De laatste tijd stuit ik steeds vaker op onbegrip als het gaat om slapeloze nachten. Op Mommyhood, maar vooral op social media hebben mensen er een handje van om opmerkingen te maken waar ik niet zoveel mee kan. Misschien wel omdat ik nu meer spreek over de (over)vermoeidheid waar ik mee kamp en ik daarmee reacties uitlok omdat persoonlijke kwesties zich nu eenmaal goed lenen voor rotte appels; misschien omdat ik het me meer aantrek omdat ik simpelweg minder kan hebben. Ik ben in zo’n bui dat het me aangrijpt en dat ik de behoefte voel om er tegenin te gaan. En dat doe ik ook gewoon. Afgelopen weekend was een reactie hier op Mommyhood de druppel en heb ik een heel pleidooi gehouden op Instagram over waarom mensen hun mond moeten houden als het gaat om slechte nachten. Er zit namelijk een verschil tussen een slapeloze nacht en een slapeloze nacht. We kunnen heus wel iets hebben ’s nachts en een aantal keer per nacht eruit is tijdens de eerste maanden met een baby helemaal niet zo gek. Het wordt pas echt vervelend als het langer aanhoudt, als je er vaker dan ‘een enkele keer’ uit moet en als naast je eerste kind ook nog eens je tweede kind een nachtbraker blijkt te zijn. Goede Nachtrust is zo belangrijk. Het wordt zó ontzettend onderschat en ik wil het soms toch bespreekbaar maken. Met ruim vijf jaar slapeloze nachten op de teller kan ik mezelf wel een expert noemen.
Ik had graag die relaxte en uitgeruste moeder willen zijn
Op Instagram deelde ik het volgende hierover: ‘ik krijg reacties van mensen dat ik zulke comments zoals gisteren moet laten gaan en dat ik zelf wel beter weet. Maar weet je wat het is? Er heerst zoveel onbegrip over slapeloze nachten en het grijpt me ontzettend aan. Ik probeer overdag een leuke moeder te zijn en mijn werk goed te doen maar ik ben, zoals afgelopen avonden, gewoon niks meer waard. Ik ben verschrikkelijk moe en baal ontzettend van de situatie. Ik had het bij de tweede heel graag anders gezien om wél die relaxte en uitgeruste moeder te kunnen zijn. En als je dan iedere dag weer zo ontiegelijk je best doen en zulke stomme wijven je op dit punt pakken, dan doet dat wat met me. Want ik ben alles behalve een aansteller en vind dat ik het hartstikke goed doe. En vooral dat ik het lang weet vol te houden, mijn werk evengoed prima weet te doen en ook nog eens het leven van mijn kinderen gezellig en leuk probeer te maken. Maar vanzelf gaat dit niet. Het kost me iedere ochtend weer ontzettend veel moeite energie om de knop om te zetten. Heb dus een beetje begrip voor anderen. Je kunt er niks over zeggen als je zelf niet in de situatie zit. Een enkele keer een rotnacht is níks vergeleken met vijf jaar niet doorslapen. Begrip tonen en je waffel houden is dan alles wat je kunt doen.’
Allereerst: excuses voor mijn taalgebruik. Ik heb het niet heel erg netjes verwoord maar ik merkte aan alles dat het me hoog zat en dat het er toch eens uit moest op deze manier. Ik vind het onbegrip namelijk ontzettend moeilijk en reacties als ‘ja, mijn baby is twee maanden, slaapt ook nog niet door en ik vind de nachten ook zo moeilijk’ vind ik ook enorm lastig. Ook al weet ik dat iedere slapeloze nacht killing is. Voor de rest meen ik ieder woord. Ook al denk je je er een voorstelling van te kunnen maken; het lukt niet. Slapeloze nachten zijn van invloed op je hele leven, op je hele gestel en het drukt een stempel op álles. Ik denk weleens ‘wat voor moeder zou ik zijn geweest als ik wel goed zou slapen?’ Ik had het graag eens mee willen maken.
