Afgelopen week ontving ik een persbericht met als kop: 70% van de moeders worstelt met dagelijks schema rondom werk & gezin. Nu ik inmiddels anderhalf jaar in loondienst ben en daarin best een balans heb gevonden, kan ik daar wel iets over zeggen. Ik heb de afgelopen maanden op 0-uren basis gewerkt. Dat hield in dat ik elke maand mijn eigen rooster maakte en daarin rekening hield met de kinderen en hun vakanties en studiedagen. In de praktijk kwam het erop neer dat ik gewoon 20 uur per week werkte, of de jongens nu vrij waren of niet. Ik kan van mezelf zeggen dat ik goed kan thuiswerken en dat ik ervoor zorg dat mijn werk af is. Mijn collega’s hebben dat ook gemerkt, waardoor ik afgelopen maand een vast contract heb getekend (woehoe) met een vast aantal uren. 20, om precies te zijn, zoals het ook is geweest. Dat houdt in dat ik gewoon elke maandag, dinsdag en woensdag werk, of de jongens nu vrij zijn of niet. Maar dat komt wel goed, aangezien ik me meer dan honderd procent inzet en zelfs in deadlineweken tijdens vakanties gewoon mijn uren haalde. Het was slechts een kwestie van vertrouwen opbouwen om te laten zien dat het wel goed komt.
Weekindeling
Maar hoe zit het nu met die balans? Ik ben aardig gewend aan de weekindeling en ook de kinderen weten niet beter. Op maandag ga ik naar kantoor als de jongens op school zitten en om 15.00 uur sta ik weer op het schoolplein om ze op te halen. Ik regel het eten en race daarna door naar kickboksen met Maddox, om vervolgens thuis te zorgen dat Skyler op tijd klaar is voor basketbal. Dit neemt Raymond voor zijn rekening, dus dat scheelt voor mij een hoop tijd. Zij zijn nu bij basketbal; ik heb net alles opgeruimd en ben dit blog even aan het schrijven. Prima zo.
Op dinsdag werk ik een volledige dag, gaat Skyler alleen naar huis en zit Maddox op de BSO. Woensdag is mijn vrije dag waarop ik doe wat ik wil. Sporten, bloggen, werken voor mijn freelance opdrachten, koffie drinken, etc. Op donderdag race ik weer naar kantoor als de jongens op school zitten en sta ik om 15.00 uur weer braaf op het schoolplein. Die middag is redelijk relaxt, want ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat de jongens op tijd eten en dat Skyler om 17.30 uur aangekleed en wel klaarstaat. Dan komt Raymond weer om de hoek kijken en rijden ze samen naar basketbal. Tussendoor probeer ik me te wagen aan het huishouden.
Op vrijdag is mijn vrije dag, ben ik in de ochtend met mijn moeder en ga ik ’s middags met Maddox naar zwemles en voetbal. Al met al kan ik zeggen dat ik dit onder controle heb. Ja, het is veel heen en weer rijden, maar de balans voelt goed en ik vind de verdeling in de week dikke prima. Ik kan dan niet meer zo vaak helpen op school; voor de rest is alles goed geregeld, al zeg ik het zelf.
Schakelen tussen werk en gezin
Volgens het onderzoek moet ruim tweederde van de Nederlandse werkende vrouwen met kinderen (70%) voortdurend hun agenda omgooien bij het schakelen tussen werk en gezin. Bijna de helft (49%) van de ondervraagde vrouwen voelt zich schuldig omdat ze niet genoeg tijd met hun kinderen doorbrengen, maar omgekeerd heeft ook 30% het gevoel niet genoeg te werken. Ik heb daar over nagedacht, maar voel dat zelf (gelukkig) niet zo. Ik heb hele fijne, meedenkende collega’s die goed begrijpen dat ik twee jonge kinderen heb. Zij weten dat er iemand ziek kan worden, dat ik opeens iemand moet ophalen van school en dat er veel vakanties en studiedagen zijn. Daar waren mijn eerste contracten ook omheen gebouwd. Mijn collega heeft zelf ook twee kinderen. Weliswaar ietsje ouder, maar ook zij worden ziek, hebben sportclubjes en te maken met schoolroosters.
