‘Als ze straks ouder zijn, dan…!’

De eerste paar maanden van Skylers leven konden me niet snel genoeg gaan. Ik keek hem groot, fantaseerde over hoe het zou zijn als ‘ie ouder was en had het gevoel ergens naartoe te leven. Ik had niet het gevoel dat we in dit moment leefde, maar dat dat een stukje van mijn weg ergens naartoe was. Dat er een bepaalde eindstreep was waarna ik echt kon gaan genieten. Met Maddox ervoer ik dat heel anders. In de kraamweek huilde ik iedere keer weer als we naar bed gingen omdat mijn baby dan een dag ouder was. Terwijl de weken weg tikte, probeerde ik me er vreselijk tegen te verzetten. Lukt natuurlijk niet want als we ergens geen grip op hebben, dan is het wel op tijd. Wat we wel kunnen doen en wat geheel in onze macht ligt, is leven in het moment. Niet denken ‘wat als…’, niet denken ‘over een paar jaar…’ en niet denken ‘ik kan niet wachten tot ze groter zijn!’ Want jeetje mensen, ze zijn zo kort klein.

Als ik nu naar Skyler kijk vraag ik me af waar de afgelopen vijf jaar zijn gebleven. Ik heb een kind op de basisschool in groep 2, hoe dan? Via Timehop zie ik de meest leuke babyfoto’s voorbij komen en ondanks dat ik me veel momenten nog goed voor de geest kan halen, zijn ook veel herinneringen verdwenen. Dat vind ik jammer en zelfs een beetje pijnlijk. Maar nu met Maddox ervaar ik alles dan wel veel bewuster en leef ik meer in het moment; ook van hem zie ik soms foto’s voorbij komen waarvan ik het moment me niet meer kan herinneren. En dat deed me wel beseffen dat er helemaal geen tussenstops zijn op de weg, dat er geen begin- en eindstreep is, maar dat iedere dag telt. Er is geen station waar ik eerdaags aan ga komen en dat ik dan denk ‘zo, nu gaan we het écht leuk hebben met zijn allen en nu zijn alle struggles voorbij.’ What was I thinking tijdens het allereerste jaar moederschap? Zo onwetend als dat ik toen was, zoveel meer besef heb ik nu. Ze zijn zó snel groot, dat ik soms terug verlang naar de tijd dat ik Skyler na de bevalling voor het eerst in mijn armen kreeg.

Iedere dag zit vol met mooie momenten. Zeker niet altijd hoogtepunten of mijlpalen, maar íedere dag heeft iets moois verstopt zitten in de uren. Een blij snoetje als jouw kind wakker wordt, een gezellig ontbijtmoment, een schaterlach, twee kinderen die lief met elkaar aan het spelen zijn, een kind dat je in de armen vliegt als je hem of haar ophaalt van de crèche of van school. Het is nu maandag 13:24 uur en Skyler komt straks uit school. Ik kan nu al niet wachten tot ik op het schoolplein sta en hij mij vanuit de klas al zoekt en blij naar me gaat zwaaien. Iedere keer weer zie ik die ogen over het schoolplein glijden in de hoop dat ik er al sta. Als we dan later vanmiddag Maddox op gaan halen vliegt hij op me af en wil hij heel graag knuffelen en tutten. Het avondeten wordt vast en zeker even een strijd, maar daarna kruipt Maddox nog even bij me op de bank om dat knuffelmoment te herhalen. Het zijn de kleine dingen op een dag die het moederschap zo mooi maken en ik vind het ontzettend jammer dat ik dat het eerste jaar als moeder niet helemaal gezien heb. Natuurlijk genoot ik van mooie momenten, natuurlijk vond ik het moederschap fantastisch. Maar ook voelde het ergens wat opgejaagd, hoopte ik dat de tijd heel snel ging en had ik het gevoel dat de bestemming een paar maanden verderop te vinden was.

Ik krijg weleens de vraag of ik een boodschap heb voor kersverse moeders of vrouwen die zwanger zijn of dat willen worden. Behalve mijn bekende uitspraak ‘mommy knows best’ en volg je eigen gevoel, vind ik het ook heel belangrijk om mee te geven dat iedere dag bijzonder is. Dat er heel wat mooie momenten te vinden zijn, als je je er maar voor open stelt. Laat de boel de boel, laat de tijd de tijd. Vandaag telt en wat er morgen, volgende week of over vier jaar gebeurt, dat zie je dan wel weer. Alles is een fase, maar wel maar heel erg kort. Voordat je het weet heb je geen baby meer en die tijd krijg je nooit, maar dan ook nooit meer terug. ‘Als ze straks ouder zijn, dan…!’ Stop. Niet meer doen. Dat is iets voor later. Nu is wat telt.