50/50

Toen ik tijdens mijn zwangerschap de uitdraai van de 3d-echo kreeg, zag ik het gelijk: Skyler leek ontzettend op Raymond. Ik zag Raymonds hele gezichtsvorm terug komen en vond het fantastisch om te zien hoeveel herkenning je uit zo’n plaatje kan halen. Het was dan ook niet zo gek dat ik mijn kindje herkende tijdens de bevalling. Ik zag veel terug van de 3d-echo een aantal weken eerder, maar zag ook ontiegelijk veel gelijkenissen met papa Raymond. Toch hoor ik de afgelopen 2.5 jaar vaak dat Skyler op mij lijkt. Dat we dezelfde gezichtsuitdrukking hebben, dat hij qua uiterlijk toch wel trekjes van mij vertoont en dat het typisch ‘een kind van zijn moeder’ is.

Als een paar dagen na de geboorte de kreukels een beetje zijn weggetrokken en je baby ook daadwerkelijk een kindje wordt, kun je al vrij snel zien op wie hij of zij lijkt. Vooral als je er babyfoto’s bij gaat pakken. In het begin vond ik Skyler precíes Raymond. Ik hoefde er geen seconde over na te denken en zag echt mijn vriend in het klein in mijn armen liggen. Best gek. Maar hoe ouder Skyler werd, hoe meer ik ook trekjes van mezelf kon herkennen. Als ik kinderfoto’s van mij zie, zie ik ook wel wat mensen bedoelen met ‘hij lijkt precies op jou!’ We kunnen precies dezelfde koppen trekken, hebben dezelfde wangen met de bijbehorende kuiltjes en lachen exact hetzelfde.

In de eerste twee jaar is het duidelijk geworden dat Skyler niet alleen qua uiterlijk veel van Raymond weg heeft, maar ook qua innerlijk. Zo sliep Raymond vroeger amper toen hij klein was en zaten zijn ouders met de handen in het haar. Raymond had zoveel energie, dat ze er soms gek van werden. En ondanks dat Skyler prima te handelen is, weet ik precies wat ze bedoelen. Ook Skyler kan teren op een paar uur slaap en we weten allemaal dat we behoorlijk wat nachten bezig zijn geweest. Daarnaast had Raymond totaal geen geduld, en merk ik dat Skyler ook snel op iets is uitgekeken. Knutselen of tekenen? Daar maak je hem echt niet gelukkig mee. Naar buiten, rennen, fietsen, voetballen, klauteren. Pas dan hebben we een blij kind. Ik daarentegen was de rustheid zelve. Mijn moeder grapt weleens dat ze me ’s ochtends in de hoek op het speelkleed zette, en me er ’s avonds met bedtijd weer vandaan haalde. Ik vermaakte me wel. Ik sliep goed, at goed, speelde zelf en was heel erg rustig, stil en op mezelf. Toen al.

Maar als ik naar ons kind kijk, zie ik toch ook wel veel karaktertrekken van mij van vroeger. Skyler is bijvoorbeeld niet echt een held als het om nieuwe dingen proberen gaat. Skyler vindt veel dingen eng en moet altijd de kat uit de boom kijken. Skyler is heel gevoelig, kan heftig reageren op andermans emotie en heeft echt af en toe behoefte aan rustige momenten en dagen. Precies zoals ik dat ook nodig heb. Je kunt dus wel stellen dat Skyler de perfecte mix is van zijn ouders. Qua innerlijk deelt hij zowel de karaktertrekjes van Raymond als die van mij en qua uiterlijk komt ‘ie aardig in de buurt van ons alle twee. Maar als ik dan onderstaande foto zie, dan zie ik een kleine Skyler en is het precies zijn papa. Leuk hoe dat werkt. Je kunt in ieder geval niet twijfelen of we wel Skylers ouders zijn. Dat is een ding dat zeker is.