Afgelopen week hadden we vier dagen iemand die meeliep op de redactie. Ze vertelde dat ze bij hen op school –ze studeert in het buitenland- bel-les krijgen omdat steeds meer mensen kampen met belangst. Nu is mij dat niet vreemd. Ik bel echt werkelijk nooit en gebruik mijn telefoon voornamelijk om te appen en door social media te scrollen. Bellen? Mij niet gezien. Alhoewel daar nu in mijn nieuwe baan aanzienlijk veel verandering in komt.
Drempel
Raymond belt me wel eens als hij in de auto zit, maar negen van de tien keer heb ik niks te vertellen en hangen we na een of twee minuten wel op. Ik heb volgens mij slechts een keer in mijn leven met Nicole gebeld, nog nooit met Debbie en heel af en toe met Anke. Mijn moeder bel ik wel via Facetime, maar dat is vooral ook met de jongens erbij. We zullen elkaar niet bellen om gezellig bij te kletsen. De afgelopen jaren hoefde ik ook niet te bellen voor mijn werk dus de drempel om de telefoon te pakken, werd steeds hoger. Bellen naar de dokter of het ziekenhuis? Eng. Bellen naar een instantie? Ik stuur wel een mail. Bellen naar een bedrijf? Mij niet gezien. En toen was ik opeens werkzaam op een redactie waarbij bellen toch wel erg makkelijk en snel gaat om contact met iemand te krijgen.
Telefoon opnemen
Tijdens mijn sollicitatiegesprek werd ik bloednerveus toen ik hoorde dat de telefoon hier vaak ging en dat ik die moest opnemen. Liet ik natuurlijk niet merken, maar ik zat wel vol spanning te wachten als ik de eerste was die binnen was en dus ook de enige was die de telefoon op moest nemen. Inmiddels is dat verleden tijd. Zodra de telefoon gaat neem ik zonder moeite op en raak ik niet eens meer in de knel met mijn woorden. Volledige zinnen komen eruit en het gaat me goed af. Maar ja, de telefoon opnemen is weer anders dan zelf gaan bellen. Maar ook dat gaat nu redelijk van een leien dakje.
Makkelijker en sneller
Dinsdag reed ik naar huis en zocht ik het telefoonnummer van iemand. Deze persoon liet niks meer van zich horen en ik kon nog wel een interview gebruiken voor het nieuwe nummer. Ik zocht de mail, klikte op het telefoonnummer en moeiteloos ging ik het gesprek aan. Toen ik ophing en voor de deur de auto parkeerde, besefte ik pas dat ik zojuist uit mezelf iemand gebeld had omdat dat makkelijker en sneller was dan weer een mail sturen. Dat is de afgelopen weken vaker gebeurd. Omdat mijn telefoonnummer ook in mijn handtekening staat als ik een mail stuur, word ik op dit moment vaker gebeld dan alle jaren hiervoor. En ik neem op zonder eerst het nummer te googlen, zoals ik eerst altijd deed.
Gisteren had ik een interview en de persoon in kwestie was wat laat. Ik dacht nog: shit, ik heb geen telefoonnummer om hem even te bellen (who is this girl?!). Ik zocht het nummer op van de contactpersoon, nam contact op, vroeg het nummer van de persoon in kwestie en binnen nog geen twee minuten was ik nog een telefoongesprek aan het voeren. Moeiteloos.
Real life
Wat ik nog wel lastig vind, is een telefoongesprek voeren als er iemand naast me zit. Als we hier met zijn allen zitten en ik word gebeld, lijkt het wel alsof ik onzeker ben over elk woord dat uit mijn mond komt. Dan ga je toch aan je toon twijfelen. Hetzelfde geldt voor telefonische interviews. Ik heb er slechts een gedaan en de rest van de mensen zie ik in real life. Daar gaat toch mijn voorkeur naar uit. Niet alleen omdat ik het gesprek dan op kan nemen en aandachtig kan luisteren, maar ook omdat ik iemand kan zien. Dat praat toch makkelijker.
Trots
Al met al ben ik trots op mezelf. Ik heb iets overwonnen waarvan ik dacht dat het gewoon bij mij hoorde. Nog steeds zal ik niet snel een vriendin bellen als ik wandel of bijvoorbeeld in de auto zit want ik ben gewoon niet zo iemand die een half uur over koetjes en kalfjes wil praten. Maar als het nodig is voor werk, is het soms wel verdomd handig dat ik de telefoon durf te pakken. En dat zonder bel-les. In de praktijk leer je toch echt nog steeds het meest.