‘Mijn kind sliep de eerste week al door’
Gelukkig krijg ik véél meer positieve en lieve reacties die me ontzettend veel doen en waardoor ik deze verhalen ook blijf delen. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten (of zelfs langer), moeders die begrip tonen, mensen die respect tonen, mensen die me een hart onder de riem steken of me gewoon even laten weten dat ik het goed doe. Op momenten zoals deze, wanneer ik dat soms zelf even niet meer zie en heel erg in standje overleven sta, vind ik dat een fijne en mooie reminder. Het doet me beseffen ‘o ja, hierom ben ik Mommyhood gestart.’ Om mijn eerlijke verhalen te kunnen delen en anderen te laten zien dat ze niet alleen zijn. Om niet het zoveelste ‘mijn kind sliep de eerste week al door!’ te kunnen lezen en daar mega onzeker door te worden. Want je bent niet de enige. Echt niet.
Dit werkt voor mij
Ik krijg vaak de vraag hoe ik dit al jaren weet vol te houden. Soms weet ik het zelf niet en eerlijk gezegd weet ik soms ook niet meer welke dag het is en hoe ik het in godsnaam ga redden tot bedtijd. Vooral de laatste weken merk ik dat het zijn tol begint te eisen. Toch zijn er een paar (persoonlijke!) dingen die me na al die jaren niet goed slapen op de been houden. Ik heb het niet over logeren of over weekendjes weg, maar dingen die ik iedere dag in mijn achterhoofd hou en waar ik zelf invloed op heb. En wel deze;
1. Halleluja voor thuiswerken en een eigen bedrijf hebben. Ik besef me heel erg goed dat niet iedereen in deze situatie zit maar ondanks dat mijn wekker iedere ochtend gaat, hoef ik me niet op een bepaald tijdstip ergens te melden. Ik ben gewoon aan het werk, ook na een slechte nacht, maar het is fijn als ik het iets rustiger aan kan doen, het tempo kan laten zakken en zelfs kan besluiten om na twee artikelen te stoppen om iets anders te gaan doen. Ik hoef me niet sociaal op te stellen voor collega’s en neem plaats achter mijn eigen computer met mijn eigen to do-list naast me. Ben ik uren wakker geweest, dan zorg ik dat ik wat minder in aantal taken en mag ik overal iets langer over doen.
2. Ik verwacht niet zoveel meer van mezelf. Ik ben behoorlijk streng geweest als het om mijn werk gaat en vind nog steeds dat er iedere dag een artikel online moet komen, maar een tweede artikel zit er voorlopig niet meer in en als ik op dinsdag zoveel gedaan heb dat ik klaar ben tot en met vrijdag, doe ik op woensdag en donderdag dan ook niet zoveel. Normaliter dacht ik dan altijd ‘het is een werkdag en daarom schrijf ik wel een tweede artikel’, nu denk ik alleen maar ‘fuck it, het is mooi geweest.’
3. Ik ben heel selectief met mijn afspraken. Zakelijke meetings doe ik eigenlijk alleen nog maar één-op-één, ik sla events negen van de tien keer over en steek mijn energie nu voornamelijk in betaalde klussen en goede relaties. Ik kom niet zomaar langs om te babbelen over een klein klusje en ga al helemaal geen energie steken in een gratis kledingsetje waar ik veel voor moet doen. Ik zit heel erg laag in mijn energie en daar moet ik zuinig mee omgaan. Ik kan me de tijd nog goed herinneren dat ik naar iedere presentatie, iedere modeshow en iedere open dag van een pr-bureau ging. Nu ben ik veel kritischer maar ik krijg daar uiteindelijk meer voor terug. Betere goede relaties en mooiere en vaak langere samenwerkingen die me echt goed passen.
4. Sociale contacten worden beperkt. Terwijl de een heel erg goed gaat op dates met vrienden en vriendinnen, moet ik er niet aan denken om wekelijks mijn agenda vol te zetten. De laatste tijd heb ik zelfs doordeweeks geen enkele afspraak en plan ik in het weekend alleen wat leuks met vrienden als ik me daar goed bij voel. Een lunch of ontbijt is gezellig maar zeker niet te vaak. Want ja, energie en zo.
