De afgelopen jaren heb ik aardig wat feedback mogen ontvangen. Tijdens mijn studie(s), stages, baantjes, freelance klussen, mensen om me heen. En heel eerlijk? Vooral in mijn baan nu komen er veel dingen terug. Feedback die ik eens tijdens een stage heb ontvangen waarvan ik de woorden nu jaren later weer terug hoor in mijn hoofd, bijvoorbeeld. Je slaat het toch ergens op en vroeg of laat kom je jezelf weer tegen. Vandaag had ik een mega lekkere werkdag en sloot ik aan het einde van de dag trots mijn computer af. Tijd om eens in die feedback te duiken.
‘Je levert goed werk, maar je mag zelf wel eens initiatief tonen’
Het was tijdens mijn allereerste stage dat ik dit hoorde. Ik was werkzaam op de internetredactie van een radiostation en deed mijn werk goed, maar had zo graag meer willen doen. Ik heb toen wel eens iets geroepen om aan te pakken of dat ik eens voorstelde om ergens mee naartoe te gaan, maar niet vaak genoeg. Bovendien werden de dingen die ik dan wilde niet goedgekeurd. Ik was onder de indruk van de radiowereld, maar ook knetter onzeker. Ik deed stilletjes mijn ding en ging weer naar huis als de dag erop zat.
Tijdens mijn baan nu is dit heel anders. Ik pak zelf dingen op, stel dingen voor, neem initiatief door dingen uit handen te nemen bij mijn collega’s en laat mezelf echt zien. Ik zit op mijn plek en voel me vrij en zeker genoeg om dit ook te doen. Ik ben ouder en zelfverzekerder geworden om dit vol vertrouwen te kunnen doen. Ik had gewoon wat tijd nodig. Ik denk nog vrij regelmatig terug aan deze opmerking. Ik kan alleen maar trots zijn op de groei die ik heb doorgemaakt.
‘In plaats van mailen en appen is het soms sneller om te bellen’
O my, wie haat het nog meer om te bellen? Ik heb een telefoon om mijn socials in de gaten te houden en om te appen, haha. Ik bel vrijwel nooit en nu heb ik opeens een baan waarin ik veel moet bellen en mijn belminuten erdoorheen jaag. Ik doe het nog steeds niet graag maar ik vind het geen probleem meer als iemand mij probeert te bellen. Ik neem moeiteloos de telefoon op op kantoor. Zelf het initiatief tonen door de telefoon te pakken en iemand te bellen vind ik soms nog lastig en ik stuur nog steeds liever een mail, maar als ik na een telefonisch interview ophang moet ik toch wel lachen. Shirley die haar telefoon nu wel gebruikt om te bellen, wie had dat ooit gedacht. Het is soms ook gewoon veel sneller en het is fijn om iemand te kunnen spreken en alles beter uit te leggen. Maar zoals ik al zei: als ik gebeld word is het makkelijker dan als ik zelf het initiatief moet tonen. Dan wil ik nog wel eens struikelen over mijn woorden. Maar hé, we blijven leren. Elke dag weer. Mijn telefoon laten rinkelen en het nummer Googlen in sneltreinvaart doe ik niet meer. Dat is een hele verbetering.
‘Laat het perfectionisme eens los want dat gaat je de kop kosten’
Is dit echt feedback? Ik heb het altijd ervaren als iets negatiefs, terwijl de persoon in kwestie het beste met me voor had. Ik ben enorm perfectionistisch en kan mezelf onwijs verliezen hierin. Teksten op mijn blog lees ik om deze reden ook niet meer door. Ik schrijf, publiceer en ga verder met de dag. Anders blijf ik dingen aanpassen tot het helemaal perfect is. En dat kan best dagen duren. Mijn agenda moet netjes, mijn notitieboeken zijn krasvrij en zodra ik moet strepen, gooi ik het liefst het hele boekje weg. Op mijn werk werk ik met deadlines, met klanten. Ik moet het interview aangaan, het interview uitwerken, doorsturen naar de klant, de aanpassingen maken, alles laten opmaken bij de vormgever, de correcte pagina’s weer doorsturen naar de klant, de laatste feedback verwerken en naar de drukker. Er is geen tijd om lang te blijven hangen bij een zin omdat-ie niet loopt zoals ik het wil. Het is genoegen nemen met 80% en dat vond ik de eerste weken onwijs lastig. Dan stuurde ik het naar mijn werkgever, zat ik vol spanning te wachten op zijn reactie en had ik steeds weer die bevestiging nodig.
Inmiddels heb ik zelf rechtstreeks contact met de klant en gaat het pas naar mijn werkgever zodra er volledige goedkeuring is. Omdat we elke vier weken verschijnen en de laatste week aan het opmaken en corrigeren zijn, blijven er dus maar twee a drie weken over voor goede interviews en uitgewerkte teksten. Geen tijd voor geneuzel, getreuzel en perfectionisme. Niet in mijn notities, niet in mijn agenda en nee, ook niet altijd in een Word-bestand. Soms kan er best al een tekst uit als ik nog geen goede kop heb, omdat goedkeuring van de klant even belangrijker is. En ja, soms schuift er ook wel een klein spelfoutje doorheen omdat ik ook maar een mens ben. Kan ik heel boos op mezelf gaan worden, maar er staat weer een volgend magazine te wachten. Ik word op de proef gesteld. Maar het gaat me steeds beter af en ik weet: het gaat me de kop kosten als ik het niet een beetje meer los ga laten.
