Maandagavond was het dan zover: de eindmusical van groep 8. De zaal stroomde ’s ochtends vol met opa’s, oma’s en de kinderen van school; ’s avonds was het de beurt aan de ouders. En wat werd het een feest. Wat is het bijzonder om je kind zo op het podium te zien.
De leukste musical ever
Onze school speelde ‘De leukste musical ever’ en Skyler had de rol van Frits Flater, een hoofdrol met de meeste tekst. Geen kleinigheidje, maar hij deed het met zoveel enthousiasme en natuurlijk gemak dat we er met open mond naar zaten te kijken. Elke zin kwam er helder uit, elke grap landde en het leek alsof hij geboren was voor het podium. Zo heb ik hem nog nooit gezien, haha. Wat zijn we trots. Trots op zijn lef, zijn zelfvertrouwen, maar vooral op hoe hij gewoon helemaal zichzelf bleef. Alsof hij thuishoorde daar, onder de spotlights. Dat gaat hij echt meenemen tijdens de rest van zijn schooltijd, denk ik.
Hechte groep
Na het slotlied en het daverende applaus volgde een disco met de klas. Nog één keer met z’n allen los op de dansvloer. De energie, het gegiechel, het gevoel van samen, het was magisch. Een laatste viering van een jaar dat zo bijzonder is. De laatste gezamenlijke avond van een klas die al jaren met elkaar optrekt. De jongens zitten op een kleine school; elke groep heeft maar één klas. Skyler zit al jaren met dezelfde kinderen in de klas, dus ze kennen elkaar inmiddels ontzettend goed. Zijn beste vriend heeft hij leren kennen in groep 1, naar eigen zeggen in de blokkenhoek. En nu vertrekken ze na de zomer samen naar dezelfde school. Dezelfde klas.
Groep 1
Nog één keer
Dinsdagochtend was het tijd om even bij te komen. Lekker uitslapen (dat was nodig) en pas om 13.00 uur hoefde Skyler naar school, voor een verjaardagsmomentje en nog een laatste gymles. Alles voelt deze week als een soort afscheid in etappes. Elke activiteit krijgt ineens een andere lading. Nog één keer dit, nog één keer dat. Dat voelt op zich wel fijn, want dan is het allemaal niet zo beladen. Je leeft er echt rustig naartoe.
Afscheid
En toen was het woensdag. De allerlaatste dag op de basisschool. Samen met de klas maakten ze een boottochtje over de Westeinderplassen. Ik zat bij het Tuinhuis en hoorde ze al van ver aankomen met de boot. Doordat ik daar zat, kon ik ze toch nog even op de foto zetten. Ze hadden zoveel plezier. Daarna terug naar school voor het officiele afscheifsmoment. Onder groot applaus van alle kinderen en ouders fietsten ze letterlijk de school uit. Eén voor één. Van kind naar puber, van basisschool naar brugklas.
En daar stonden wij, ouders, langs de kant. Te zwaaien en te klappen. Ik hield het droog, maar dacht wel even aan de eerste jaren op school. Want hoe cliché het ook klinkt: waar is de tijd gebleven?
Voorbij
Het lijkt nog maar gisteren dat ik hem met zijn kleine handje in de mijne voor het eerst naar groep 1 bracht. Rugzak groter dan hijzelf. Vol spanning, met een dapper knikje. En nu, acht jaar later, zie ik een zelfverzekerde jongen die klaar is voor de volgende stap. Die lacht, groeit, leert en zijn eigen pad aan het uitstippelen is. De basisschooltijd is voorbij. Het was een tijd van groeien, spelen, ontdekken, vriendschappen sluiten en dromen najagen. En nu is het tijd voor iets nieuws. De middelbare school wacht. Nieuwe vakken, nieuwe vrienden (met zijn beste vriend aan zijn zijde), nieuwe ervaringen.
En ik? Ik kijk terug met een hart vol herinneringen. Met trots. Met een beetje weemoed. Maar vooral met heel veel liefde en dankbaarheid. Gelukkig hebben we nog een kind rondlopen, waardoor we de school en leraren nog niet voorgoed gedag hoeven te zeggen.
Dag groep 8. Bedankt voor alles. Hallo toekomst. Wij zijn er klaar voor. Nou ja, hij dan. Ik heb nog even tijd nodig om aan het idee te wennen…
