De operatie was voorbij. Check. Nu was het tijd om te herstellen en me op te maken voor de verdere behandeling. Tijdens mijn ziekte ben ik altijd blijven bewegen. Wie mij kent of me volgt via Instagram weet dat ik gek ben op wandelen. Het geeft me zoveel. Beweging, maar ook om mijn hoofd leeg te maken. Frisse lucht. Een positief gevoel. Tijd om na te denken en te relativeren. Voorheen trainde ik samen met mijn vader bij een personal trainer. Door de regels omtrent Corona en mijn toestand was dat even niet mogelijk. Het ziekenhuis bood de oplossing. Sporten onder begeleiding van de oncologisch fysiotherapeut.
Maar voordat ik kon starten moest mijn wond genezen zijn. En laat ik nu net de pech hebben dat mijn wond opengegaan was met een gat van 3 cm diep. Het vervelende is dat ze dit niet meer kunnen hechten en dat het vanzelf dicht moet gaan. Dat bekende dat het wel veel langer zou gaan duren en dat mijn verdere behandeling uitgesteld moest worden. Wat een tegenvaller was dit. Je wil gewoon alles zo snel mogelijk doen om beter te worden. Het is een soort oerkracht die zegt: en nu door! Ik voelde me zo onzeker want wat betekende dit voor de kans op terugkomst van de kanker als we het zouden uitstellen? Gelukkig kon de bestralingsarts en mijn behandelend arts me geruststellen. Die paar weken uitstel kon geen kwaad. Het was nu zaak dat ik zou herstellen en dat werkt het beste zonder stress. Pfff, dat was zo dubbel. Je weet dat je met stress je herstel vertraagt, maar het was zo’n stressvolle periode. Door veel te wandelen, leuke lieve telefoongesprekken met vriendinnen en vooral genieten van en met de kinderen en echt daarop te focussen is het me toch gelukt. Makkelijk was het niet, maar wel mogelijk. En dan pak ik het met beide handen aan.
De wond moest dagelijks verzorgd worden (schoongemaakt en een special antibacterieel verband erin) en dus kwam de thuiszorg elke dag bij ons langs. Vijf weken lang. Het was een karweitje van 5 minuten maar dit kon ik niet zelf doen. Dus elke ochtend kwamen de dames van de thuiszorg mij verzorgen. Zo ontzettend lief. Zo betrokken met een gezellig praatje of kon ik even mijn hart luchten. Toch was ik blij dat het na vijf weken over was. Ik kon al wat meer doen en ik mocht van de chirurg beginnen met Oncofit. Twee keer per week train ik in een groep van ongeveer vijf anderen mensen die kanker hebben gehad of nog vol in de behandeling zitten. Wat een fijne omgeving om te trainen. Allemaal zijn we anders, allemaal een ander kankerverhaal, maar allemaal zo gemotiveerd om er het beste van te maken. Als je dan toegejuicht wordt door de anderen als je ineens wel die oefening kan, dat is magisch.
En dit inspireert mij zo. Elke week deze mensen zien die op hun eigen manier er het beste van proberen te maken, doorzetten en niet opgeven. Of accepteren dat hun tijd op de aarde niet lang meer is maar daardoor een bepaalde kracht hebben waar ik zoveel respect voor heb, heel bewonderenswaardig.
Niemand weet hoe lang zijn of haar tijd op deze aarde is. En het is akelig om daaraan te denken. Toch werd ik er mee geconfronteerd en ik ben dit niet uit de weg gegaan. Ik heb mijn angst om dood te gaan onder ogen gezien en geaccepteerd. Niet weggestopt. Dat is ook echt wat ik dit hele traject heb gedaan. Als ik merkte dat ik angstig werd, of een patroon bij mezelf zag dat ik niet meer wilde, ben ik er over gaan praten, gaan schrijven en gaan analyseren. Ik voelde heel erg dat deze ziekte me de kans gaf om dingen aan mezelf te veranderen. Het klinkt gek, maar ik moest gewoon echt dealen met ‘demons from the past’ om door te kunnen gaan en de kracht weer te vinden. Dingen los te laten en beter op mijn grenzen te letten met als doel om mezelf te worden. Volledig mezelf. Zonder me groter of mooier voor te doen. Niet het perfecte mooie meisje nastreven maar juist de stoere kant, de rauwe kant te laten zien. Uiteindelijk geloof ik dat dat je juist een mooier mens maakt.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
