Body Positive Power-event

Als ik de zaal in kijk zie ik 150 vrouwen. Ik zie vrouwen met maat 34, maar ook vrouwen met maat 50. Voor zover ik dat natuurlijk kan inschatten. Ik zie jonge meiden, maar ook zeker wat oudere vrouwen. Ik zie iemand in een rolstoel en later iemand zonder linkerhand. Of anders gezegd: ik zie een fantastische uitstraling voorbij schieten en later op Instagram ontdek ik dat ze haar linkerhand mist. Ik zie een vrouw met ontzettend slanke benen en ik zie een vrouw met dikke benen. Ik zie een stevige vrouw met een crop top en ik zie een slanke dame helemaal verhuld in kleding. Iets verderop zie ik een heel kleine vrouw lopen die misschien net aan 1.50 is, maar ik zie ook iemand wandelen die bijna twee koppen boven me uitsteekt en misschien wel de twee meter haalt. Het publiek tijdens het Body Positive Power-event waar ik aanwezig was is een weerspiegeling van de maatschappij. Het is een weerspiegeling van de vrouw en het vertelt ons maar één ding: we strugglen allemaal met ons lichaam, hebben allemaal iets waar we niet tevreden over zijn en damn, we willen allemaal zo ontzettend graag dat we ons goed voelen over onszelf. Dat we goed genoeg zijn en eindelijk alles eens kunnen loslaten.

Waarom ik met deze intro begin is omdat ik regelmatig lees, hoor en de vraag krijg of dit niet een movement is voor de dikke vrouw. Is het geen vrijbrief om lekker ongezond jezelf vol te proppen en het goed te praten dat je door het leven gaat met maat 46? Over deze mensen trouwens geen slecht woord want iedereen moet dat voor zichzelf bepalen. Maar nee, daar draait de beweging niet om. De body positivity movement draait om liever zijn voor jezelf en voor anderen, accepteren dat er verschillende lichamen zijn en dat ze er állemaal mogen zijn. Dat iedereen respect en liefde verdient, hoe je er ook uit ziet. De beweging draait om het feit dat wij vrouwen ons veel te veel bewust zijn van ons lichaam. We zijn constant aan het body checken en dat mag wel wat minder. We moeten wat neutraler worden en minder hard zijn voor onszelf. Natuurlijk mag je aan jezelf werken, is beweging belangrijk en moet je je lichaam voeden met voedzame producten die goed zijn voor lichaam en geest, maar in dat hele proces is het nergens voor nodig om je lichaam zo af te branden. Om te denken ‘als ik tien kilo ben afgevallen, dan kan ik eindelijk naar het strand in bikini.’ Want zal ik eens wat zeggen uit eigen ervaring? Dat moment komt er ook niet als je je streefgewicht hebt behaald. Het draait allemaal om self acceptance, je lichaam en vooral jezelf accepteren zoals het nú is. Of je nu heel graag wil afvallen, aankomen, tijgerstrepen hebt, dikke benen, dunne benen, twee meter lang bent, een hand mist, whatever. Je bent goed zoals je bent en het is tijd om nú te leven en de dingen te doen die je zo graag wil doen.

Ja, er is een groot deel dat draait om diëten, over het feit dat we weer normaal moeten doen met eten, deze avond ook, en er zijn ontzettend veel vrouwen op Instagram die met hun extra vetrollen op de foto verschijnen in bikini. Het gros van de body positivity hashtag bestaat uit deze mensen en alhoewel ik dat alleen maar toejuich en ik dol gelukkig word van de diversiteit op social media waar ik steeds ietsje vaker aan deel probeer te nemen, moeten we ook niet vergeten dat de achterliggende boodschap veel en veel verder gaat. Bodyposipanda richt zich heel erg op de dieetindustrie en hoe walgelijk deze is, maar iemand in een rolstoel kan dezelfde strijd voeren met het accepteren van zijn of haar eigen lichaam. Op een heel andere manier. Toen ik via social media de vraag kreeg of er alleen vollere vrouwen aanwezig waren bij het event omdat dat toch de mensen zijn die deze beweging zo aanprijzen, voelde ik me toch even geroepen om dit te benoemen. Pak dus vooral uit deze beweging dingen op die joú aanspreken, waar jij iets aan denkt te hebben en wat jou gaat helpen om verder te komen. Ik kan bijvoorbeeld echt een stapje in de goede richting worden gezet als ik iemand die in mijn ogen hét perfecte lichaam heeft, in een bikini zie verschijnen en ontdek dat zij óók cellulitis heeft, zij óók met een buikje door het leven gaat of zij óók een boodschap de wereld in stuurt dat ze onzeker is over bepaalde dingen. Je bent immers niet alleen. Er is veel meer dan alleen de modellen met maat 34 of de curvy modellen met precies de curvy op de juiste plekken. Het wordt tijd dat we verder kijken dan dat beeld en alle lichamen gaan zien en accepteren.

