Wat ik heel spannend vind aan het moederschap

Inmiddels heb ik een kleuter en een dreumes in huis. De spannende dingen als de bevalling, de kraamweek, de borstvoedingsperiode en de eerste ontwikkelingen zitten erop en het voelt vertrouwd met twee kinderen in huis. Behalve heel erg genieten is nu ook echt het opvoeden begonnen met bepaalde regels, normen en waarden. Er zijn een paar dingen die ik nu heel erg spannend vind. De ontwikkelingen en bepaalde dingen die komen gaan naar aanleiding van onze keuzes en de consequenties die het heeft.

Dingen van nu hebben consequenties voor later

Wat me momenteel heel erg bezighoudt, is wat voor consequenties dingen en momenten van nu voor later hebben. Dingen die ik nu zeg, dingen die ik nu doe en dingen die er in huis nu gebeuren, dingen die we ondernemen, uitstapjes die we maken. Vooral Skyler heeft nu een leeftijd dat hij dingen gaat zien en oppakken en ik ben benieuwd hoe zich dat verder gaat ontwikkelen. Door dit alles ben ik me zo bewust van alles wat ik doe en zeg, dat dat soms best beangstigend is.

Zo ben ik me nu heel erg bewust van het feit dat ik aardig veel tijd achter de computer spendeer voor mijn werk als hij thuis is en dat ik niet wil dat Skyler zo zijn moeder herinnert. Ik ben me bewust van het feit dat Raymond veel werkt en ik wil niet dat Skyler zo later terugkijkt op zijn vader. Ik ben soms best bang dat als ik uit mijn slof schiet of af en toe boos of chagrijnig reageer, dat Skyler zich die momenten blijft herinneren. Skyler heeft nu namelijk een paar lastige weken waardoor ik wat strenger moet optreden en dat vind ik behoorlijk lastig. Het kost me veel energie en ik word er geen leukere moeder van. Maar ik besef me ook dat ik niet altijd die gezellige en leuke moeder kán zijn en dat regels en normen en waarden gewoon belangrijk zijn. Oók voor later. Ik wil graag ‘vriendjes zijn’, maar ik ben natuurlijk wel gewoon hun moeder. Nou ja, het kan me flink bezighouden en ik wil ook wat dingen veranderen qua werkwijze en vrijetijdsbestedingen. Daar zal ik ongetwijfeld later nog even op terugkomen want daar ben ik de laatste tijd hard voor aan het werk. Het is in ieder geval iets wat veel in mijn hoofd speelt en wat thuis regelmatig als onderwerp terugkomt in de gesprekken tussen Raymond en mij. Wat dat betreft zorgt het ouderschap voor een enorme zelfreflectie en is het keer op keer tijd om de balans weer een beetje terug te brengen en om te kijken wat er wel en niet goed gaat.

Hoe gaan de kinderen mij zien en hoe kijken ze later terug op hun jeugd?

Als ik terugdenk aan mijn eigen jeugd, herinner ik me vooral de dingen die iets later afspeelden en kan ik me niks herinneren van het moment dat ik vier jaar ben, laat staan één jaar. Ik weet dat ik altijd heel vrij ben gelaten en mezelf mocht ontwikkelen op een manier zoals ik dat wilde. Ik weet ook dat ik veel mocht, mits het maar binnen de lijntjes bleef. Ik kan me herinneren dat zowel mijn broertje als ik eigen keuzes mochten maken. Er zijn geen erge dingen voorgevallen als geslagen worden, een scheiding of wat dan ook. Ik denk dat als dat soort dingen gebeuren, je herinneringen toch iets minder lief voor je zijn. Wat ik me kan herinneren zijn allemaal dingen waar ik nu ook voor sta. Ik herinner me de leuke vakanties, maar ook de momenten thuis. De uren die ik alleen op mijn kamer spendeerde omdat ik dat nu eenmaal het liefste deed. Dat ik door kon studeren omdat ik dat wilde maar ook dat mijn broertje dat niet hoefde omdat hij gewoon aan het werk wilde. Ik herinner me eigenlijk niet echt struggles of onenigheid, dat mijn vader of moeder boos was. Het zal ongetwijfeld zijn voorgekomen maar het feit dat dat niet overheerst en ik vooral de leuke dingen kan benoemen, doen me erg goed. Ik hoop heel erg dat ik dit bij mijn eigen kinderen kan bereiken. Want struggles en onenigheid horen er nu eenmaal bij. Kinderen willen vaak meer dan mogelijk is en komen in een fase terecht dat ze je willen uitproberen, gillend door de supermarkt lopen omdat ze iets niet mogen en op het schoolplein stampij maken omdat er even niet gespeeld kan worden. Gelukkig hebben regels misschien op dat moment een negatieve lading, maar zorgen grenzen er later weer voor dat de kinderen veilig en vertrouwd opgroeien en waardering voelen. Dat moet ik dan ook constant voor mezelf blijven herhalen, omdat het op dit moment niet fijn voelt dat ik vaak moet optreden en ik juist nu erg onzeker ben over het feit dat dit misschien wel blijft hangen. Ondanks dat Skyler het na een dag altijd wel weer vergeten is en mij de liefste moeder ter wereld vindt. Dat doet me dan weer erg goed. Ik praat nu echt alsof ik hem alle hoeken van de kamer laat zien maar dat is zeker niet het geval. Het gaat hier meer over niet luisteren, een grote mond en daar zelf dan op een gegeven moment erg boos om worden, stem verheffen en zelfs schreeuwen. Zo’n negatieve vibe die gewoon niet helemaal lekker voelt. Simpelweg omdat er grenzen zijn bereikt en omdat vermoeidheid bij iedereen opspeelt.