5. Iedere avond zit ik als een zombie op de bank. In mijn joggingpak, met de televisie aan en mijn telefoon en e-reader binnen handbereik. Verwacht van mij geen dingen meer na 19:00 uur. De kinderen op bed en ik in relax-stand. Ik plan ook echt nooit wat; sporten gebeurt overdag en als ik met vrienden afspreek is dat alleen op zaterdag of zondag. Of heel sporadisch eens doordeweeks op een ochtend.
6. Vroeg naar bed! Als je hier ’s avonds eens naar binnen zou spieken, zie je mij rond 21:00 uur niet meer beneden. Ik lig altijd ruim op tijd boven in bed en ook al slaap ik zeker niet altijd, de rusthouding doet me al erg goed. Ik krijg weleens de vraag of het niet ongezellig is voor Raymond en moet daar altijd een beetje om lachen. Raymond is namelijk een echt avondmens en ik absoluut niet. Echter is onze relatie goed stabiel, weten we dit van elkaar en aangezien de nachten veelal op mijn schouders komen omdat Raymond nog door drie bommen heen slaapt en ik sneller heen en weer ben naar Maddox dan dat ik hem moet wakker maken, heeft hij er weinig over te zeggen. Hij heeft er uiteraard alle begrip voor en schopt me vaak zelf naar boven. ‘Zeg, Maddox slaapt al even, zou jij ook niet eens naar boven gaan?’ Kortom: no problem.
7. Ik maak het mezelf makkelijk. Het is nu eenmaal roeien met de riemen die ik heb. Als ik nu om me heen kijk ligt het speelgoed er van vanmorgen nog en ik moet dringend de keuken even onder handen nemen. Ik kook vanavond uit een pakje en de was komt morgen wel weer. Ik heb een heel duidelijk schema voor mezelf in mijn agenda en probeer me daar aan te houden. Voor extra zaken is nu even geen ruimte.
8. Ik gooi al mijn voornemens en regels overboord. Mijn kind van bijna twee geef ik nog een avond- en een nachtfles omdat ‘ie daar rustiger van wordt, hij ligt nog vaak bij ons in bed terwijl ik dat niet zou doen, Skyler hoeft echt niet iedere avond mee te eten en krijgt soms een bord poffertjes voorgeschoteld. Maddox die regelmatig met knijpfruit in de rondte loopt, de speen die extra tevoorschijn komt, de iPad en televisie die iedere dag uren gebruikt worden. I don’t care. Kinderen happy, mama rust. Fuck de boekjes, de onderzoeken, de regels. Volgens de boeken zou mijn kind ook al lang moeten doorslapen, doet ‘ie ook niet.
9. De leuke dingen probeer ik te blijven doen. I know, het is héél erg lastig om na vier uur slaap naar het bos te gaan, om een krijspaleis te bezoeken of om gezellig met twee kinderen koekjes te bakken. Maar ik weet dat de kinderen het nooit expres doen ’s nachts (ook al voelt het van wel) en als ik overdag bij de pakken neer ga zitten, voel ik me echt niet beter. Van Mompoint leerde ik dat je ook na een slechte dag een doel kunt stellen. Gewoon eentje, om de dag toch een positieve wending te geven. Een half uurtje speeltuin is hier soms al genoeg om te horen wat voor gezellige dag het was. De kinderen zijn al gauw tevreden en ondanks dat de dag voelt als mislukt, heb je in ieder geval íets gedaan en kunnen afstrepen.
10. Het is oké. Het is oké als ik uitval tegen mijn kinderen en af en toe schreeuw. Het is oké als ik tegen Raymond zeg dat hij de kinderen even mee moet nemen omdat ik er geen puf voor heb. Het is oké om de boodschappen thuis te laten bezorgen. Het is oké om ’s avonds op de bank te ploffen en niet op te ruimen. Het is oké als je af en toe denkt ‘was ik maar nooit aan kinderen begonnen’. Het is oké om zonder schuldgevoel je kind op school te droppen en keihard weg te rijden omdat je dan tijd voor jezelf hebt. Het is oké om nee te zeggen tegen je kind als dat een ja is voor jezelf. Het is oké. Het is allemaal oké en je doet het verdomd goed.
