Herinneringen

Samen met mijn vader, moeder en broertje woonde ik in Hoorn. Ik ben daar geboren, ging daar naar school en verhuisde pas naar Amsterdam toen ik Raymond leerde kennen en ging studeren. Mijn vader werkte fulltime en mijn moeder was thuis. Ik weet niet beter dan dat mijn vader al weg was toen ik uit bed kwam, dat mijn moeder ’s ochtends ons ontbijt stond te maken en onze broodtrommeltjes vulden, dat we gebracht werden naar school en dat, als we uit school kwamen, mijn moeder ons weer stond op te wachten. ’s Avonds rond het eten kwam mijn vader thuis en aten we als gezin aan tafel. Ook toen we ouder waren is dit niet veel anders gegaan, behalve dat mijn broertje en ik samen op de fiets naar school en naar huis gingen. Ik heb dit altijd als prettig ervaren en vond het fijn dat er iemand was als ik thuiskwam. Natuurlijk weet ik niet hoe het is als dit niet het geval zou zijn geweest, maar ik ben blij dat mijn ouders dit zo konden doen.

Ik vond het niet alleen fijn dat de basis thuis zo was; ik was ook erg blij met een broertje om me heen. Als ik vroeger weleens vertelde dat ik goed met mijn broertje kon opschieten en veel met hem samen deed, werd ik door leeftijdsgenootjes toch wel raar aangekeken. Ik hoorde vaak over ruzies, dingen niet kunnen of willen delen en eigen vriendjes en vriendinnetjes. Natuurlijk hadden mijn broertje en ik totaal andere vrienden waar we mee omgingen –we schelen immers vier jaar- maar dat neemt niet weg dat we het leuk vonden om dingen samen te doen. Samen naar school gaan was slechts één ding; regelmatig speelden we buiten, deden we spelletjes op de Nintendo en Playstation (Mario Kart en Tony Hawk!) en keken we naar TMF. Toen we in een buurt woonden waar we een grasveld voor de deur hadden, bouwden we zelfs hutten. Met behulp van fietsen en oude dekbedovertrekken, hoeslakels en kleden konden we de mooiste creaties maken. Zelfs zo mooi, dat we er niet meer uit wilden en mijn moeder ons avondeten, inclusief schaaltje dubbelvla, kwam brengen naar onze hut. Hilarisch, als je erop terug kijkt. Ik herinner me ook de vrij regelmatige zondagen, dat we van papa en mama geld mee kregen om een patatje te halen. We mochten het opeten in de snackbar en zagen dat echt als ons uitje. We waren uiteten! Ik weet nog goed dat we iedere keer hetzelfde nummer op de radio voorbij hoorden komen als we er zaten; Alane van Wes. Voor leeftijdgenoten vast geen onbekende. Steeds weer als ik dit nummer hoor krijg ik een glimlach op mijn gezicht en denk ik terug aan die goede, oude en gezellige tijd. Gelukkig is dat contact nooit veranderd; we gingen regelmatig naar de stad op de scooter toen we weer wat ouder waren, spreken elkaar momenteel nog steeds regelmatig en hebben beiden kindjes die met elkaar gaan opgroeien omdat ze slechts negen maanden schelen. Laatst waren we weer met zijn allen op vakantie en besefte ik me weer even hoe fijn het is om leuke dingen samen te doen als broer en zus.

Als ik terug kijk op mijn jeugd denk ik ook aan andere dingen: aan de vrijheid die mijn ouders me gegeven hebben en aan het feit dat ze relatief makkelijk waren. Natuurlijk waren er grenzen, maar zolang we alles bespraken, niks stiekem deden, altijd even belden waar we waren en eerlijk waren, was er niks aan de hand. Zo vergeet ik nooit de blikken van klasgenoten in groep 8 toen ik ze vertelde dat ik navelpiercing had gekregen voor mijn verjaardag. Ik wilde dat graag toen ik twaalf werd en de ogen van hen rolden werkelijk uit hun kassen vandaan toen ik de piercing ook daadwerkelijk kon showen. Ik wilde het zó graag, dat mijn ouders toestemden met een piercing. Waarom? Ze wilden liever dat ze erbij waren en wisten waar ik naartoe ging, dan dat ik het stiekem zou gaan laten zetten en ze er later achter zouden komen. Ik weet niet of ik het echt stiekem had gedaan, maar het idee dat het mocht was voor mij eigenlijk al genoeg. Dezelfde makkelijke houding was er voor vriendinnetjes. Iedereen mocht blijven spelen en ook iedereen kon blijven mee-eten als we dat wilden. Als we alles maar bespraken en het op tijd aan gaven. Het gebeurde dan ook regelmatig dat we met zijn vijven aan de eettafel zaten in plaats van met zijn vieren. Mijn vader lachend met de slagroomgrap die tijdens de toetjes tevoorschijn kwam (ruik! Zuur hè?!) en die altijd in de smaak viel waar wij half zuchtend om moesten lachen; mijn moeder in haar element omdat iedereen altijd smulden van haar gerechten. Nog steeds. Mijn mama is de beste kok en ik ben blij dat ze iedere vrijdag komt zodat ik weer van mom’s kitchen kan genieten.

