Als ik één moment in het ouderschap over mocht doen…

Laatst kwam ik op Twitter de vraag tegen welk moment jij graag over zou willen doen. Ik betrok het direct op het moederschap en wist dan ook gelijk het antwoord: de kraamweek van Skyler. De eerste dagen als moeder van mijn eerste zoon vond ik op dat moment prima, maar achteraf gezien had ik alles anders willen aanpakken. Helemaal nu ik de ervaring van een tweede kraamweek heb, vind ik het jammer dat ik het mezelf tijdens de eerste week zo moeilijk heb gemaakt. Anderzijds; als ik de ervaring van de eerste week niet had gehad, was kraamweek twee niet zo heerlijk geweest. Het voelt een beetje dubbel.

Eerste nacht in het ziekenhuis

Na een vroege, maar prima bevalling kwam ik een dag later vanuit het ziekenhuis naar huis. Skyler kwam ter wereld met 36 weken en 4 dagen en omdat dat nog een beetje te vroeg was en Skyler met een paar dingetjes moeite had, moesten we in het ziekenhuis blijven. Officieel een paar dagen maar toen Skyler de volgende ochtend wakker werd en hij het enorm goed deed, werd besloten dat we die dag al naar huis mochten. Fijn! We kregen in die middag een paar uurtjes kraamhulp om op te starten en de volgende dag kwam onze kraamverzorgende van die week.

De eerste nacht waren we in het ziekenhuis en werd Skyler in de couveuse gehouden; de tweede nacht brachten we thuis door. Alles nieuw, alles onzeker. Skyler heeft toen heel veel gehuild en ik weet nog dat we dat heel heftig vonden. Er was niks aan de hand en na een tijdje wiegen en rondrijden in de kinderwagen viel hij in slaap in de wagen naast ons bed. Wat voelde ik me toen machteloos!

Machteloosheid

Tijdens de hele kraamweek heb ik dit gevoel van machteloosheid gevoeld. Ik voelde me onwijs onzeker in alles wat ik deed. Ik was voor de eerste keer bevallen en natuurlijk is alles nieuw en onwennig, maar ik had mezelf graag een schop onder mijn kont willen geven; ‘kom op, je kunt het best!’ Ik deed alles met veel twijfel en onzekerheid en had op dat moment graag wat steviger in mijn schoenen willen staan. Toen ook de borstvoeding niet helemaal lukte, voelde dat best wel even alles falen. Echter heb ik me ook te veel laten leiden door de boekjes en moest en zou de borstvoeding slagen. Dat heeft een enorme stempel gedrukt op die week, aangezien ik vooral bezig was met kolven, tepels vol met open eczeem, heel veel pijn en vooral veel stress. Doordat ik zo bezig was met het ‘het moet lukken!’, ‘Het is het beste!’, ‘Mijn kind heeft zo minder kans op ezeem!’ en ‘Het hoort zo!’, heb ik mezelf onnodig veel druk opgelegd. Voor mezelf hoefde borstvoeding helemaal niet zo maar ja, het is het perfecte plaatje.

Onzekerheid

Achteraf gezien had ik gewild dat ik iets zekerder was en vooral dat ik meer mijn gevoel in plaats van de boekjes gevolgd had. Ik denk dat dat me veel stress zou hebben bespaard, om eens echt naar mijn eigen gevoel te luisteren. Ik wilde zo graag alles perfect doen en ben daarbij mezelf als kraamvrouw en zeker mijn newborn een beetje voorbij gelopen. Naast deze onzekerheid voelde het opeens ook heel onwennig dat er iemand, een vreemde, in huis was om voor ons te zorgen. En dus probeerde ik veel zelf. Heel veel.

Veel zelf doen

Als de kraamhulp om 09.00 uur arriveerde, had ik vaak zelf de vaatwasser al uitgeruimd en mijn ontbijt gemaakt. Ik stond vaak zelf ’s avonds eten te maken en voelde me heel erg bezwaard als de kraamverzorgende mijn bed stond te verschonen terwijl ik op de bank zat. Ik wilde niet teveel in bed liggen want jeetje, dan zit de kraamverzorgende in de woonkamer. Ik heb, op een uur na in een middag dat ik gedwongen naar bed werd gestuurd (en natuurlijk de nachten), geen tijd gespendeerd in de slaapkamer. Ik heb zelfs een nacht in de woonkamer doorgebracht met een huilende baby omdat ik niet wilde dat Raymond wakker zou worden (wat was hij boos toen hij dat hoorde). Heel vaak zat ik, zodra de kraamhulp weg was, direct achter de laptop om mijn werk te doen terwijl Skyler in de kinderwagen naast me lag te slapen. Achteraf vind ik het zo ontzettend jammer dat ik mezelf de rust niet gunde. Dat ik niet lekker ’s ochtends lang in bed bleef liggen om te knuffelen met de pasgeboren baby. Onwijs jammer dat ik mijn werk zo belangrijk vond dat ik de baby niet bij me op schoot nam. Eigenlijk hartstikke stom dat ik zelf al die klussen in huis deed want ja, de kraamverzorgende is er niet voor niks en Raymond kon alles prima regelen.

Rust en genieten

Met Maddox heb ik dit heel anders aangepakt en dat besliste ik in de zwangerschap al. Met de borstvoeding zou ik pas na de bevalling beslissen en het per dag bekijken. Het lukte, afgewisseld met kunstvoeding, prima en dus besloot ik het een kans te geven. Ik besliste ook dat ik niet wilde kolven omdat tepels met eczeem roet in het eten zouden gooien en ik mezelf dat niet weer wilde aandoen. Ik heb alle boeken aan de kant gelaten en in álles mijn gevoel gevolgd. Ik voelde me zekerder dan ooit en het voelde alsof ik alles onder controle had. Ik heb niet gewerkt, ik lag ’s ochtends heel erg lang in bed en kreeg van de kraamhulp een ontbijt op bed en samen met Skyler erbij hadden we even ons momentje. Ik regelde ’s avonds niks qua eten en we zijn niet omgekomen van de honger. De vaatwasser kon me gestolen worden en terwijl ik boven tijd spendeerde met de baby, liep alles beneden op rolletjes. Ik kreeg mijn rust, ik genoot er intens van en heb daardoor voor mijn gevoel een veel betere start gehad. Ook al gingen allebei de bevallingen zoals ze hoorden; een kraamweek hoort een droomweek te zijn waarin er niks anders is dan jij en je baby. Het is jammer dat ik dat de eerste keer niet inzag en ik had mezelf dat zo graag gegund zo’n eerste keer. Gelukkig is dat de tweede keer helemaal goed gekomen en zoals ik al aan het begin zei: zonder deze eerste ervaring was mijn tweede kraamweek misschien niet zo’n droom. En bovendien; iets voor een tweede keer doen zorgt sowieso voor iets meer zekerheid en iets minder machteloosheid. Het is jammer dat we daar een tweede kind voor nodig hebben om er zo in te staan.

Hoe heb jij je kraamweek ervaren?