Maar ik ben zo dol op mijn werk, dat ik dat wel kan combineren en het niet erg vind om thuis achter de computer te kruipen met de jongens thuis omdat ik wat in moet halen of af moet maken. Het is geven en nemen. In deadlineweken geef ik wat meer en als een afspraak echt alleen op woensdag kan, dan is dat maar zo. Daar tegenover staat wel dat ik altijd naar het ziekenhuis kan als dat even nodig is, dat ik altijd weg kan om een kind te halen en dat ik vanuit huis kan werken indien nodig. Juist deze open houding naar mijn gezin toe en het meedenken en vertrouwen van mijn collega’s, zorgen ervoor dat ik goed mijn werk kan doen en dankbaar ben voor deze baan. Dit voelde voor mij ook echt als de enige optie, om op deze manier mijn weken in te vullen. Ik mag in mijn handen knijpen vanwege de mensen waar ik mee werk. Er is wederzijds begrip en daar valt bij andere bedrijven een hoop te winnen.
In het onderzoek las ik dan ook dat vrijwel alle werkende moeders (97%) verlangen naar enige vorm van flexibiliteit vanuit werkgevers om aan verwachtingen op de werkvloer te kunnen voldoen en tegelijkertijd het gezin draaiende te houden. Gelukkig behoor ik tot de 3% die dat eigenlijk prima voor elkaar heeft en die flexibiliteit voelt om goed te kunnen functioneren in haar werk en privéleven.
Randzaken
Is er dan niets dat ik lastig vind? O jawel. Wat ik wél lastig vind, zijn alle randzaken eromheen. De mental load van alles onthouden en zorgen dat alles blijft draaien. Denk aan alles voor school bijhouden, de boodschappen fixen, het huishouden doen op donderdagmiddag na een drukke werkdag, cadeautjes voor partijtjes regelen, traktaties, schoenendozen die mee moeten, contact met de juffen, toetsen van Skyler die hij zelf wel onthoudt maar waar ik toch altijd extra druk achter zet, playdates, medicatie op tijd bestellen, de kalender bijhouden, etc etc. Ik merk hier in huis dat dat op mijn schouders terechtkomt. Dat komt natuurlijk ook omdat ik degene was die altijd thuis was en deze taken op zich nam, toen ik nog thuis werkte. Toen was het makkelijk om tussendoor eten te fixen, de wasmachine aan te zetten, de stofzuiger erdoorheen te trekken en even een cadeautje te regelen. Ik heb de hele dag door actielijstjes door mijn hoofd spoken en dat vind ik wel heel erg moeilijk en veel.
Oplossingen
Natuurlijk is dat op te lossen. Zo is mijn moeder op vrijdag altijd heel lief met de was bezig waardoor ik het weekend inga met lege wasmanden en stapeltjes gestreken wasgoed. Ik doe op zondagochtend boodschappen terwijl we dat ook samen kunnen doen of soms kunnen bestellen. Het schoonmaken kan ik ook heus wel verdelen over de week en samen met Raymond doen. Of een schoonmaker regelen. Het kan allemaal wel, maar de patronen zijn erin geslopen dat ik degene ben die daaraan moet denken.
Balans verre van perfect
Dus als we kijken naar de balans tussen werk en kinderen, kan ik wel zeggen dat ik dat onder controle heb. Mede dankzij de fijne baan met flexibele collega’s, maar ook door de inzet van mijn kant. Ik ben nooit te beroerd om extra te werken en heb afgelopen weekend nog een interview uitgeschreven. Daar staat wel tegenover dat ik volgende week in de meivakantie vanuit huis moet werken, met twee kinderen om me heen. Doe ik mijn werk? O, zeker wel. Maar ik zal niet de volledige 20 uur achter mijn computer doorbrengen. Dat is oké en dat trekt ergens in de andere weken wel weer recht. Ik heb zelfs genoeg overuren opgebouwd, om een hele dag vrij te nemen. Dat vertrouwen moet je als moeder krijgen om goed te kunnen functioneren, vind ik.
De mental load qua alle randzaken vind ik heel vermoeiend. Dat je na werk en de sportclubjes nog een stofdoek in je handen hebt om het huis af te stoffen, terwijl je liever even wil zitten. Of dat je iets vergeten bent voor het avondeten. Dat je in je agenda ziet dat je kind over twee dagen een feestje heeft en je nog een cadeautje moet regelen. Dat je moe op de bank ploft maar toch ook wel wil sporten. Ja, dat vind ik heel lastig en die balans is verre van perfect. Maar ach, je kunt niet altijd een zes gooien. Het is wel een puntje van aandacht, dat ik daar even naar ga kijken om het voor mezelf iets relaxter te maken. Dan ben ik helemaal tevreden.
