Het is zaterdagochtend als ik besluit om niet te gaan sporten. Ik voel me niet zo lekker en heb geen zin om in de tent voor de sportschool mijn oefeningen te doen. Ik besluit om een keer te skippen en rij naar het dorp. Daar haal ik een koffie to go met een blondie. Omdat ik helaas niet naar binnen mag neem ik het mee terug de auto in en geniet ik daar van mijn moment. Ik moet wel even op de tijd letten want ik heb een shopafspraak bij de Hema. Maddox heeft een map met 23 ringen nodig voor in de kleuterklas, zodat zijn juf zijn werkjes kan bewaren. Uiteindelijk heb ik genoeg tijd en kan ik zelfs nog even naar de parfumerie om mijn verjaardagsgeld uit te geven aan een nieuw geurtje. Ook breng ik nog even een pakket weg bij een pakketpunt. ‘Zo jammer dat ik niet even kan snuffelen tussen de boeken’, roep ik naar de verkoopster. Zij baalt ook van de hele situatie en zegt dat ik best even mag kijken. Ik doe het niet want ik moet richting de Hema, maar ik zie de wanhoop in haar ogen. Bij de Hema ga ik rechtstreeks op mijn doel af, gooi ik nog wat onderbroeken in mijn mandje en struin ik door het salerek voor de jongens. Ik hoor over de speakers dat mijn tijd bijna om is en dat ik naar de kassa moet om af te rekenen. Wat is de wereld veranderd in een jaar tijd.
Shoppen op afspraak en eten bij vrienden
Vorige week waren de nagelsalons weer open en zat ik naast Anke te genieten van ons moment. Ik had vlak daarvoor gesport in de tent bij de sportschool en ook al ben ik heel blij met deze optie; ik mis ons uitje. Ik mis het om samen binnen te sporten en daarna af te sluiten met een koffie. ’s Middags rijden Raymond en ik met de kinderen naar Almere, om daar sushi te eten met onze vrienden. Ietwat de regels overtreden omdat er maar één iemand op visite mag, maar we waren wel keurig weer om 20.50 uur thuis vanwege de avondklok. Een paar dagen daarna krijg ik een mail in mijn inbox: het concert van Snelle is verplaatst naar februari 2022 in plaats van dat we in april kunnen gaan genieten. Zeker te verwachten, maar balen is het wel. Ondertussen boek ik nog wel even een tijdslot bij de boekwinkel zodat ik toch weer even mijn moment heb. Voor de lockdown genoot ik daar onwijs van.
Na twee jaar een A-diploma?
Corona is een bitch en ook al zijn we een jaar verder; het is een heel gekke wereld waarin we leven. We lopen verplicht met een mondkapje op, houden zoveel mogelijk afstand, moeten voor 21.00 uur binnen zijn, zitten vol in een vaccinatietijdperk en shoppen op afspraak. Gelukkig zijn de jongens weer naar school, dat scheelt een hele hoop. Raymond werkt weer meer buiten de deur omdat dat nu eenmaal handiger is en ik heb de mazzel dat ik al thuis werkte. Vrijdag beginnen de zwemlessen ook weer en dan hoop ik dat Skyler na twee jaar zwemlessen en flink wat vakantie- en Coronaonderbrekingen, eindelijk zijn A-diploma kan halen.
Meebewegen met de beperkingen
Het was een jaar waarin we veel beperkingen kenden, maar waarin we ook probeerden een beetje mee te bewegen. Het heeft ons weer op scherp gezet en heeft het normale opeens heel bijzonder gemaakt. Ik mis de horeca, het uitje naar de sportschool, een concert van Anouk of inmiddels van wie dan ook, ik mis een koffie- en tompoucedate bij de bakker met mijn beste vriendin, ik mis het zonder op de tijd te letten snuffelen in de boekwinkel en ik mis het dat we ons onbezorgd konden voortbewegen. Zonder na te denken een winkel binnen kunnen snappen. Het is fijn dat het inmiddels op afspraak kan maar toen ik mijn kind in de Zara in de paskamer zette en ik van alles naar binnen gooide zodat hij in recordtempo kon gaan passen, voelde ik me toch wel heel erg gek.
Mentale gesteldheid
Ik heb me het afgelopen jaar niet strikt aan alle regels gehouden. Mijn vriendin beviel van een dochter en het was toch te moeilijk om dit vanaf het raam te bewonderen. Mijn ouders zijn een paar weken op vrijdag niet geweest maar dat was uiteindelijk voor opa en oma en de kleinkinderen ook geen oplossing en we hebben ook nog af en toe twee vrienden over de vloer terwijl dat er nu maar één mag zijn. Ik draag mijn mondkap, houd afstand en nodig niet meer dan twee mensen uit. We hebben binnen de opgelegde regels onze eigen manier gevonden om ermee om te gaan. Om het nog een beetje behapbaar te houden en onze mind een beetje oké te houden en toch nog een klein beetje sociaal te blijven. Zelfs deze introvert heeft dat af en toe nodig, wat mensen en wat hulp. Ik vind de mentale gesteldheid ook heel belangrijk en daar moet ik af en toe wat regels voor verbreken. Of anders gezegd: iets meer eigen regels hanteren binnen de opgelegde maatregelen. Want man, het jaar duurt nu wel heel lang. Ik mis het oude normaal!