Trots op mezelf
Ik ben trots op mezelf. Als ik zie hoe goed ik mijn werk evengoed blijf doen en hoeveel leuke dingen ik met de kinderen onderneem, ben ik trots. En ja, natuurlijk baal ik als ik schreeuw tegen een van de twee, als Skyler boos op me is omdat er even geen vriendje mee naar huis mag of als ik ’s ochtends direct negatief begin. Natuurlijk baal ik dat ondanks de stabiele relatie het echt niet altijd even gezellig is en natuurlijk baal ik als ik een event moet afzeggen waar ik misschien een toffe opdracht uit had kunnen halen. Maar mijn gezin draait, mijn kinderen zijn gelukkig, ik hoor nog steeds iedere dag ‘ik hou van jou’ als Skyler naar bed gaat en word nog steeds om mijn nek gevlogen zodra ik Maddox ga halen. Zo vreselijk kan ik niet zijn. Vreselijk moe wel. En dat zal ik blijven delen, omdat dat gezegd mag worden. Omdat de situatie besproken mag worden en omdat veel anderen hier steun in vinden. Omdat het gewoon zo is en ik altijd eerlijk ben in mijn stukken. En het enige wat ik vraag en waar ik dit stuk mee af wil sluiten;
Toon een beetje begrip, voor mij en voor andere moeders in je omgeving die op standje overleven staan. Zeg gewoon eens hoe trots je op ze bent. Dat kan een wereld van verschil maken. Hou dat oordelen maar voor je, we zijn al streng genoeg voor onszelf en vinden de situatie al zwaar genoeg. Voor de moeders die net als ik al tijden slecht slapen: je doet het goed. Je doet genoeg en je bent genoeg. Onthou dat. Enne, hang in there!
Ik heb veel respect voor je! Je doet het toch allemaal maar en het lijkt me lood- en loodzwaar op zo weinig slaap!
En tegen de rest zeggen we: screw you bitches, I’m going home. 😛
Dank voor de tips, vooral die van wel leuke dingen blijven doen! Hier ook een tweede slechte slaper (maar die valt wel beter in slaap dan Maddox) en ik ben zelf helaas zo’n persoon die eigenlijk negen uur slaap nodig heeft. Ik heb het vooral staan nachts moeilijk en heb wel huilend met mijn dreumes in mijn armen gestaan s nachts. Mijn tips, pak overdag wat slaap als het kan (voor mij lastig, want ik wel vier dagen per week) en Mijn man en ik hebben s nachts om de twee uur nachtdienst, dan kunnen we onstebeurt in ieder geval een paar uur achter elkaar slapen. Ik heb het ruim een jaar alleen gegaan vanwege de borstvoeding maar ik kón het gewoon niet meer. Mijn eerste snapte het slapen opeens met tweeënhalf, dus daar hoop ik voor baby 2. Ik hou mij vast aan de gedachte, het wordt beter!
Auteur
Zo zie je maar dat alles voor iedereen anders is; ik kan niet overdag slapen en als ik dat wel doe, ben ik de hele dag de kluts kwijt haha. Ik kies er dan liever voor om ‘s avonds extra vroeg naar bed te gaan 🙂
Oh ik vind het zo enorm herkenbaar, bij mij sliepen de jongste twee ook niet door, en dan heb ik het niet over 1 keer per nacht eruit maar regelmatig wel dertig keer. En dat is eigenijk pas net een beetje over. Ik kreeg allerlei lichamelijke klachten en sloot mezelf sociaal op, als ik er nu op terug kijk… De jongste komt nu als we geluk hebben nog 1 keer per nacht en is vier. Dat onbegrip vond ik echt het aller aller moeilijkste. Niet iedereen bedoeld het verkeerd maar pfff ik kon er gewoon niks mee en de adviezen lijken zo simpel gegeven alleen werken ze dus niet voor iedereen. Moet toegeven dat dat een stukje is waar ik echt enorm veel tegenop zie straks weer. Ik duim zo hard dat het zo niet hoeft te zijn. Maar nu er 3 op school zitten merk ik wel dat ik overdag af en toe kan slapen en voor nu helpt dat. Ik hoop echt dat jouw mannetjes zeer binnenkort ook slapen gaan waarderen. Voor nu een hele dikke knuffel!!!
