Boek: de kracht van stille mensen

Disclaimer: dit artikel is eerder op Styleguide gepubliceerd. Omdat Styleguide gestopt is en ik vaker de vraag krijg of het nog ergens te lezen is, herpubliceer ik hem vandaag hier op Mommyhood in een iets aangepaste versie! Het kan dus zijn dat je dit eerder hebt gelezen, als je mij al langer volgt.

Waarom hou ik niet van feestjes? Waarom wil ik niet met groepen weg? Waarom voel ik me ongemakkelijk bij presentaties? Waarom spreek ik niet zo veel met vrienden af en zit ik liever alleen? Ben ik a-sociaal? Ben ik saai? Verlegen? Heb ik een hekel aan mensen? Contactgestoord? Heb ik geen leven? Nee hoor, ik ben gewoon introvert en daar is niets mis mee. Ik voel me er juist enorm goed bij, terwijl veel mensen dat niet helemaal begrijpen.

De kracht van stille mensen

Ik heb het boek ‘De kracht van stille mensen’ gelezen en was direct enorm onder de indruk. Wat er allemaal beschreven wordt, past namelijk precies bij mij. Sterker nog: ik had zo mijn naam als auteur erop kunnen zetten. Bij iedere bladzijde knikte ik ja en voelde ik herkenning. Ik merk dat er veel onbegrip is en dat introvert gelijk staat aan saai, vriendloos en verlegen. Maar niets is minder waar. Ik heb mijn eigen leven, voel me daar gelukkig bij, heb genoeg vrienden om me heen en hoef deze niet iedere week te zien of te spreken. Zoals het boek zo mooi zegt; ‘ik ben wel sociaal, ik heb er gewoon niet altijd zin in’. Ik word dolgelukkig van een lege agenda, dat ik lekker thuis werk en geen verplichtingen heb. Ik ben het liefst alleen en functioneer zo het beste. Mis ik dan geen collega’s om me heen? Nee, eerlijk gezegd niet. Alleen ben ik op mijn best. Dat merkte ik tijdens mijn studie al en dat merkte ik tijdens mijn baan bij een werkgever.

Ongeïnteresseerd

Wat ik zo fijn vind aan het boek ‘De kracht van stille mensen’, is dat er keer op keer wordt benadrukt dat er niets mis is met deze gedachtegang. Bovendien lees ik over punten die ik in eerste instantie niet aan introversie zou hebben gekoppeld. Zoals van slag zijn na een druk en sociaal weekend. Uitgeput zijn aan het einde van de dag omdat de wereld om je heen zo druk is. Of dat mensen denken dat ik een bitch ben, terwijl ik alleen maar in mezelf gekeerd ben en mijn gezicht op standje bitchy het lekkerste zit. Bij presentaties bekijk ik het liefst alles in de hoek van een afstandje. Ik luister, observeer, verzamel informatie en ga weer. Heb ik behoefte aan een praatje met mensen die ik ken? Dan doe ik dat. Heb ik er geen behoefte aan? Dan ben ik binnen no time weer buiten. Ik snap absoluut dat dat ongeïnteresseerd kan overkomen. Ik begrijp dat echt, want het is natuurlijk het tegenovergestelde van de ‘je moet netwerken, het is je baan, hou iedereen te vriend’-gedachte die erg heerst op al die events. Maar ik doe er niet aan mee. En als ik het al zou willen, zou ik het gewoon niet kunnen. Het past niet bij mij en het past niet bij introversie. Ik leerde enorm veel van de 192 pagina’s die Sophia Dembling schreef.

Graag alleen

Eén van de mooie stukken uit het boek vond ik: ‘we kunnen precies hetzelfde wat extraverte mensen kunnen, en zijn daar nog goed in ook. Het verschil is dat het ons na een tijdje niet meer interesseert.’ En dat klopt bij wat ik hierboven al vertelde. Alle oppervlakkige praatjes waar mensen met een half oor naar luisteren, daar heb ik gewoon niets mee. ‘Hoe gaat het?’ en dan de andere kant alweer opkijken omdat je een ander spot. Ik ben niet zo van de koetjes en kalfjes en vind het fijner om diepere contacten te hebben. Een handje vol waar ik lief en leed mee deel. Zo heb ik een paar goede vriendinnen om me heen. Allemaal druk (misschien kies ik ze daar wel op uit) en daardoor zie ik ze misschien maar eens per drie maanden. Eens per half jaar. Ik spreek ze wel, via Whatsapp of iets dergelijks, en dan is het ook áltijd goed, maar iedere week bellen, afspreken en bijpraten hoeft niet. Daar krijg ik het alleen maar een beetje benauwd van. Zij ook, dus dat is heel erg fijn. ‘Wees gerust, je bent niet geestelijk gestoord. Je bent niet gevaarlijk. Of raar. Of op wat voor manier dan ook niet goed genoeg. Je bent soms gewoon graag alleen. Zo ben je nu eenmaal geboren.’

