Na de herfstvakantie is Diderik weer gaan werken en dat betekende dat ik weer het huishouden en geregel op me nam. Voorheen was het vanzelfsprekend dat ik naast mijn eigen bedrijf het huishouden en de kinderen deed. Diderik had een pittige baan en was vaak van huis. Toen ik ziek werd was Diderik ‘in between jobs’. Een geluk bij een ongeluk, want hij heeft tijdens mijn ziekte fulltime voor ons kunnen zorgen. Dat was zo prettig. Het heeft onze band met zijn vieren ook zoveel sterker gemaakt. En de kinderen hebben papa lekker lang om zich heen gehad. Niet alleen in de weekenden, maar dus ook doordeweeks. Naar school brengen en ophalen, maar ook tijdens de lockdown kon hij onze oudste helpen met schoolwerk.
Na de zomer vonden wij het tijd dat hij ook weer aan de slag zou gaan. Gelukkig vond hij vrij snel daarna een super leuke uitdaging. Wel weer een pittige maar ja, ik ben nu eenmaal met een ambitieuze man getrouwd. Ik verlangde ook wel weer naar ‘gewoon’. Man aan het werk en ik thuis (noem me ouderwets, maar ik vind dat voor nu echt even dikke prima). Tegelijkertijd zag ik er ook wel een beetje tegenop; ik had dan niet meer mijn man thuis die toch echt veel oppakte. Daarnaast sport Olivier veel, Madeleine zit op ballet en Olivier heeft geregeld modellenwerk. Dat vergt allemaal veel tijd. Dus ondanks dat ik nu even niet werk, had en heb ik genoeg om handen en verveel ik me niet.
Na de herfstvakantie bracht ik de kinderen naar school en reed Diderik voor de eerste dag naar kantoor. Op weg naar school vroeg Olivier me naar mijn plannen voor die dag. ‘Mama, wat ga jij dan doen vandaag?’ Ik vertelde hem dat ik ging sporten met mijn Oncofit groepje, daarna thuis lunchen, wat dingen in het huishouden ging doen en dat ik dan hen weer van school zou ophalen. Olivier keek me aan en zei: ‘Maar mama, wie let er dan op jou? Vergeet je ons niet op te halen?’
Zo, die kwam binnen. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Dat mannetje van 8 jaar oud dat zich zorgen maakt over wie er op mij let. Het treft zo de kern van alles. Dit is dus wat een ziekte van een ouder ook doet. Het vertrouwen is ook even weg bij de kinderen. Heel logisch en begrijpelijk. Ik keek hem aan en zei tegen hem dat ik op mezelf let en dat ik de wekker zet, 20 minuten voordat ze uit zijn, zodat ik genoeg tijd heb om naar school te lopen en ze op te halen.
Ik vergeet namelijk zoveel. Kleine dingen, hoor. En dat komt door de behandelingen en alles wat er gebeurd is. Mijn kinderen (het allerbelangrijkste in mijn leven) en de belangrijke dingen vergeet ik gelukkig niet. Maar dat onderscheid is voor een kind lastig te maken. Ik zet de pindakaas in de koelkast, vind mijn spullen geregeld op een andere plek terug en ik vergeet gewoon of ik een paracetamol heb ingenomen 5 minuten geleden. Maar voor een kind is ‘iets’ vergeten hetzelfde als hem vergeten.
Het enige wat wij moeten doen als gezin is het de tijd geven. Ik heb ook tegen Olivier gezegd dat het logisch is dat hij er bang voor is maar dat als mama een paar weken verder is en hij ziet dat het best goed gaat met mama, dat het vertrouwen dan ook weer terugkomt. En dat ik me best red. Ik lig tussendoor best vaak even op de bank bij te komen, maar dat is niet erg. Er nemen wel meer mensen een pauze, mama neemt gewoon nu even vaak een pauze tussendoor, niks ergs aan.
Wij proberen onze kinderen te laten weten dat geen enkel gevoel ‘stom’ is. We ontkennen het ook niet, ook al denk je misschien wel eens als ouder ‘ja, maar dat is niet hetzelfde’. Voor hun gevoel is dat wel zo. Als volwassenen willen we ook niet dat onze angst gebagatelliseerd wordt. Wij proberen er dan over te praten en samen te kijken wat zij graag willen. Wat hebben zij nodig? En soms kan het niet anders dan het de tijd geven en vertrouwen dat het goed komt met mama. Dat ze zien dat het elke keer weer een beetje beter gaat. Dat ik niet flauwval of ze vergeet op te halen van school. Dat ik er voor ze ben en dat er weer vaker vriendjes bij ons kunnen spelen.
Ik vroeg Olivier na twee weken hoe hij vond dat het ging, en hij gaf aan dat hij het goed vond gaan. Ik merk het ook aan hem, ik krijg weer vaker spontaan een knuffel of een zoen. We moeten allemaal weer wennen aan het feit dat mama weer de stabiele factor is, die er altijd is na school of sport of als je thuiskomt van een vriendje. Ik heb er vertrouwen in dat dat helemaal goed komt. Het doet me ook goed om te zien dat ze me weer nodig hebben en mij niet sparen met dingen waar ze tegenaan lopen. En toen ik van de week het eten op tafel zette en me trots voelde dat het vandaag allemaal zo goed was gegaan en ik daardoor weer wat meer vertrouwen kreeg in de toekomst, keken ze mij beiden met een glimlach aan. Onze dochter zei: ‘Gezellig zo hè mama, zullen we de kaarsjes aansteken?’.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
