Dear future me: brief aan 80-jarige ik

Dear future me,

De brief die ik nu schrijf is aan mezelf gericht, naar de 80-jarige Shirley in de toekomst. Ik hoop dat ik tegen die tijd nog op de aardbol rond loop in goede gezondheid en dat ik samen met mijn geliefden gelukkig ben. Dat ik Raymond nog aan mijn zijde heb en dat Skyler en Maddox ons nog regelmatig bezoeken in het bejaardentehuis waar we wonen. Dat ook zij een vriendin óf vriend hebben en misschien wel ons leven verrijkt hebben met kleinkinderen. Dat ze zich ontwikkelen tot zelfstandige, mooie mensen en doen waar zij het meest gelukkig van worden. Ik hoop ook dat ze dat voelen, dat ze alles kunnen worden en alles kunnen doen wat zij maar willen. Dat is mijn grote wens. Ik ben heel benieuwd naar deze toekomst en hoe zij zich zullen gaan ontwikkelen. Waar ik het meeste op hoop, is dat ze al die jaren veel aan elkaar gaan hebben. Dat ze gelukkig worden van elkaars aanwezigheid en elkaar regelmatig opzoeken. Maar ook dat ze zich thuis voelen bij ons, over alles durven te praten, alles durven aan te kaarten en iedere keer blij en vol liefde hun huis weer binnenstappen. En in de toekomst regelmatig terugkeren naar hun ouderlijke nest. Al is het alleen maar om aan te schuiven voor het eten of om even gedag te zeggen.

– Samenwerking –

Tegen de tijd dat ik 80 jaar ben vrees ik dat ik mijn vader en moeder niet meer heb. Hopelijk heb ik ze een mooi afscheid kunnen geven en dat alles wat ze vastgelegd hebben en waar ik het met ze over heb gehad, ook daadwerkelijk is uitgevoerd op deze zwarte dagen. Ik heb hopelijk genoten van al die jaren dat ze om mij heen waren. Ik vergeet nooit, maar dan ook nooit, wat ze altijd voor me betekend hebben. Voor mij en voor mijn kinderen. Ik hoop dat dat altijd heel duidelijk voor ze is geweest. Ik zal altijd onthouden waar ik vandaan kom en zie het als voorbeeld naar mijn eigen kinderen en kleinkinderen toe. Ik hoop dat ik net zo betrokken ben, mochten er kleinkinderen komen. Ik neem mezelf nu ook voor om er voor altijd voor mijn ouders te zijn, ook als ze mijn hulp meer dan ooit nodig hebben. Heb ik dat gedaan, Shir? Op het moment dat ik dit lees, kan ik dan trots op mezelf zijn? Laat dit een reminder zijn voor mezelf.

Op het moment van dit schrijven ben ik thuis aan het werk, als blogger op Mommyhood.nl. Hoe zal dit zich gaan ontwikkelen? Wat doe ik in de toekomst? Hoe lang blijf ik nog bloggen? Gaat het nog groter worden? Ontwikkelt het zich anders? Ik heb zo’n vermoeden dat dit nog heel lang zo doorgaat, maar dat het wel ooit –in ieder geval op deze manier- gaat veranderen. Wat ik heel erg hoop, is dat ik altijd zal blijven schrijven. Dat ik op die leeftijd ook eindelijk kan zeggen dat ik minimaal één boek op mijn naam heb staan. Want dat is iets waar ik me nu echt eens op moet focussen om daar als mijn 80-jarige geen spijt van te hebben. ‘Had ik maar…’ is een gedachte die ik absoluut niet wil hebben en dus moet ik gewoon echt aan de bak. Ik geef mezelf dan ook gewoon een schop onder mijn hol. Ga aan de bak en schrijf dat boek! Laat het boek pronken in de boekenkast over 50 jaar en wees trots op het resultaat.

Als het goed is stap ik volgend jaar in het huwelijksbootje en hopelijk kan ik terugkijken op een heel fijne dag. We houden het heel klein met wat familie en vrienden, lekker eten, een heel goede taart en die toetjesbar waar ik al jaren over fantaseer. Momenteel is er nog steeds geen datum en zijn er nog geen plannen omdat het even te druk was en is met de kindjes, maar het wordt tijd om daar mee aan de slag te gaan. Dan kan ik eindelijk in die jurk waar ik ook al tijden over gedroomd heb. Over zo’n 50 jaar hoop ik samen met Raymond een gouden huwelijk te kunnen vieren. Wie weet lees ik deze brief wel voor op het feestje dat we op dat moment nog geven. Zal ik veel kunnen afvinken?