Oké, de Body Postive Power-avond. Mijn hoofd zit nog heel vol van de verhalen en tijdens de autorit naar huis kwam alles behoorlijk binnen. Zelfs tijdens het aanhoren van de sprekers zat ik regelmatig met tranen in mijn ogen en bleef ik maar knikken van herkenbaarheid. Want jeetje, wat heeft iedereen toch gelijk die aan het woord was. Ik ga dan ook zeker niet zeggen dat dit het laatste artikel is dat ik erover geschreven heb.

Laat ik beginnen met Megan, een groot voorbeeld voor velen op Instagram. Haar grootste boodschap was dat iedereen respect verdient, of iemand er nu volgens ‘het boekje uitziet’ of niet. Ze is heel erg gefocust op de dieetindustrie en dat snap ik, als mede-afvaller, heel erg goed. Ik denk dat van iedereen in de blogwereld, ik wel zo’n beetje een dieetvoorbeeld ben. Afvallen, aankomen, niet tevreden zijn, afvallen, niet tevreden zijn, aankomen, weer afvallen en weer aankomen. Diverse diëten geprobeerd, jarenlange struggles met gewicht en het gaat nog allemaal veel verder dan ik ooit naar buiten heb gebracht. Van 65 kilo tot 90 kilo, ik heb alle getallen daar tussen meerdere malen gezien. Ik ben zo’n tien jaar geleden voor het eerst binnengestapt bij Weight Watchers en ik ben er nog steeds niet uit. Laten we het erop houden dat ik middenin het proces zit van loslaten. En dat is na al die jaren waarin ik al punten tel verdomd lastig. Mijn hoofd is een Weight Watchers-boek.

Zoals Danielle van Bureau Body Positive al zei: we moeten werken aan een gezonde relatie met eten. We moeten weer vertrouwen op ons lichaam dat ons vanzelf vertelt wat we wanneer moeten eten. We moeten weer leren vertrouwen op het verschil tussen voeden en emo-eten. Daar is geen dieet voor nodig maar bewustwording. We moeten gewichtsneutraler worden. Teveel vrouwen zijn in de ban van hun lichaam, gewicht en lijnen, maar juist daardoor ervaart men eetbuien en eetobsessies.

Ook Alessandra, een vitaliteitscoach en personal trainer wilde hier een aantal dingen aan toevoegen. Ik ken haar uit de sportschool in Aalsmeer en ze viel me altijd op. Waarom? Ze is niet zo’n typische, mega afgetrainde coach. Ze is iemand met wie ik me veel sneller kan identificeren maar waar ik ook tegenop keek omdat ze in mijn ogen een perfect figuur heeft en enorm zeker van haarzelf is. Dacht ik. Ik vond het dan ook enorm rot om te horen dat dát juist was waar ze jaren aan heeft getwijfeld. Kan ze dan wel een goede personal trainer zijn als ze niet aan dat ideale plaatje voldoet? Zij is ook iemand die tijdenlang met haar gewicht heeft gestruggled, nog steeds, en die zich daarom steeds meer wil focussen op wat haar lichaam kan in plaats van hoe het eruit ziet. Want denk er maar eens over na wat jouw lichaam op een dag allemaal voor je doet en hoe bijzonder dat is.

Alessandra wilde met haar presentatie aangeven dat slank niet meteen betekent dat je gezond bent en dat dik zeker niet altijd staat voor ongezond. Nu verschillen hier heel erg de meningen over en vind ik dit zelf ook moeilijk aan te nemen. Zoals ik al zei zit ik middenin dit proces en dat beeld van ‘slank = gezonder’ is er gewoon in gebrand. Toch wil ik daarom aan deze mensen vragen om het boek van Megan te lezen waarin wetenschappelijke onderzoeken zijn opgenomen, met bronnenlijst zodat je zelf kunt lezen, dat dit helemaal ongegrond is. Zowel Megan als Alessandra en Danielle pleiten voor de health at every size en zijn daar ook van overtuigd. Met Alessandra had ik het er bijvoorbeeld over dat sporten voor mij altijd staat (stond?) voor afvallen. Ik ging naar de sportschool zodat ik kilo’s kon verliezen en strakker in mijn vel kwam te zitten. Voor de lol? Doe mij een lol. Dan ga ik wel op de bank zitten met een boek. Maar beweging is nu eenmaal gezond, voor iedereen. Zonder een afvaldoel in je hoofd te hebben. Wat ons ook duidelijk werd verteld, is dat jojo’en ontzettend slecht is voor je lichaam en dat je beter jaren op 50 kilo óf 100 kilo kan zitten, dan dat je constant enorm schommelt. Dat als je stabiel 100 kilo weegt, lekker beweegt en gezond eet, er prima sprake kan zijn van health at every size. Van een gezond lichaam. Als ik nu zou moeten tekenen om voor altijd dit lichaam en dit gewicht te hebben, zou ik het direct doen. Ik weet hoe lastig het is om op gewicht te blijven en zit altijd in de modus ‘er moet vijf kilo vanaf!’ of ‘shit, voordat ik het weet eet ik er vijf kilo bij.’ Ik moet dus echt nog heel hard aan de slag om te komen waar ik wil staan. Maar dat ik nu zou tekenen voor dit lichaam, dat is al een heel stap in de goede richting. Zo heb ik in jaren nog niet kunnen kijken.

