niet voor de 12 weken via een echo omdat de (schadelijke) gevolgen niet helemaal bekend zijn. Vandaar dus dat ik het alleen zág kloppen en niet hóórde kloppen vorige week, toen ik volgens de berekeningen 11 weken en 2 dagen zwanger was. Maar vanmorgen was het dus tijd om eens te luisteren naar ons eigen kindje.

De verloskundige vertelde me allereerst alle uitslagen en alles was werkelijk perfect. Altijd fijn om te horen! Vervolgens mocht ik plaatsnemen op de bank en begon ze met een doptone op zoek te gaan naar het hartje. En jeetje, wat duurde dat lang! Ze vertelde me dat dat heel normaal is zo vroeg maar toch zat het me niet lekker. Wat nu als het niet meer klopte? Maar gelukkig waren alle zorgen voor niets; binnen nog geen twee minuten hoorde ik een heel bijzonder geluid: het hartje van mijn eigen baby.

Ik hoorde het en voelde het direct: de liefde die een moeder voor haar baby voelt. Het hartje maakte me zó rustig en klonk zo speciaal. Heel snel en heel dof, alsof er een stoomtreintje van binnen voorbij reed. Ik kon er wel uren naar luisteren. Het was snel genoeg, hard genoeg, consequent genoeg. Ook dit was weer helemaal perfect volgens de verloskundige en na een half uur stapte ik naar buiten, de frisse lucht in. Eindelijk is het voor mijn gevoel ook echt aan het worden: ik ben zwanger!