Half november (2017) bracht ik Maddox voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Waar ik bij Skyler onwijs veel moeite had om hem weg te brengen, ging het bij Maddox eigenlijk heel soepel. Enerzijds omdat hij iets jonger was dan Skyler en er minder besef van had dat ik hem ‘achterliet’ (Maddox startte met bijna zeven maanden terwijl Skyler tien maanden was en behoorlijk last had van eenkennigheid) en anderzijds omdat ik de ervaring van Skyler al had. Ik wist dat het goed zou komen en dat het voor zowel hem als voor mij de juiste keuze zou zijn. Ik blijk namelijk een veel leukere moeder als ik even wat momenten voor mezelf krijg. Die eerste zes maanden met Maddox thuis waren fantastisch maar toen Skyler volledig naar school ging, was het ook tijd voor Maddox om te gaan starten.
Ik heb al heel vaak met veel liefde geschreven over het kinderdagverblijf waar Maddox verblijft. Het is een fantastische organisatie waar ik keer op keer weer heel erg blij binnenstap. En Maddox ook. Hij gaat rennend naar de groep, vliegt de leidsters iedere keer weer in de armen en hij is altijd enorm blij gedurende de dag. Hij doet het erg goed op de visie die CompaNanny hanteert en ik merk aan alles dat dit de juiste plek voor hem is. Maar helaas komt er aan alles een eind. Maddox is twee en dus moesten we een paar weken geleden afscheid nemen van de fijne babygroep. De fijne babygroep met slechts acht andere kinderen, met twee mega lieve nannies en een kleine, maar heerlijke ruimte. Ik moest best even slikken toen we afscheid moesten nemen. Natuurlijk zien we hen nog op de gang en kunnen we altijd even gedag komen zeggen, maar voor Maddox was het tijd voor een kleine verhuizing; hij is gestart op de peutergroep en zo is hij opeens weer de jongste van de groep. Hier zitten ze tot ze naar school gaan en dus zit hij tussen kinderen van 2, 3 en gewoon bijna 4. Het ging zowel hem als mij niet geheel in de koude kleren zitten.
Waar de babygroep nog heel zen, heel rustig, gemoedelijk en klein is, is de peutergroep wel andere koek. Meer kinderen, meer drukte, meer activiteiten en meer prikkels. Maddox is een tijdlang uitgekeken geweest op de babygroep en dus dacht ik dat de overgang wel voorspoedig zou gaan lopen. Hij ging gooien met het babyspeelgoed, luisterde niet meer naar de nanny, wilde niet meer spelen en leek zich echt een beetje te vervelen. Logisch op die leeftijd, maar vandaar dat ik dacht dat hij de peutergroep fantastisch zou gaan vinden. Niks bleek minder waar. Maddox vond het de eerste dagen verschrikkelijk.
Tijdens de wendagen blijven ze soms ’s ochtends een paar uurtjes en soms ’s middags een paar uurtjes op de groep. De eerste keren gaan ze alleen even kijken met de leidster. Ze merkten toen al dat Maddox het onwijs spannend vond en de nanny geen moment uit het oog verloor. Ook was ‘ie behoorlijk onder de indruk van de drukte en was ‘ie overstuur als beide peutergroepen (= veel kinderen) buiten gingen spelen en hij daar tussen moest staan. De wenuren gingen zeker niet van harte, ook al zit zijn beste vriend Quinn daar al in de groep. Maar ja, als ze twee zijn gaan ze over en dus kwam voor Maddox ook dat moment. Sneller dan dat hij zelf eigenlijk wilde.