Als ik kijk naar waar ik nu sta, heb ik de afgelopen jaren veel bereikt. Ik heb plezier in mijn werk, doe waar ik gelukkig van word, heb twee fantastische kinderen, fijne ouders, lieve vrienden, een mooi huis en een stabiele relatie. Ik ben op het punt dat ik ons gezin compleet vind, vrede heb met mezelf en dat er meer rust is in mijn leven. Ik hoop heel erg dat dat de komende jaren niet veel anders gaat zijn. Dat ik me nóg minder laat leiden door andermans verwachtingen en dat ik vooral mijn eigen gevoel ben blijven volgen. Is dat zo, Shir? Op het moment dat ik dit leest hoop ik dat ik kan antwoorden met ‘ja, ik heb mijn leven geleid zoals ik dat zelf wilde’. Ik denk dat dat mijn grootste doel is voor de komende tijd. De komende vijftig jaar.

Ik hoop dat ik de komende jaren nog steeds mijn plezier haal uit muziek. Dat ik nog lekker vaak naar concerten ga van mensen die ik goed vind. Hoe vaak zal ik nog naar Anouk gaan? Wanneer komt dat moment dat ze de handdoek in de ring gooit en ik huilend voor de televisie zit om getuige te zijn van dit moment? Ik hoop dat ik nog eens de kans krijg om haar te ontmoeten en met haar te kletsen. Zo niet, dan heb ik altijd plezier gehad van haar muziek, steun gehaald uit haar woorden en genoten van al haar live optredens. Dat dat nog maar heel erg lang mag gaan duren en dat ik mezelf op late leeftijd nog een fan kan noemen.

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 30 en op het moment dat ik dit lees ben ik 80. Ik heb mezelf al vaak voorgenomen dat ik moet nadenken over een uitvaartverzekering maar nu ik denk aan het moment dat ik deze brief lees als ik hoogbejaard ben, moet ik wel echt aan de bak om alles vast te leggen. Ik wil dat mijn kinderen op deze leeftijd geen zorgen hebben over deze nare dag en weten wat mijn wensen zijn. Geen cake, alsjeblieft. Ik wil dat er gezorgd wordt voor een lekkere toetjesbar en dat er wordt geproost op het leven. Ik wil muziek van Anouk en dat mensen zingen en dansen. Dat iedereen daarna met zijn allen uit eten gaat en dat al het moois dat ik alle toekomstige jaren heb meegemaakt wordt gevierd. Ik wil begraven worden want ben als de dood voor een crematie. Ik wil een mooie kist, ontzettend veel lelies en mooie woorden van mijn kinderen. Er mag gerouwd worden maar hopelijk heb ik zo’n mooi leven gehad en zo’n mooie leeftijd behaald, dat er vooral gedacht wordt ‘het is goed zo’. Regel het gewoon even bij Monuta en leg het vast, Shir. Nu ik de kans nog heb en nu er nog genoeg tijd over is om een mooi bedrag op te bouwen om dit alles te verwezenlijken. Zodat ik, maar vooral de kinderen, er geen omkijken meer naar hebben als het moment daar is en ik de rust heb omdat alles is vastgelegd.

Shir, er komen mooie tijden aan. Skyler gaat naar school, Maddox wordt steeds iets ouder, er is nog genoeg tijd om me te ontwikkelen, lekker te schrijven en misschien wel iets anders moois te gaan doen of iets te gaan leren. Op het moment dat ik deze brief mag lezen kan ik wel lachen om deze tropenjaren, om alle slapeloze nachten en om hoe druk ik me over alles heb gemaakt betreft de kinderen. Over hoe lastig ik het soms allemaal vind. Er komen echt nog wel meer moeilijke momenten aan en daar valt dit jaar bij in het niet. Over vijftig jaar proost ik met Raymond op de kids, op het feit hoe fantastisch we het hebben gedaan en dat we kunnen terugkijken op een prachtig mooi leven. Met mooie herinneringen, mooie reisjes en vooral een leven vol liefde. Ik lees deze brief als ik 80 ben. Vast met een lach en een traan, om te beseffen dat het allemaal prachtig is geweest, dat de tijd voorbij is gevlogen en ik al mijn doelen en dromen heb waargemaakt.

Liefs, past you.

Vertel eens: heb jij een uitvaartverzekering? Wat zijn jouw wensen voor deze dag?
Waar hoop jij het meeste op, als je 80 jaar bent? Wat wil je bereikt hebben?