ik vind het heel erg knap dat je dit al zo lang volhoud. En het is niet gek dat het nu even niet lukt. Zoals ik laatst ook al zei: ik was allang al mijn bed weer ingedoken, maar helaas, er zijn genoeg andere ballen die nog in de lucht moeten worden gehouden. Ik hoop dat er snel een wonder gebeurt en dat jullie eindelijk kunnen doorslapen met zijn allen. Want dat hebben jullie echt wel verdiend!
Ik zou ook willen dat ik een oplossing voor je had, haha.
“Fuck de boekjes, de onderzoeken, de regels. Volgens de boeken zou mijn kind ook al lang moeten doorslapen, doet ‘ie ook niet.”
Hier moest ik even om lachen, niet je uitlachen maar gewoon een glimlach, de spijker op zijn kop. Ik heb geen kinderen maar ik kan me voorstellen hoe wanhopig je kunt worden als je hier elke dag mee te maken hebt. Ik ben al chagrijnig als ik een nacht lig te woelen en niet meer in slaap kom. Een wonder dat je na jaren nog op je benen staat…
Heel herkenbaar allemaal! Hier sliep Javian na bijna 3 jaar door, maar toen kwam Senne die natuurlijk ’s nachts veel wakker was en waardoor Javian af en toe wakker werd. Met 11 maanden ging Senne doorslapen. Toen hebben we het een paar maanden relaxt gehad (inslapen was wel drama bij allebei, maar ze sliepen wel door). Nu is het alweer een paar maanden drama bij allebei en ze worden lekker afwisselend wakker… Ik leef vooral op koffie en ga inderdaad qua tempo omlaag. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik zoveel onderbroken nachten zou overleven, maar het geeft mij ook kracht dat we het al zo lang volhouden. En het scheelt enorm dat ik wel weet dat ze kunnen doorslapen.
Kun je geloven dat ik met vochtige ogen zit te lezen heb?
Ten 1ste omdat ik het zo herken en ten 2de om het laatste wat je zegt.
Ik heb het al eerder verteld dat ik ook zo’n slechte slapers heb vooral mijn 5 jarige hij slaapt laat in en word 2x per nacht wakker dan om 6u die k*t wekker voor mijn man , een uur later die voor mij … elke dag opnieuw …. ik ben zooooo moe en toch moet je blijven draaien hoe doe ik dat en kan ik dat blijven doen?!
Ik merk de laatste tijd dat ik veel hoofdpijn heb en ja ook prikkelbaarder ben met momenten…ik kreeg overlaatst nog de opmerking “amai slecht geslapen zeker?!” waarop ik zei “ja inderdaad je hebt helemaal gelijk en dat al 5 jaar , wat is jou excuus?!” Tja was nu eenmaal prikkelbaar 😉 maar dan bleef de reactie uit van die ander.
schat je weet dat ik al 13 jaar geen oog dicht doe en dus weet hoe je je voelt! al dat geouwehoer ….let it go en voor die azijnzeikerds hoop ik dat ze karma krijgen en ook een paar maanden of liever gezegd nog jaren niet slapen maar wel gewoon hun dagelijkse dingen moeten doen
Wat een fijn artikel! Zo knap hoe je het doet! Onze oudste sliep na 9 maanden goed en toen begonnen afgelopen december de oorontstekingen. Dat gecombineerd met een baby van 7,5 maand die nu ook flink aan het spoken is door z’n enorme reflux door de kma, is al enorm slopend. 1 uur slaap op een nacht was geen uitzondering afgelopen maanden. Gelukkig heeft de oudste nu buisjes en zijn we erachter dat de baby redelijk slaapt tussen ons in maar afgelopen week kon ik constant in huilen uitbarsten omdat ik het allemaal niet meer wist. De tv en iPad zijn de afgelopen maanden echt een fijne uitkomst geweest, dan maar even loedermoeder, zo konden we allemaal even beetje rustig aan doen overdag. Afgelopen nacht is de baby maar 1 keer wakker geworden en dan voel ik me gelijk zoveel beter.