De eerste paar keren waren vreselijk, vooral de eerste keer was intens verdrietig. Ik kan het normaal goed loslaten en van me afzetten, maar dit was niet te doen. Maddox hield me vast, was helemaal over zijn toeren en compleet hysterisch. Met veel pijn in mijn hart heb ik hem overgedragen en ben ik snel naar de auto gelopen. Gelukkig kreeg ik wel al vrij snel een bericht en foto waarop te zien was dat Maddox gekalmeerd was, maar erg gerust was ik nog niet. Hij leek gewoon niet zo blij. De volgende keren verliep het ook zo, met een huilende Maddox die op de gang steeds naar de babygroep bleef wijzen. ‘Die, mama!’ Ik stond iedere keer weer op het punt om hem mee naar huis te nemen, haha. Maar ik weet ook: het is echt even wennen. De babygroep is iets heel speciaals en ze vertrouwen de leidsters enorm. Dat is natuurlijk gek als dat wegvalt. Bij de peuters is ook de ruimte een heel stuk groter, het speelgoed heel anders (wel veel meer uitdagend en interessant voor Maddox inmiddels) en zijn er andere leidsters waar hij een band mee op moet bouwen. Het leuke is dat er nu ook meer kringactiviteiten zijn en dat er meer wordt buiten gespeeld. Echter was Maddox daar nog niet helemaal voor te porren.
Gisteren hadden we een doorbraak. Het was even huilen toen ik zijn jas en laarsjes uit deed, maar hij glimlachte toen hij Quinn zag. Na even knuffelen droeg ik hem over aan de nanny en na een klein pruillipje gingen we zwaaien. Ik zag dat de nanny er een spelletje van maakte en op de gang speelde ik het mee. Kiekeboe, zwaaien, handkusjes, weer kiekeboe, zwaaien en ik zag Maddox lachen. Het was goed. Toen ze wegliepen en ik nog even om een hoekje keek, zag ik dat Maddox zijn speen gaf om op te ruimen en ging hij naar zijn beste vriendje om samen te spelen. Wat een fijn gevoel!
We hebben twee keer zijn vorige leidsters in de gang gezien. Hij rende op hen af en gaf ze een enorm dikke knuffel. Ik vind dat zo mooi om te zien. Ze hebben iets achtergelaten bij hem. Vertrouwen, liefde, ruimte om te ontwikkelen. Hij had geen betere en mooiere groep kunnen treffen. Op naar ook zulke momenten bij de peuters. We zitten op de high five bij de ‘nieuwe’ nannies. De knuffels komen vanzelf wel. Zolang de tranen wegblijven ben ik een happy mom.
Oh dat is elke keer loslaten en een beetje mee huilen he! Mijn zoontje is maar een paar weken ouder dan Maddox maar die gaat in sept al naar de kleuterschool (België), dat zal pas wennen worden 😀
beetje bij beetje gaat het steeds beter en dalijk breng je hem en dan is het doei mam hahah en dan heeft hij geen tijd meer voor je 😀
het is wel klote als je kleintje zo overstuur is en jij “weg” moet maarja hoort erbij Meis maar komt helemaal goed met mijn grote vriend 😀
Het zal hopelijk telkens beter en beter gaan.
Steekt wel in een moederhartje i know !!!
Hier gaan ze op hun 2,5j naar de kleuterschool en dat is toch zo vroeg!
Verplicht pas als ze 6 zijn.
Mijn kids hebben het met momenten nog moeilijk als ik ze naar school doe en die zijn nu 4 , 6 en 7 soms is het een hele dag vechten tegen de tegenzin en de heimwee naar huis.
Toch is het ook een vreugde vaak en herken het als je zegt hoe Maddox hun gaat knuffelen die vriendschap wil ik hun dan ook niet afnemen en vriendjes maken en dingen ontdekken en meemaken door verschillende uitstappen dat doen ze vaak ook heel vaak op school als ze zo jong zijn.
Kan me zo goed voorstellen hoe lastig de overgang was! Gelukkig dat Maddox al wat lijkt te wennen na een paar keer. Weggaan van een overstuur kind is vreselijk.
Hier zijn we er ook bijna aan toe qua leeftijd, maar zoonlief nog niet qua veiligheid. Die vindt de grotere kindjes ook nog spannend en hangt erg aan z’n huidige leidster. Maar ik hoorde deze week dat hij pas overgaat als hij er klaar voor is, ook al zou hij dan langer bij de baby’s zitten. En voor hem is dat denk ik echt beter.