Eindelijk was het zover. De uitslag bij de behandeld arts. Was er nog een tumor gevonden?
Diderik en ik zaten in de wachtkamer in het ziekenhuis. Ik ben wel drie keer naar de wc gerend van de zenuwen. Want wat als er nog iets te zien was? Telkens bereid je je voor op het ergste.
Mijn arts vertelde dat de biopten uit mijn beide borsten geen kanker waren. Tot nu toe had ik dus één tumor in mijn borst. Yes, 1-0 voor mij! Echter, ze zagen nog een plek die ze de vorige keer niet konden onderzoeken vanwege het feit dat er al zoveel was geprikt in mijn borst dat het inwendig was gaan bloeden. Dat moesten ze toen stoppen omdat ze dan niets meer op de echo konden zien.
De radioloog had aangegeven dat hij toch die plek wilde onderzoeken maar dat dat dan ook over een paar maanden kon, als ik de operatie en behandelingen had gehad. Tsja, wat voor keuze is dat? Ik bedoel, ik had nog slapeloze nachten van dat onderzoek de week daarvoor. De pijn in mijn borsten was zonder pijnstilling niet te doen en ik was bont en blauw. Maar ik wilde duidelijkheid. Alle kankerkaarten op tafel, zeg maar. Dan nog maar een keer door de zure appel heen bijten.
Ik had met mijn behandeld arts afgesproken dat zij zou vragen wat de radioloog zou adviseren aan een goede vriendin of wellicht zijn eigen partner. Ik vond dit een mooie manier om erachter te komen wat iemand in zijn positie dan zou zeggen. Als arts wil je aan je patiënt natuurlijk alle keuzevrijheid geven. Ze adviseren zo ontzettend goed en laten geen detail onbesproken. Maar uiteindelijk beslist de patiënt zelf over zijn eigen lichaam.
Even een side note: een ding dat ik zo fijn vond in dit traject, was dat de artsen zo betrokken zijn bij je. Je serieus nemen. Laten weten dat je alles mag vragen, dat we het samen gaan uitzoeken. Samen gaan vechten. Teamwork! Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat het allemaal toppers zijn.
De radioloog gaf aan dat hij zou adviseren om het toch nu al te onderzoeken. Dan wisten we het maar. En dat wilde ik ook, dus kreeg ik een MRI-gestuurde biopt. Dan lig je dus in zo’n MRI-apparaat, mag je niet bewegen terwijl je borsten omlaag hangen in een soort klem (erg charmant 😊) en dan prikken ze op de plek die de MRI dan aangeeft. Een heel precies werkje dat even wat tijd in beslag nam.
Ik weet nog dat ik in de omkleedruimte stond. De radiologen en team stonden klaar voor me. En ik voelde me zo alleen. Letterlijk en figuurlijk zo naakt. Echt vreselijk. Maar op dat moment dacht ik: ‘kom op meid! Kop op en gaan. Over twee uur zit je weer thuis’. En daar ging ik, met opgeheven hoofd.
Elke keer na zo’n onderzoek stond Diderik me op te wachten. En elke keer liet ik me dan gaan. Huilen als hij zijn arm om me heen sloeg. En hij liet me. Hij liet me huilen. Hij hield me alleen vast en zei niks. En dat was zo fijn. Even niet ‘het komt wel goed’ of ‘kom op, we gaan door’ of ‘Weet je wat ik altijd doe op zo’n moment..’. Nee, op die momenten mocht ik van mezelf er even doorheen zitten, bij hem. Zonder me groot te houden. En juist omdat ik dat mezelf ook gunde, mijn eigen angst en verdriet onder ogen zag, een plek had bij iemand om dat te doen, kon ik – daarnaast – ook echt positief zijn. Vrolijk zijn. Sterk zijn voor mezelf, maar ook voor mijn gezin, familie en vrienden.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
