Dit was mijn jaar

Jongens, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb het gevoel dat we nog ergens in september hangen. Gisteren stond ik in de keuken en schrok ik een beetje van het feit dat de laatste dagen van 2017 zijn aangebroken. Volgende week is het 2018, hoe dan?

2016 was voor mij een jaar vol hoogtepunten. Een fantastische vakantie naar Bali, een verloving en als klap op de vuurpijl een zwangerschap. 2017 was in dat opzicht natuurlijk de kers op de taart met de komst van Maddox. De rest van het jaar was gewoon prima. Het was niet uitzonderlijk goed, maar ook zeker niet ronduit slecht. Het hoeft niet altijd maar vol te zitten met hoogtepunten, doelen die behaald zijn of keuzes die voor een lifechanging hebben gezorgd. Maar nu ik dit zo typ, besef ik me eigenlijk wel dat 2017 bijzonder voor me was. Ik ga het jullie vertellen aan de hand van de vragenlijst die Melle van ThankGodItIsMonday heeft gemaakt.

Dit was fantastisch

Allereerst is natuurlijk de komst van Maddox ons hoogtepunt van het jaar. We zaten al weken op hem te wachten en op 26 april was ‘ie er. Al mijn zorgen over een tweede, of ik het wel zou kunnen en hoe ik het dan moest doen verdwenen als sneeuw voor de zon toen hij op mijn borst gelegd werd. Ik voelde me al heel krachtig na de mega snelle en heftige bevalling en toen Maddox ook nog eens aangelegd werd en direct begon te drinken aan de borst kon niets deze periode nog verpesten. De kraamweek was heerlijk, de eerste twee maanden een sprookje en de borstvoedingsweken koester ik ook enorm. We hebben een fantastische start gehad, ik heb twee heerlijke jongens en kan me niets mooiers meer wensen.

Naast deze bijzondere gebeurtenis was er nog iets wat voor veel verandering heeft gezorgd; ik ben officieel gestopt met Styleguide om me alleen nog maar te focussen op Mommyhood. En god, wat heb ik daar máánden tegenaan gehikt. De mensen die me daar volgden voelde het al lange tijd aankomen en zagen mij ook strugglen met deze gevoelens. Ik had er geen inspiratie meer voor, ergens ook niet zoveel zin meer in maar ik vond het verschrikkelijk moeilijk om dit kindje los te laten. Het is iets dat ik al sinds 2005 draaiende hield, waar ik mee ben opgegroeid, wat echt bij mij hoorde en wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik fulltime kon gaan bloggen. Dat is niet zomaar iets dat je snel aan de wilgen hangt omdat je er simpelweg geen zin meer in hebt. Maar opeens was daar de groei van Mommyhood. De bezoekers stegen, de inkomsten kwamen voor 90% uit Mommyhood en na flink wat gesprekken met mensen om me heen was afgelopen jaar de tijd gekomen om er definitief de stekker uit te trekken. Er is rust over me heen gekomen en ik heb weer plezier in het bloggen. Ik kan me volledig storten op Mommyhood zonder dat ik schuldgevoelens voel naar Styleguide en haar bezoekers. Ik kon eindelijk inzien dat ik op Mommyhood dezelfde soort artikelen kwijt kon en dat deed me beseffen dat ik prima alles op één blog kon hebben. Het gaat nog steeds hartstikke goed, ik werk nog steeds zelfstandig zonder mediabureau en alhoewel het echt niet altijd makkelijk is en ik sommige maanden op mijn uitgaven moet letten, ben ik onwijs trots op mezelf en op de keuzes die ik gemaakt heb.

Dit was ronduit kut

Tsjah, de afgelopen maanden waren absoluut niet de gezelligste thuis. Weer hebben we te maken met een nachtbrakertje en het feit dat we behoorlijk veel in het ziekenhuis zijn zegt wel genoeg. De koemelkallergie was eigenlijk pas het begin en met zijn darmen, zijn huid en zijn groei zijn we echt flink zoet. De nachten vallen me dit keer veel zwaarder dan toentertijd met Skyler en dat komt natuurlijk omdat Skyler nu ook gewoon in de rondte loopt en de nodige aandacht verdient. Ik struggle daar soms echt wel een beetje mee. Na een mega slechte nacht weer die goede moeder te moeten uithangen. Dan wil ik dat iedereen me met rust laat, de deur op slot draaien en roepen ‘zoek het allemaal maar uit’. Maar zo werkt dat in de praktijk natuurlijk niet. Je staat op en je begint gewoon aan de dag zoals altijd. Je kunt veel meer aan dan je zelf denkt maar ik ga zeker niet ontkennen dat slaaptekort verschrikkelijk is. Tel daarbij op dat ik een druktemaker ben en behoorlijk bezig ben met zijn gezondheid, en je zult begrijpen dat ik soms weer even verlang naar de eerste twee maanden met Maddox, die zo heerlijk zorgeloos waren.

Aan de andere kant hebben we mazzel dat Maddox een onwijs vrolijk mannetje is. Hij wordt vrolijk wakker en is overdag echt een blij ei. Jammer dat voeding en zijn huid dan soms een beetje roet in het eten gooien. Gelukkig vinden we langzaamaan een goede balans, gaat het slapen in ieder geval iets beter en maak ik me op voor een fantastisch 2018 zonder al teveel bezoekjes aan het ziekenhuis.

Voor de rest was mijn longontsteking heel heftig. Ik heb er heel erg lang last van gehad, vond het ziekenhuis echt enorm spannend en ben er nu nog steeds van aan het herstellen. Mijn astma is ontregeld en ik ben met verschillende medicatie bezig om het weer zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik ben heel erg vaak benauwd, bijna iedere dag, en dat is natuurlijk niet zo best. Hopelijk beter in 2018!

