De leuke en moeilijke momenten met een 6-jarige

Skyler is zes jaar. Al zes jaar ben ik moeder en ik vind het soms nog moeilijk te beseffen dat ik een kind heb dat kan lezen en schrijven, dat niet meer hulpeloos in de box ligt te spartelen en dat iedere doordeweekse naar school gaat en dat ik dan niet weet wat er allemaal gebeurt. We hebben al heel wat mijlpalen gehad de afgelopen jaren en inmiddels zitten we, vooral wat Skyler betreft, in relatief rustig vaarwater. Het gaat goed op school, hij komt prima mee, hij heeft vriendjes, hij slaapt door, we gaan naar zwemles en we doen onze dagelijkse dingen. Natuurlijk hebben wij, net zoals in ieder ander gezin, zo onze issues met een koppige 6-jarige, maar over het algemeen loopt alles op rolletjes en vind ik deze leeftijdsfase heerlijk. Er zijn leuke en ook zeker wat moeilijk momenten.

1. Het allerleukste vind ik wel dat die kinderen ZO.ONTZETTEND.VEEL leren op school. Iedere week komen er letters bij, iedere keer komt ‘ie weer uit school met iets nieuws en binnen een paar weken heeft Skyler leren lezen en schrijven. Inmiddels zijn ze bezig met klanken, leestekens en volledige zinnen maken. Ik vind dit echt heel erg bijzonder. Hoe hij enthousiast uit school komt en me vertelt over hoe een uitroepteken werkt, of opeens een gevel van een winkel probeert te lezen en dan opeens roept dat hij weet wat daar staat. Ik ben trots en geniet hier ontzettend van. Het is bizar hoe snel die kinderen alles oppikken en dit dan ook zelf kunnen toepassen. Als ik na een avondje weg een tekening mét een verhaal erop op tafel zie liggen, moet ik echt even slikken.

2. Wat ik heel, heel, HEEL lastig vind momenteel is de brutale mond. Skyler wordt zelfstandiger en dat vind ik allemaal tof en leuk, maar een grote mond als ik iets vraag omdat hij anders wil beslissen, vind ik moeilijk. Skyler mag veel en er kan ook veel hier in huis, maar die grote monden en tegenspraak vind ik heel erg vervelend. Soms sta ik ook echt even met een mond vol tanden omdat ik niet weet hoe te reageren. Het ligt er ook een beetje aan in hoeverre de grote mond is. Ik vind een beetje goed gebekt niet zo erg en kan bijdehante opmerkingen af en toe best handelen maar zo brutaal, mij tegenspreken en de grens opzoeken kan ik moeilijk hebben. Inmiddels merkt Skyler wel steeds beter waar mijn grens ligt. Een leermoment voor hem en ook zeker voor mij.

3. Tijdens mijn zoektocht naar informatie voor dit artikel kwam ik een stuk tegen waarin stond dat het gedrag van 6-jarigen vooral heel erg op en neer kan gaan. Zijn ze het ene moment súper groot en verstandig; heb je het andere moment een gillende of huilende ‘peuter’ voor je staan. Daar herken ik Skyler heel erg in. Soms moet ik echt even schakelen omdat Skyler AL zes is, maar het andere moment moet ik erop terugkomen en denken ‘o ja, hij is PAS zes.’ Het kan per dag verschillen en zolang we daar een beetje goed op inspelen verlopen de dagen rustig, haha.

4. Ik vind het fantastisch dat mijn kind zelfstandig en behulpzaam is. Dan zie ik Skyler opeens met Maddox in de gang staan en zijn ze allebei al klaar met hun jassen en schoenen aan. Skyler kan dat prima zelf en dat hij Maddox dan helpt vind ik heel aandoenlijk. Ik ben ook nog steeds ontiegelijk blij met het leeftijdsverschil tussen de twee jongens. Skyler helpt me met dingetjes, kan even op Maddox letten als ik boven de was doe, soms iets voor me pakken, etc. Het is ook fijn dat hij zelf zijn kleding aan kan trekken, even zelf drinken kan inschenken als ik bezig ben of zichzelf kan vermaken als ik werk. Hij gaat ook gerust in het weekend alvast naar beneden terwijl wij nog in bed liggen. Erg prettig dit zelfstandige en dat mis ik nu wel een beetje bij Maddox nog. Maar ach, de tijd gaat zo snel. Nog even en hij is ook zes. Can’t handle!