Wat voor toekomst gaan de jongens tegemoet?

Ik hoop dat mijn kinderen uiteindelijk opgroeien tot gelukkige, zelfstandige volwassenen. Dat ze keuzes durven te maken en hun eigen gevoel volgen. Dat ze doen waar ze goed in zijn en waar ze gelukkig van worden, wat dat ook mag zijn. Dat ze hun leven mogen delen met hun grote liefde, wie dat ook mag zijn. Ik hoop dat mijn kinderen de weg naar huis zullen vinden wanneer dat nodig is en dat ze weten dat ze altijd welkom zijn. Ik hoop van harte dat de weg naar huis vertrouwd blijft voelen en dat ze zich op hun gemak voelen. Dat ze weten dat ze alles bij me kwijt kunnen, wat het ook mag zijn. Ik hoop dat ze zich een moeder herinneren die haar best heeft gedaan, maar ze mogen ook gerust weten dat ik het bij tijden heel erg lastig vond en continu zoekende was naar de juiste balans. Ik hoop dat ze weten dat ik altijd heb gedaan wat het meest goed voelde en dat ik het beste met ze voor had. Ook als ik het boekje lezen ’s avonds heb overgeslagen omdat de maat vol was vanwege de brutale mond. Ook als ik zei ‘nu even niet’ omdat ik mijn werk moest afmaken en ook als ik heel erg boos werd omdat ‘ie wegrende toen hij bij me moest komen.

Hoe gaat mijn leven er de komende tijd uitzien met steeds groter wordende kinderen?

De pedagogische coach waar ik mee aan het kletsen was op het kinderdagverblijf van Maddox wist me te vertellen dat kinderen heel veerkrachtig zijn en dat dit soort dingen er gewoon bij horen. Dat ze het goed doen op regels en duidelijkheid. Dat dit heel normaal is in ieder huishouden met kinderen en dat het allemaal vanzelf vorm gaat krijgen. Het hoort er allemaal bij. Maar zoals je kunt zien houdt het me heel erg bezig, vooral omdat ik niet helemaal die relaxte moeder kan zijn die ik hoopte te zijn. Ik ben, vooral de laatste tijd, behoorlijk consequent en wat strenger dan ik wil omdat dat nodig is. Dat vind ik zeker niet altijd even makkelijk. Ik ben ook nog steeds die moeder die haar kinderen, binnen de lijntjes, vrij wil laten. Dat voelt erg prettig en ik hoop dat de kinderen het daar goed op gaan doen. Skyler is het er voor nu iets minder mee eens maar later zal hij vast beseffen dat alles voor het goede doel was; rust en vrede in huis. Of hij zal het allang vergeten zijn. Ondanks dat hij de volgende dag weer blij wakker wordt en doet alsof er niks aan de hand is, ben ik me toch bewust van alle dingen die ik zeg en doe. Dát vind ik het aller spannendste aan het moederschap; dat alles van nu consequenties heeft voor later. Of in ieder geval het grootste gedeelte daarvan.

Relativeren

Gisteren had ik het hier met een goede vriendin over en zij opende wel iets meer mijn ogen en relativeerde de boel weer. Het is allemaal een fase en soms moet je iets harder optreden, maar daar heb je vervolgens wel weer een paar maanden plezier van met een blij en gelukkig kind. Het zijn kinderen van vier die gewoon nog niet gemaakt zijn om te luisteren en alles willen uitproberen. Ze denken niet terug aan het welles/nietes spelletje met hun moeder maar aan de gezellige avond op de bank met chips. Dat is het belangrijkste om voor ogen te houden. Het is nu eenmaal nodig om regels te stellen omdat ze nu hun karakter en geweten vormen. Beter een strenge en duidelijke moeder waar je af en toe los mag, dan een losse en onduidelijke moeder waardoor je niet leerde hoe je je sociaal wenselijk moet gedragen. Vooral die laatste zin vond ik echt heel erg prettig om te horen. Soms is het fijn als er even van buitenaf iets wordt gezegd tegen je, helemaal als je zelf voor je eigen geval een beetje vast zit. Rust en regelmaat zijn nu de belangrijkste dingen. Liefde, structuur en dus ook regels. Ook al heb je de neiging om de deur dicht te trekken en over drie maanden pas terug te komen; het is maar een fase. Een fase die spannend is, maar die uiteindelijk voor een hoop vruchten zorgt. En voor een geweldig kind, dat jouw de liefste moeder ter wereld vindt.