Naast deze mensen waren ook Merel van de Groene Meisjes en Jolanda, een mediapsyschologe aanwezig. Jolanda heeft vooral gesproken over de invloed van media, die natuurlijk een onwijs grote rol spelen in dit hele verhaal. Bovendien heeft ze onderzoek gedaan naar de invloed van selfies want zeg eens eerlijk; we zijn allemaal een stuk zekerder als we meer likes en reacties krijgen dan als er helemaal niet op een selfie wordt gereageerd.

Nu zit ik al jaren in de blogwereld en heb ik met Styleguide mezelf duizenden keren op de foto gezet. Als ik nu terugdenk aan wat dat allemaal heeft gedaan en hoe ik over mezelf ben gaan denken, is dat absoluut niet positief geweest. Middenin mijn afvalstrijd wilde ik alleen maar meer en meer maar als het eens niet goed ging en ik weer een reactie kreeg van iemand over het feit dat ik te dik was voor een bepaalde broek, triggerde me dat heel erg om er nog een schepje bovenop te doen. Of het ging de verkeerde kant op en ik propte me vol. Want ja, nu was ik zoveel afgevallen en was het evengoed niet goed genoeg. Voor de buitenwereld niet, maar voor mezelf al helemaal niet. Je wil graag voldoen aan een bepaalde standaard en soms is die gewoon niet haalbaar. En dat moeten we allemaal eens proberen los te laten. Merel sprak over het feit dat ze dik is en dat ze het beestje gewoon bij de naam noemt. Dat ze zich bewust is van het feit dat ze ruimte inneemt als ze ergens is en dat dat haar jarenlang in de weg heeft gezeten. Vol met humor wist ze het woordje dik te omarmen en het een neutraal woord te laten worden. Enerzijds vond ik het prachtig om aan te horen; anderzijds dacht ik ‘maar je bent niet dik. Zie je dat nu zelf niet?’ Ook weer een heel herkenbare situatie want wat vond ik mezelf nog dik toen ik mijn streefgewicht behaald had en wat walgde ik van mijn bovenbenen. Nu kijk ik alleen maar naar de foto’s van die tijd en denk ik ‘My goodness, kijk jou eens slank zijn! Wat zonde dat ik me toen niet prettig voelde en alleen maar meer wilde.’

Wat mij van deze hele avond is bijgebleven is de ongelofelijke energie en positiviteit die er hing. Alle vrouwen met hun eigen struggles die allemaal hopen dat ze op een dag wakker worden en dat alles als sneeuw voor de zon is verdwenen. Helaas is dit niet hoe het werkt. Wat me daarom ook is bijgebleven, zijn de woorden van Danielle: dat je je inzet voor body positivity en daarmee bezig bent om aan jezelf te werken, betekent echt niet dat je iedere dag dol gelukkig in de spiegel hoeft te kijken om jezelf de hemel in te prijzen. Het betekent echt niet dat je geen onzekere momenten meer kent en nooit meer baalt als je in een pashokje staat om die ene bikini te passen. Het moet er alleen voor zorgen dat we liever worden voor onszelf en voor anderen, dat we allemaal wat neutraler gaan kijken en dat je jezelf zeker niet iedere dag hoeft te accepteren, maar dat je je focust op wat er op dat moment echt toe doet. De ene dag zijn we mega positief en denken we ‘goh, you rock girl!’ en de andere dag kruipen we het liefst in bed met een deken over ons heen. It’s all good. Als we in de basis maar lief zijn en goed voor onszelf zorgen. Dan ben je al heel erg mooi bezig. Hoe je er ook uit ziet, hoeveel kilo over- of ondergewicht je ook hebt, welk lichaamsdeel je ook mist of hoeveel putten, strepen, kuilen, heuvels of lijnen je ook over je lichaam hebt lopen. Iedereen verdient respect. Iedereen verdient liefde.

Thanks voor het lezen.