Mijn broertje deed vmbo en ik kon uiteindelijk naar de havo. Voor mijn ouders maakten het absoluut niet uit welk niveau we hadden en behandelden ze ons gelijk. Met alles. Zolang we ons best deden, was het goed. Ik besloot daarna door te studeren; mijn broertje wilde werken. Helemaal prima. Onze keuze en zolang we daar gelukkig van werden, steunden ze ons voor de volle 100%. Hetzelfde geldt voor alles wat we naast school wilden doen. Mijn broertje heeft voornamelijk gevoetbald, terwijl ik mijn vrije tijd toch liever anders wilde besteden. Ik deed een tijdje aan jazz-ballet, zat zelfs op één of ander godsdienstclubje (fanatiek dat ik was als niet gelovige!) en ging een avond per week naar technika-10, om daar te knutselen met hout, elektra en meer jongensachtige zaken. Wat we maar wilden doen; het was bespreekbaar. Zolang we niet na een week weer zouden afhaken, waren mijn ouders bereid om ons iedere week te supporten en om taxi-chauffeur te spelen.

Niet alleen deze dingen waren fijn; ook de mooie vakanties staan op mijn netvlies gebrand. We gingen naar Disney Land Parijs, bezochten Warner Bros Movieworld waar ik de tas van mijn vader kwijt raakte, gingen met de auto naar Spanje waar we maar liefst 24 uur voor in de auto moesten zitten, kampeerden in Duitsland, vlogen naar Portugal, Griekenland en Turkije en hadden de grootste lol met zijn vieren. Het maakte me niet uit waar we heen gingen; we waren samen en het was gezellig. Zelfs een zomer lang op een Nederlandse camping was fantastisch. Het was zo dicht bij huis eigenlijk, dat mijn moeder en ik weleens heen en weer gingen om de was te doen. Mooie tijden waren dat.

Eén keer heb ik gelogen over iets terwijl dat absoluut nergens voor nodig was. Ik had Raymond leren kennen en we spraken af in de binnenstad van Hoorn. Ik vertelde mijn ouders dat ik met een vriendin weg was en toen ik ’s avonds de tijd vergeten was en mijn ouders vroegen waar ik uit hing, zei ik dat ik met de scooter een rollerbank op moest. Ik was dus al wat ouder en heb geen idee waarom ik niet durfde te zeggen dat ik met Raymond was. Maar lang is dat niet geheim gebleven. Binnen no time wisten ze van mijn geheim en zijn ze heel erg kwaad geworden. Begrijpelijk, want ook met vriendjes en vriendinnetjes waren ze erg makkelijk. Raymond is dan mijn enige vriend geweest maar hij mocht direct blijven slapen, gewoon in dezelfde kamer, in hetzelfde bed. Ook mijn broertje, die er ietsje meer versleten heeft (sorry, bro) had dezelfde regels. Hun opvatting? Als we iets van plan waren deden we het toch wel. Dan liever thuis, veilig, in een bed. Ja, zo makkelijk waren ze. Ieder weekend ging ik naar Raymond in Amsterdam. Zaterdag na mijn werk pakte ik de trein naar hem en iedere zondagavond haalden mijn ouders me op. Ook dat deden ze voor me en dat heeft er toch wel extra voor gezorgd dat mijn ouders geloofden in onze relatie. We waren jong, maar behoorlijk serieus.

Nu ik dit typ krijg ik een warm gevoel van binnen. Mijn jeugd heb ik als fantastisch ervaren en ik mag en kan absoluut niet klagen. Mijn ouders waren makkelijk, mits alles maar eerlijk en respectvol ging. We waren open naar elkaar, zaten gezellig met zijn allen aan tafel, hadden geen geheimen en alles was bespreekbaar. We waren, en zijn nog steeds, één als gezin. Mijn moeder was er voor me, maar ook mijn vader is altijd een held geweest. Hij zorgde met zijn harde werken voor voldoende geld in het laatje en heeft mijn broertje en mij alles kunnen geven. Qua materiële zaken hadden we absoluut niks te klagen en hadden we mooie kamers, fijne kleding, electronica en zelfs prachtige scooters en ons rijbewijs op ons 16e en 18e verjaardag. Maar natuurlijk is dat niet het belangrijkste. Ze hebben me alles kunnen meegeven wat betreft liefde, respect, eerlijkheid en vertrouwen. En dat is toch wel het mooiste waar ik op terug kan kijken. Ik ben ze nog steeds dankbaar voor de mooie tijd en nu ik ouder ben en zelf moeder mag zijn, wordt het me nog eens goed duidelijk hoeveel dat waard is. Het is helaas niet allemaal vanzelfsprekend, al dacht ik vroeger van wel. Gelukkig is de band toen ik uit huis ging alleen maar meer versterkt en helemaal nu ik Skyler heb lijkt er nóg meer te zijn gegroeid. Nog meer liefde en nog meer respect. In hoeverre dat mogelijk was.

Met hen in mijn achterhoofd voed ik Skyler op. En als ik het maar de helft zo goed doe als hen is mijn missie geslaagd en weet ik zeker dat Skyler, net als ik, uiteindelijk terug kan kijken op een mooie, fijne tijd.