Kan me niet voorstellen hoe je het al jaren zo doet, echt chapeau en bedankt voor je tips! Op m’n werk denken ze gelukkig heel erg mee en gisteren en vandaag ben ik thuis met de baby om even beetje op adem te komen.
Ja het is echt heftig he! Wij hadden ruim 2,5 jaar flink gebroken nachten. Daarna werd ’t beter. Maar nog steeds kan het perioden voorkomen dat ons zoontje ’s nachts wakker wordt/is. Ik heb altijd veel troost gevonden in de website van Sarah ockwell Smith, bijv deze:
https://www.google.nl/amp/s/sarahockwell-smith.com/2016/02/03/toddlers-all-sleep-through-the-night-dont-they/amp/
Respect voor jou, laat de rest maar lekker lullen. Je doet het goed zoals je het doet!
Precies dit. Ik kan echt boos worden als iemand zit te zeuren, omdat ze 1! slechte nacht hebben gehad of dat hun kind al om half 7 wakker is! Ik vind het knap hoe jij hier mee omgaat hoor en wat je nog allemaal doet! Onze oudste (bijna 6) heeft ons de eerste 3/3,5 jaar ook slapeloze nachten bezorgd. Toen kwam onze 2e en zij sliep gelukkig wel door na 4 maanden, maar zij is elke dag voor half 6 wakker. Onze 3e kwam er vlak achterna en door hem hebben we ook al ruim een jaar slapeloze nachten en helaas nog meer ellende. Ik ben ook oververmoeid en heb echt moeite om de dag door te komen en überhaupt leuke dingen te doen. Hier ook gewoon de iPad, tv en alles wat maar helpt om even ‘rust’ te hebben.
Oh zo herkenbaar Shirley! 2 jongens, beiden geen doorslapers. We hebben vijf jaar gebroken nachten achter de rug….ja je leest het goed. Opeens was het over en sliepen ze door. Veel onbegrip gehad…over wat we dan wel niet fout deden tot het hoort erbij. Ik was doodop en een zombie….ging gewoon werken, waar de lat ook nog giga hoog hing….overleven elke dag weer. Vaak maar drie tot vier uur slaap. Maar het is nu sinds 1,5 jaar voorbij. Ik heb het eerste jaar echt bij moeten slapen…en ben zo anders nu. Gelukkiger, kalmer, ondernemender en echt die leuke mama die er in mij schuilt. Succes….hang in there…leef enorm met je mee!
Yup! Hier ook zo! Mijn dochter sliep pas goed toen ze naar school ging toen ze 2,5 was (is nu 4) en mijn jongste is nu 17 maand en helaas ook een nachtbraker. Onlangs liep ik met mijn dochter kn het Kruidvat en ik geeuwde. Mijn dochter zei heel verbouwereerd: mama ben jij nu moe!?! Waarop ik antwoordde: kind ik ben al 4 jaar moe. Een papa met 2 kleine kinderen had me gehoord en hij moest lachen. Wss nog iemand in hetzelfde schuitje. We zijn niet alleen!
Amen! (Zeg ik met mijn ogen half dicht want oh zo moe). We doen ons best en als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat
Wat een fijn artikel. Herkenbaar. Wat in mijn optiek ook onderschat wordt is dat je kind door het slechte slapen ook moe, en daarmee prikkelbaar is. 5 jaar slapeloze nachten, ik hoop voor je dat er snel een einde aan komt. En voor nu ga je er fantastisch mee om.
Sterkte mamma! Ik reageer nooit maar vind de hefkenbing zo fijn! Ook al verschillen onze situaties.
Hier een kleine van 18 mnd. Doorslapen (5 uur +) wat is dat??