Dit heb ik geleerd

Ik heb geleerd dat hoeveel je ook in huis heb en hoe je ook bent voorbereid, dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden op wat er komen gaat. Ik had namelijk álles in huis wat Maddox zich maar kon wensen maar alsnog waren er situaties waarbij we zelf geen controle hadden. Dat is jammer, maar wel gewoon het leven.

Daarnaast heb ik geleerd dat ik beter moet luisteren naar mezelf en dat keuzes maken helemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn. Ik ben altijd doodsbang voor nieuwe situaties en ik zag mijn hele blogleven al instorten na het opheffen van Styleguide. Maar diep van binnen wist ik dat het wel mee ging vallen. Wat had ik te verliezen? Vrijwel alle inkomsten kwamen al van Mommyhood, ik wilde veel meer met Mommyhood doen en Styleguide voelde als een blok aan mijn been. Het remde me heel erg in het schrijven en als ik het eerder had kunnen loslaten, had ik me eerder volledig kunnen focussen op het blog dat nu het meeste bij me past.

Als laatste punt, en dat is misschien wel het belangrijkste, heb ik geleerd dat ik goed genoeg ben. Ik leerde dat ik moe was dat ik altijd maar onzeker werd, dat ik iedere keer wel met afvallen bezig was, moe was omdat ik onzeker raakte van al die slanke chicks van 20 jaar op social media. De afgelopen weken, en dan voornamelijk na de komst van Maddox, is er een knop omgegaan. Hij is nog niet helemaal gedraaid maar gaat steeds een stukje verder; ik ben goed zoals ik ben, ik ben goed met de gangbare maat die ik nu draag en ik hoef geen platte buik en slanke benen om goed genoeg te zijn. Ik mag er wezen en steek liever mijn energie in mijn kinderen, mijn gezin, mijn werk. Ik ben er nog lang niet en ben echt op bepaalde momenten nog mega onzeker. Ik wil dan het liefst keihard gaan sporten zodat ik slank in een trouwjurk ga passen. Maar is dat echt wie ik ben? Ben ik alleen maar mooi in een jurk als ik maat 36 of 38 aan kan? Het blijft een struggle, ieder jaar weer. Maar ik weet ook dat dit lijf met maat 40/42 twee kinderen heeft gebaard, netjes haar werk doet, geen mankementen vertoont en ontzettend veel rust voelt na deze openbaring. Laten we hopen dat we dat kunnen voortzetten.

Hier ben ik dankbaar voor

Ik ben dankbaar voor het feit dat ik ook Maddox voldragen heb en gezond ter wereld heb mogen brengen. Het is allemaal niet vanzelfsprekend en dat besef ik me steeds weer. Het zijn gelukkig allemaal relatief kleine dingetjes die nu spelen en in de basis is het een vrolijke en gezonde jongen. Daar zou iedereen voor tekenen. Ik ben dankbaar voor mijn twee lieve kids en voor mijn vriend waar ik aankomend jaar alweer 15 jaar mee samen ben. Het is echt niet altijd koek en ei hier thuis, helemaal niet met de gebroken nachten en de drukke tijden van Raymond, maar we komen er iedere keer weer doorheen en ik zou me geen leven zonder hem kunnen voorstellen.

Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat ik krijg van bedrijven die met me samen willen werken. Het is steeds weer een eer als er een partij interesse heeft in mijn werk. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik mijn werk nog steeds kan blijven doen en daardoor dus ook nog steeds eigen baas ben. Ik vind het heerlijk om alleen thuis te werken en te doen wat ik zelf wil. Ik ben dankbaar voor jullie, aangezien jullie dat mogelijk maken.

Ik ben dankbaar voor het feit dat ik gezond ben. Ik was onwijs opgelucht na het uitstrijkje van het onderzoek baarmoederhalskanker. Misschien stom maar je hoort genoeg verhalen van vrouwen waarbij het niet zo positief was. Ik ben dankbaar omdat ik al mijn dierbaren nog heb en dat daar in 2017 geen verandering in is gekomen. Ik ben dankbaar voor de vrienden die er voor me waren afgelopen jaar. Er zijn weer wat mensen weggevallen, maar andere vriendschappen zijn dieper dan ooit.

Dit neem ik mee naar volgend jaar

Hopelijk de zelfacceptatie zoals ‘ie nu is. Ik hoop dat 2018 er nog een schepje bovenop gaat doen zodat ik misschien wel nog meer rust ga ervaren. Hopelijk gaat mijn werk weer net zo goed, de vriendschappen die afgelopen jaar zo mooi zijn geworden hoop ik in 2018 nog mooier te laten worden. Mijn drang om altijd maar online te zijn is in de afgelopen weken iets afgenomen en ik hoop heel erg dat dat ook meegaat naar 2018. Ik mis niks als ik eens een avondje offline ben en de wereld vergaat niet als ik eens niet door Instagram scroll.

Mijn 2017 in één woord

Ik heb er heel lang over nagedacht maar ik hou het op deze: vertrouwen. Vertrouwen in mezelf hebben, dat ik goed genoeg ben. Vertrouwen in de toekomst en Styleguide loslaten waardoor Mommyhood nog meer kon groeien. Vertrouwen in de situatie met Maddox, dat het allemaal wel goed komt en dat het alleen wat rust en tijd nodig heeft. Vertrouwen hebben in de toekomst, dat het allemaal vanzelf een stukje beter wordt.

Op naar 2018!