Het is niet raar

Het boek is geschreven voor de introverte mensen ter herkenning, maar eigenlijk zou iedereen het moeten lezen om deze gedachtegang te kunnen begrijpen. Er heerst nogal wat onbegrip waar ik in de blogwereld vaak genoeg op stuit. Ik vind het zelfs soms wat lastig om mijn voor andere ietwat saaie fotodagboeken online te zetten. Het is interessant als je ieder feestje af loopt, iedere week met vrienden de hort op bent en continu met anderen op foto’s staat te springen, lachen en kletsen. Als je dan mijn diary bekijkt zul je al gauw denken ‘wat een saaie bedoening’. Nu ben ik natuurlijk veel thuis met Skyler en Maddox en is dat een reden om het rustiger aan te doen, maar op dagen dat ze naar school zijn of ’s avonds in bed liggen, kan ik best op pad. Maar dat doe ik niet. Ik hecht waarde aan rust, het alleen zijn, en vind het heerlijk om ’s avonds op de bank een serie te kijken in plaats van event na event af te lopen. In het weekend hou ik van het lezen van een boek, het samenzijn met Raymond en de kinderen, in plaats van shoppen en stappen met vriendinnen. En is het Raymond extra aan het werk of zelfs op werktrip? Fijn! Ik vind een avondje alleen namelijk heerlijk. Ik vind twee weken alleen zelfs heerlijk en kan stiekem al uitkijken naar het tripje van Raymond in oktober. Het is dan ook mijn droom om nog eens alleen op vakantie te gaan, zoals ik laatst al eens vertelde. Ga ik Raymond en de kinderen missen? Natuurlijk! Maar ik zou me prima vermaken en na een paar dagen weer opgeladen thuiskomen. Niks mis met alleen zijn. Het is misschien wel het fijnste ter wereld voor me. ‘Je zou kunnen zeggen dat we toeschouwers van het leven zijn, maar dat klinkt kleinerend. We zijn niet passief, we zijn op onze eigen manier betrokken. Dat is een kunstvorm, een manier van leven. We zijn flaneurs, in het middelpunt van de wereld en toch verborgen.’

Bitchy

Nog een mooi stuk: ‘introverte mensen kunnen soms bitchy of gemeen overkomen. We kunnen er nauwelijks iets aan doen. We kunnen erg bitchy worden wanneer we over onze energiegrens heen gaan om aan de verwachtingen van extraverte mensen te voldoen. We worden plotseling door dat gedrag overspoeld en kunnen er niets aan doen.’ Dat betekent ook dat ik me focus op dingen die belangrijk voor me zijn. Ik kan best naar een festival om gezellig te doen en om naar Anouk te gaan. Ik haal daar mijn energie uit. Maar bijvoorbeeld de drukte bij Fashionweek of andere evenementen? Dat trek ik slecht. Ik haal daar geen energie uit en ben daarna compleet gesloopt. Ik word er chagrijnig en ja, ook een beetje bitchy. Hetzelfde geldt voor vriendschappen. Ik kan nogal rigoureus zijn en een vriendschap snel kappen als ik voel dat het niet oké voor me is. Als het me energie kost in plaats van geeft. Slechts een kwestie van kiezen voor jezelf en doen wat voor jou het beste voelt. Ik heb lange vriendschappen van tien jaar en heb vriendschappen van één jaar. Ze zijn allemaal even belangrijk voor me. En als het niet goed voelt, dan kap ik net zo snel met die van tien jaar, als met die van één jaar. Daarentegen kan ik ook heel snel nieuwe vriendschappen aangaan, als het echt heel erg goed voelt.

Handjevol vrienden

‘Ik hou van mensen, alleen niet altijd van alle mensen.’ En ook dat kan ik weer beamen. Ik ben niet zo vreemd dat ik vreemden negeer of geen praatje met ze wil maken. Alleen doe ik dat in beperkte mate en niet al te vaak. Mensen die met iedereen en overal kunnen kletsen; ik vind het maar vermoeiend. Ik vind het ook niet interessant en, heel bitchy, het interesseert me ook niet hoe het met een vreemde gaat. Als ik van je hou en een connectie voel, dan ben ik oprecht, aardig, heel geïnteresseerd en doe ik alles voor je. Voor oppervlakkige dingen hoef je me gewoon niet zo snel wakker te maken. ‘Dat ik sommige personen saai of gewoon geen toevoeging in mijn leven vind, is niet hetzelfde als alle mensen niet mogen. Er is niets mis met je eigen gedachten interessanter vinden dan een lang verhaal over een tandartsbezoek van het nichtje van iemands echtgenoot.’

We zijn niet stil, we zijn introvert

Ik zou het boek kunnen blijven quoten. Op iedere pagina vind ik herkenning. Een paar zinnetjes dan nog: ‘we moeten vechten voor ons recht om niet te feesten’, ‘eenzaamheid is een manier ven denken’, ‘introverte mensen doen het ook goed, we scheppen er alleen niet over op’, ‘hou van ons, maar laat ons met rust (soms)’. En dan is het het mooiste dat het boek ‘De kracht van stille mensen’ heet, terwijl we vooral niét willen horen dat we stil zijn. We zijn niet stil; we zijn gewoon introvert.

Go get it: De kracht van stille mensen, Sophia Dembling. Introvert zijn in een drukke wereld. Vanaf nu mijn bijbel. Met humor geschreven, vol met tips en tricks en een absolute aanrader voor eigenlijk iedereen. Een zoek je nog een leuk boek over dit onderwerp, dan raad ik je ‘Ik moet nog even kijken of ik kan‘ aan. Iets luchtiger geschreven en met dezelfde boodschap.