5. We hebben echte gesprekken samen. Als we op date gaan samen (waar we allebei nog steeds enorm van genieten) kan hij soms uit het niets een heel verhaal beginnen. Hij wil ’s avonds veel vertellen en we kunnen echt samen goed praten. Ik kan hem dingen uitleggen en hij begrijpt me, en hij kan zelf ook dingen aangeven en dan kan ik dat weer uitleggen. Dat zorgt voor een hoop rust in huis, als er gesproken wordt en je elkaar kunt begrijpen door de standpunten. Met een 6-jarige valt gewoon goed te communiceren. Soms gaat dat ook met geschreeuw omdat de gemoederen hoog oplopen, maar gelukkig komen we daar ook wel weer uit en kan er daarna rustig gesproken worden,

6. Het eigen leventje dat Skyler aan het opbouwen is náást thuis vind ik zowel leuk als moeilijk. Ik vind het heerlijk als hij uit school komt en dat we dan iets leuks kunnen gaan doen maar hij wil ook redelijk vaak afspreken, geeft dan zijn tas en gaat er vandoor. Dan mis ik nog wel eens de fase dat we thuis lekker konden spelen, konden knuffelen en een filmpje keken samen. Vaak spreken we ’s ochtends wel een beetje af wat er ’s middags gebeurt, zodat we daar samen rekening mee kunnen houden en vooralsnog werkt dat prima. Natuurlijk is er altijd ruimte voor een verandering, maar over het algemeen merk ik dat zowel Skyler als ik deze afspraken erg fijn vinden.

7. Wat ik onwijs mooi vind om te zien is dat Skyler aan het ontdekken is waar zijn eigen grenzen liggen. Dat kostte namelijk heel veel moeite en dat hij daar nu zo bewust mee bezig is, is een heel goed teken. Zo heeft hij wel eens ja gezegd tegen een playdate en toen hij met hen mee naar huis liep en over de brug ging, kwam hij huilend rennend weer terug naar mij omdat ‘ie eigenlijk niet wilde afspreken. Zo hebben we dat vaker gehad. Ook als we wel eens iemand mee naar huis namen, hoorde ik dan achteraf ‘ik wilde eigenlijk niet spelen maar hij bleef het maar vragen’. Dat hij dat tegen me vertelde vond ik al heel wat, maar inmiddels is hij op zo’n punt dat hij het zelf kan aangeven. Er stond laatst al een week een playdate in de agenda en na school kwam Skyler naar me toe en vertelde hij eerlijk dat hij liever alleen naar huis wilde. Ook is het al regelmatig gebeurd dat we op het schoolplein stonden en dat ik hem hoorde zeggen ‘sorry, vandaag even niet!’ Ik vind dat heel erg knap op deze leeftijd en wat dat betreft zijn er gigantische sprongen gemaakt.

8. Wat ik mezelf vaak hoor zeggen, is de zin ‘Skyler, je hoeft geen papa of mama te zijn!’ Hij vindt het namelijk mega interessant om zijn kleine broertje te corrigeren, door Maddox met alles te helpen, door zich te bemoeien met een ruzie tussen Maddox en zijn vriendje en kan zich, vooral als het hem uitkomt, goed houden aan de regels. Tijdens zijn verjaardagsfeestje werd hij ook onwijs boos omdat de kinderen gingen rennen en zich niet aan de regels hielden en dat ze niet rustig wilden zitten toen het eten kwam. Dat kan hij zó slecht handelen. Op een andere site las ik een artikel over deze leeftijd waarin stond dat kinderen van deze leeftijd een sterk gevoel voor goed en kwaad ontwikkelen. Ze kunnen volwassenen ergens op wijzen, ruzie maken met klasgenoten, opeens zich erg aan de regels willen houden, etc. Dit merk ik wel heel erg momenteel. Natuurlijk heeft hij de leeftijd om lekker brutaal, opstandig en grensopzoekend te zijn, maar als het erop aankomt wil Skyler zich vasthouden aan bepaalde regels en zich er vooral mee bemoeien als anderen het anders doen.

9. Eigenlijk vind ik de ontwikkeling in zijn geheel fantastisch. De groei die ze doormaken door letterlijk te groeien, maar ook de groei op alle andere vlakken is bijzonder om mee te maken, helemaal van je eigen kind. De stap van groep 2 naar groep 3 is een heel transformatie en het is leuk om daar getuige van te zijn. De grenzen die ze gaan opzoeken en vinden, de keuzes die ze gaan maken, de creativiteit die gaat ontwikkelen, tekeningen die opeens vol details getekend worden, lieve briefjes die je tegen kan komen, het helpen en zich bewust worden van de normen en waarden en wat er van hem verwacht wordt. Dat ‘ie zo groot is dat hij zelf een boek kan lezen, maar er tegelijkertijd nog heel erg van geniet om in je armen te liggen om voorgelezen te worden. Hij is zelfstandig, maar niet te. Hij kan dingen zelf, maar heeft op bepaalde vlakken zeker nog hulp nodig. En dat vind ik fijn en mooi en tegelijkertijd kan ik niet wachten om te zien wat de toekomst ons nog meer kan brengen. En met weemoed bekijk ik dan af en toe de foto’s van een baby Skyler. Zolang ‘ie nog steeds bij me wil knuffelen, over zijn rug gekriebeld wil worden vlak voor zwemles omdat hij zo lekker bij me zit, iedere avond Dikkie Dik wil lezen samen, zo lief voor zijn broertje is en ook lekker zijn eigen ding doet, kan ik de groei en transformatie alleen maar toejuichen. De brutale mond kunnen we handelen.