Hij slaapt naast me en krijgt nog borstvoeding. Zo krijg ik iig nog iets van slaap. In erge nachten werd hij soms wel 10x wakker, werd ja, want ik tel niet meer en kijk ook niet meer op mn telefoon. Dus geen idee hoe vaak precies. Maar laten we zeggen dat als hij 3x wakker wordt ik een supergoeie nacht heb
En idd 21 uur is bedtijd. Op mijn werkdagen gaat de wekker om 5.45 uur
Daarnaast zijn zijn vader en ik sinds 3 maanden uit elkaar. Ik deed al veel alleen, maar nu dus alles. Dat betekend: extra goed voor jezelf zorgen en hele duidelijke prioriteiten stellen. Zowel mbt opvoeding (ik ga geen hele dag nee zeggen. Ik haal het weg, biedt afleiding of sta het toe), huishouden (dan maar een keer niet afstoffen) als tot voor mezelf zorgen. Dus vroeg naar bed en kiezen voor dingen die energie geven ipv nemen. Tis een uitdaging met een scheiding, een huis dat verkocht moet worden en zoeken naar nwe woonruimte. Maar t komt goed.
Bij jou ook, ook al duurt t lang. T komt altijd goed. Heel veel sterkte op dagen zoals deze
Zo herkenbaar! Heel veel respect voor je!
Puur uit nieuwsgierigheid: vanaf wanneer telt iets als een gebroken nacht? Technisch gezien heb ik elke nacht gebroken nachten omdat ik er minstens 1 keer (meestal 2 keer) uit moet voor ofwel mijn anderhalf jarige dreumes ofwel mijn 3,5 jaar oude peuter, maar die gaan relatief snel weer slapen dus ik zou dat zelf niet als ‘slapeloze nacht’ omschrijven. Hooguit als onderbroken nacht. Mijn nachten zijn dus prima, maar R E S P E C T voor jou en alle andere moeders die veel erger doormaken!
Auteur
Dat bepaalt iedereen voor zichzelf, haha. Hier is 1x per nacht fantastisch en dat beschouw ik inmiddels als doorslapen, maar eigenlijk is dat het natuurlijk niet. Je wordt toch uit je slaap gehaald en dat gaat een enkele keer goed; structureel kan dat je na een paar jaar ook gewoon opbreken natuurlijk. Een goede nachtrust met flink wat doorslaapuren is noodzakelijk.
Hier ook na 5 jaar nog steeds elke nacht wel 1 van de 3 die ons uit onze slaapt trekt om welke reden dan ook. En ook vaak meerdere keren per nacht. Het probleem voor ons is dan vaak om weer opnieuw in slaap te vallen en dat houdt ons dan ook vaak nog eens zeker een uur wakker (mijn man en ik slapen allebei heel licht).
Weet je, mensen hebben altijd een mening. Dat is mens eigen. En niet iedereen heeft evenveel inlevingsvermogen. En als ze dat wel hebben, dan nóg hebben ze niet in jouw schoenen gestaan, dus iedereen oordeelt alleen maar vanuit zijn eigen stukje. Niemand weet hoe moe jij echt bent, hoe je je voelt, wat er in jouw koppie gebeurt (want ja, ik ben moe maar wil ook een goede moeder zijn, moet gewoon niet zeuren, anderen hebben het misschien nog zwaarder en blabla – allemaal dat soort gedachten zijn ook erg vermoeiend, niet?) Dus probeer mild te zijn voor jezelf (je artikel laat zien dat je dat al aardig onder de knie hebt), maar ook mild of in ieder geval zonder oordeel naar de mensen die niet in jouw schoenen hebben gestaan. Ze weten gewoon niet beter. En jammer genoeg heeft niet iedereen vanuit thuis geleerd dat je soms beter volgens het principe ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’ kunt leven (of zoals jij het dan zegt: ‘gewoon je waffel houden’ haha). Goed dat je een statement wilt maken en verder zou ik de energie besparen en steken in leuke dingen die de moeite waard zijn 😉 Keep up the good work!
