Dreumes-puberteit

De peuterpuberteit is een veelbesproken onderwerp op blogs en in diverse boeken. De ‘twee is nee-fase’ haalt bij iedere ouder het bloed onder de nagels vandaan en ik hoor regelmatig ‘wacht maar tot Skyler in die fase terecht komt, dan kun je je bergen.’ En dat geloof ik ook wel. Die kleine opdonders maken het ons maar al te graag heel moeilijk en drijven je tot wanhoop. Binnen no time zit jij in een hoekje te huilen en te gillen dat ze je het leven zuur maken. Oké, you get me. Maar weet je wat? Die fase is misschien heel erg zodra ze twee zijn geworden en zich heel groot, stoer en sterk voelen; vanaf anderhalf zit je in de pre-peuterpuberteit om je alvast voor te bereiden. En ook die is niet mis.

Toen ik Skyler drie weken geleden ophaalde van het kinderdagverblijf sprong hij heel vrolijk in mijn armen. Woehoe, mama komt me echt halen zoals ze beloofde! Je zag de blik in zijn ogen. Dolgelukkig. Na een dag spelen was het weer tijd om richting huis te keren. Maar Skyler protesteerde en vond het toch eigenlijk helemaal niet zo leuk dat zijn lieftallige mama voor zijn neus stond. Hij wurmde zich uit mijn handen en ging op de grond liggen rollen en huilen. ‘Oh, precies volgens het boekje!’ hoorde ik de leidsters zeggen. Ik had het schaamrood op mijn kaken staan terwijl de rest verder ging met de orde van de dag en het daar blijkbaar heel normaal was. Niet je zin krijgen betekent rollen, huilen en protesteren. Net zoals Skyler ziet bij andere kindjes. Net zolang tot papa of mama overstag gaat. Maar ik niet. Ik liep naar binnen, pakte Skylers speen en doekje, tilde mijn kind onder mijn arm en installeerde hem in de kinderstoel. Gedrag voor op school maar zeker niet bij mij. Als we naar de supermarkt gaan mag hij daarom alleen in de wagen of in de winkelkar. Absoluut niet lopend aan de hand. Gewoon om dit soort taferelen te voorkomen. Maar voor hoe lang?

Stiekem moet ik er wel vaak om lachen. Dan denk ik bij mezelf; ‘man, doe eens rustig en normaal. Wind je niet zo op.’ Op de commode is het continu een gevecht om de luier te verschonen en het gebeurt regelmatig dat ik poep moet schrapen. Of dat er van alles door de kamer vliegt omdat het weer eens niet lukt om een dekseltje op een potje te klikken. Het leed van een gefrustreerde dreumes. Het leven is natuurlijk heel erg zwaar als je zo klein bent. Tanden poetsen en het niet zelf mogen doen, eten wat met een vork moet in plaats van met de handen, bedtijd voor kinderen in plaats van de tijden van volwassenen of de ToetToet auto die hapert en niet het geluid maakt dat hij verwacht. Om nog maar te zwijgen van de hond die als knuffel door moet gaan en best wat klappen kan hebben. We moeten ook eigenlijk medelijden met ze hebben.

Natuurlijk is lang niet alles even grappig. Mijn geduld is ook vaak echt wel op en heel soms moet ik een tik op de billen geven omdat het kleine draakje voor de zoveelste keer in het keukenkastje zit waar hij niet aan mag komen. Iets wat hij dondersgoed weet. Zijn handjes gaan er naartoe, hij kijkt via zijn ooghoeken naar mij, glimlacht even en laat langzaam het keukenkastje open vallen terwijl hij mij in de gaten houdt. Ik ben heel geduldig en Skyler krijgt veel kansen om het goed te doen. Maar na drie keer is het klaar en moeten er maatregelen worden getroffen. Om het vervolgens de volgende dag weer te doen. Al doende leert men, alhoewel die dreumesjes toch wel erg lang kunnen volhouden. Maar moeders gelukkig ook.

Skyler zegt nog geen ‘nee’ en daar ben ik héél erg blij om. Alles is ‘ja’ en dat is momenteel echt zijn lievelingswoord. Daar geniet ik nog maar heel even van. Voor de rest is het de voorbereidende fase. Om ons geduld vast op de proef te stellen. Zo worden we niet in één keer in het diepe gegooid. Nu mogen we nog heel soms lachen en kunnen we vast oefenen op onze ijzersterke kwade blik. Tot twee jaar. Want dan is het opletten geblazen. Ik verheug me erop en doe een schietgebedje tijdens het uitblazen van de twee kaarsjes. Moeders mogen ook een wens doen, toch?