Geboren moeder?

Al van kleins af aan roep ik dat ik moeder wil worden. Het was echt mijn hoofddoel, naast voor de klas staan. Ik zou de Pabo afronden, les gaan geven aan groep drie, daarna de man van mijn dromen ontmoeten, trouwen en twee kindjes baren. En dit alles voordat ik 25 jaar zou zijn. Dat was voor mij op jonge leeftijd zo’n magische leeftijd waarop ik alles bereikt moest hebben. In mijn hoofd was dat het perfecte plaatje en zag ik mezelf als een geboren moeder. Een moeder waarbij niks teveel moeite was, waarbij alles vanzelf ging, zonder enige energie, met ontzettend veel engelengeduld. Zonder kind zou mijn leven niet compleet zijn. En alhoewel ik dat laatste echt wel zo zie en ik het moederschap voor geen goud zou willen missen, moet ik toch wel concluderen dat ik geen geboren moeder ben. Dat heb ik toch iets onderschat.

Zodra je een kind hebt gebaard ben je moeder. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het kind is van jou en nu is het jouw taak om het op te voeden. Tot zover had ik het goed voorspeld. Maar zodra ik weer een beetje terug op aarde kwam, het normale leven zich aandiende en ik tot het besef kwam dat de baby écht niet meer wegging, moest ik toch even slikken. ‘En nu?’ spookte toch wel regelmatig door mijn hoofd. Doordat alles zo geromantiseerd wordt en je als new mom op een roze wolk moet zitten, vond ik het verdomd tegenvallen. Wat had ik eigenlijk verwacht? Een droomkindje waar ik de hele dag mee kon knuffelen? Zonder werk? Zonder huilen? Zonder slapeloze nachten? Een kindje dat niet afhankelijk van me was? Ik weet het eigenlijk niet. Ik hoopte een geboren moeder te zijn. Eentje waarbij alles vanzelf ging. Maar net als mijn droom om juf te worden –ik stopte na een jaar met de Pabo omdat ik gillend gek werd- moest ik ook mijn droom van moeder zijn een beetje bijstellen. Ja, ik was moeder en ja, dat vond ik fantastisch, mooi en nog steeds mijn droomfunctie in het leven. Maar dat het me allemaal zoveel zwaarder en moeilijker viel en ik óók nog gewoon Shirley was met een partner, werk en een eigen leven, dat had ik op tienjarige leeftijd nog niet goed ingeschat en misschien dat het daardoor wel even heel moeilijk was. Omschakelen, een knop omzetten.

Momenteel zijn we ruim twee jaar verder en kan ik over mezelf zeggen dat ik absoluut geen geboren moeder ben. Ja, ik ben moeder geworden toen ik Skyler op mijn borst gelegd kreeg, maar ik ben ook iemand die in haar functie moest groeien. Ik was ook geen goede redacteur toen ik mijn eerste stukje tekst bij mijn stagebegeleider inleverde. Terwijl het voor veel mensen misschien wel heel natuurlijk voelt om zonder enige moeite en energie deze geweldige taak op zich te kunnen nemen en daadwerkelijk die échte droommoeder zijn, heb ik daar wel even tijd voor nodig gehad. Om mezelf ook daadwerkelijk als moeder te zien en hier naar te handelen. Ik ben namelijk iemand die ook nog steeds ontiegelijk veel van haar werk houdt en van de tijd voor mezelf. Die niet het engelengeduld heeft om uren te gaan knutselen, al dacht ik van wel. Die niet de hele dag achter haar zoon wil aanlopen om het te entertainen, de spullen op te ruimen en de echte huisvrouw kan uithangen. Wat dat betreft ben ik ook niet helemaal die droompartner zoals ik mezelf altijd zag. Iemand die wel gestudeerd had en even voor de klas had gestaan, maar ook iemand die na de bevalling thuis bleef om voor haar kindjes en het huishouden te zorgen. Nu kan ik alleen maar denken: what was I thinking? Als er iemand geen huisvrouw is, ben ik het wel. Ik zag mezelf misschien teveel als mijn eigen moeder. Maar ondanks dat ik mijn gehele leven iets teveel geromantiseerd had en het er nu totaal anders uitziet dan ik op zeer jonge leeftijd voor ogen had, ben ik toch wel heel blij met hoe alles zo op zijn pootjes terecht is gekomen. Nee, ik ben geen geboren moeder, maar ik ben iemand die goed in haar rol gegroeid is.

Nog steeds moet je me niet vragen om de hele godganse dag mijn kind te gaan entertainen. Het werkt gewoon niet. Ik moét af en toe wat voor mezelf doen. Een artikeltje schrijven, wat mailtjes beantwoorden. Ik moet aan het werk om mijn ei kwijt te kunnen. Misschien dat ik daarom deze leeftijd ook zo fantastisch vind. Ik kan Skyler en mijn werk zo goed met elkaar combineren, dat ik daar nu een stuk blijer van word dan de jaren hiervoor. Skyler vermaakt zich zelf waardoor ik ook weer kan ademhalen. En de dingen die we samen doen, daar geniet ik dan intens van. Omdat ik weet dat ik niet alleen moeder ben, maar bovenal gewoon mezelf, die ook waarde hecht aan haar eigen dingetjes in het leven. En dat ik hier ook de tijd (weer) voor krijg.

Sommige vrouwen hebben zo’n bepaalde uitstraling en stralen zoveel rust en moederschap uit, dat ik daar soms best een beetje jaloers op ben. Het kost ze geen enkele moeite om deze fantastische functie uit te voeren. Geboren moeders. Ik ben het niet. Maar ik ben wel een goede moeder geworden. Het had alleen ietsje meer tijd nodig.