Ben trots op je 🙂
Wat een opluchting om te lezen dat ik niet de enige mama ben met zo’n slechte slaper. Mijn dochtertje is nu 16 maanden en we hebben nog steeds veel gebroken nachten. Soms heeft het een reden, zo heeft ze bijvoorbeeld extreem veel pijn van doorkomende tanden. Bij iedere tand die doorkomt is het wekenlang drama. Dan heeft ze perioden last van verlatingsangst. Maar soms is er ook gewoon niks aan de hand en slaapt ze nog steeds niet goed. Ik heb al van alles geprobeerd: de 10 minuten regel, laten wenen, niet laten wenen… Het helpt niks. Al die slaapmethoden en “regeltjes” werken gewoon niet voor mijn kind en ik voel mij daar heel slecht van. Waarom werkt het bij anderen wel en bij mij niet? Wat doe ik mis, denk ik dan? Ook overdag slaapt ze trouwens slecht. Als ze een halfuurtje, max. een uurtje slaapt op een dag mag ik al blij zijn. Overdag bijslapen zit er dus niet in. Het beste slaapt ze nog in de kinderwagen (na een uur wandelen!) of soms valt ze toevallig in slaap in de auto. Maar zodra ze haar bed ziet is het 9/10 mis. Ik vind het héél vermoeiend en het doet deugd dat ik dit hier gewoon kan vertellen zonder commentaar te krijgen. In mijn omgeving ken ik alleen ouders van perfect slapende kinderen, als ik hen mag geloven toch, en dat geeft allesbehalve moed. Daarom was ik online op zoek naar verhalen over slechte slapers en zo kwam ik op jouw blog terecht. Ik heb al enkele jaren CVS (Chronisch vermoeidheidssyndroom) en fibromyalgie, en dat in combinatie met zo’n slechte slaper, is echt heel zwaar. Maar ondanks het intense slaapgebrek en de donkere kringen onder mijn ogen, maakt het mama zijn mij heel gelukkig. En ergens zou ik later misschien nog wel een tweede kindje willen. Vooral omdat ik mijn dochtertje graag een broertje of zusje zou geven en ze niet alleen op de wereld is. Maar ik ben zo zo zo bang om weer hetzelfde mee te maken. Ik weet serieus niet of ik dat wel overleef. Oké, een beetje overdreven misschien, maar ik denk wel dat je begrijpt wat ik bedoel. Had jij dat gevoel ook na Skyler? Waarom heb je toch beslist om voor een tweede kindje te gaan? Heb je hier toevallig blogposts over geschreven? Zo ja, dan lees ik ze heel graag! Ik sta er trouwens ook grotendeels alleen voor omdat mijn vriend een drukke job heeft én ’s avonds als een blok in slaap valt. Hoe doen we het toch hè? We mogen echt heel trots zijn op onszelf! Ik ga trouwens ook slapen om 21 uur. Alle uurtjes slaap pakken die ik kan. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zo vroeg in bed duikt. Alvast heel erg bedankt voor het lezen en ik wens je heel veel moed! Je bent niet alleen!
Auteur
Wij hebben altijd twee kinderen gewild dus toen het iets rustiger werd, zijn we ervoor gegaan. Ik hoopte sterk dat de tweede wel door zou slapen, maar helaas is dat nog steeds niet het geval. Maar ergens went het ook wel weer, hoe moe ik ook ben…
Hi Shirley!
Ik stuitte op je mooie artikel terwijl ik weer een slapeloze macht had. Er weer doorheen zat.
Mijn meiden zijn 6 en 3 en wij slapen al 2 jaar niet. (Af en aan).
Ik wol je bedanken voor je mooie woorden. Ze zijn spot-on en geven me het gevoel dat ik niet alleen ben. Er is inderdaad zoveel onbegrip en het wordt echt gebagatelliseerd door de samenleving, met die ene uitzondering op de regel natuurlijk.
Ik zie dat het artikel uit 2019 is. Gaat het inmiddels beter? Is er écht licht aan het einde van de tunnel? 😉
Lieve groet,
Sandra
Auteur
Er is echt licht aan het einde van de tunnel 🙂 Mijn kinderen zijn nu 7 en 10 en slapen heel erg goed. De oudste al wat langer; de jongste al een jaar of 2/3!