Ik vind het heel erg interessant om me te verdiepen in theorie omtrent opvoeding. Tijdens mijn studie pedagogisch hulpverlener heb ik dat al gedaan, en dat is nu niet heel veel anders. Op het gebied van baby’s en het begeleiden van baby’s en hun ouders bestaan er twee bekende theorieschrijvers die veel ouders wel kennen : Ria Blom en Stefan Kleintjes. Toen ik als hulpverlener op de kinderafdeling van het ziekenhuis werkte, begeleidde ik daar onder andere baby’s die veel huilen (ik vind huilbaby’s een negatieve term). Daar werd gewerkt volgens de theorie van Ria Blom: rust, regelmaat en reinheid. Ik wist niet beter dan dat dit betekende dat we kinderen moesten leren slapen. Rituelen aanleren rondom de slaapmomenten en voedmomenten om zo een kindje bepaald gedrag aan te leren. Rituelen zijn goed voor een kind, daar sta ik helemaal achter, maar een kindje dat veel huilt maar negeren? Dat kan ik niet meer over mijn moederhart verkrijgen.
Ik gaf ouders het advies om hun kindje te laten huilen en na een aantal minuten even te gaan kijken als het nog steeds huilde. Troosten mocht vanuit het bed. Ze mochten dan hun kindje niet aankijken want dat zou teveel prikkels geven, en ze mochten dan enkel even het kindje instoppen en ‘begrenzen’ met hun hand op het hoofd en de andere hand op de buik. Na een minuutje moesten ze de kamer weer uit, want anders kan het kindje niet leren ‘alleen’ slapen. De theorie werkte. Heel veel kinderen werden rustiger. Kindjes leerden waar ze mochten slapen, waar ze mochten spelen en ze leerden dat ze alleen moesten zijn. Eigenlijk werd er op die manier veel te veel van deze kindjes gevraagd. Iets wat juist een averechts effect lijkt te hebben. Slapen? Dat deden ze wel goed met deze methode. Ze waren namelijk oververmoeid.
Nu ik moeder ben voelt het voor mij bijna als ‘misdaad’ dat ik ouders geleerd heb de signalen van hun kind te negeren. Vanuit mijn visie als moeder vind ik dat een kindje huilt omdat het nabijheid nodig heeft van zijn moeder/vader. Huilen is in mijn ogen een signaal dat je een grens overschreden bent van iets wat het kindje wilde aangeven. Dat een kindje niet op tijd gevoed werd of een knuffel kreeg. Of het huilt omdat het pijn heeft en daarom bij mama wil zijn. Dit is mijn visie en die staat lijnrecht tegenover die van mevrouw Blom en Kelly de hulpverlener van toen.
Ik geloof oprecht dat een moeder of vader zelf kan aanvoelen wat een kindje nodig heeft. Sommige kindjes huilen wat meer, anderen hebben een medische reden die pijn veroorzaakt en ieder kindje heeft een ander temperament. Ik denk dat nabijheid het belangrijkste is waar een kindje om vraagt wanneer het huilt. Stefan Kleintjes gaat meer uit vanuit de visie dat je als ouder meebeweegt met de ontwikkelingsfase van je kindje. Nabijheid en lijflijk contact is daarbij belangrijk en daarbij dat je vooral niet te veel vraagt van je kindje. Door als ouder mee te bewegen met het ritme van je kindje accepteer je de fase waarin je kindje zich bevindt.
Als moeder sta ik meer achter deze visie en voel ik dat dit voor mij veel natuurlijker aanvoelt. Ik hoef Lana niet te leren slapen, ik leg haar op bed wanneer ik zie dat ze moe is. Ik geef haar voeding wanneer ik zie dat ze hier om vraagt en ik laat haar niet onnodig huilen als ze vraagt om mijn nabijheid.
Dat dit voor mij goed voelt hoeft niet te zeggen dat dit voor een andere moeder goed voelt. Het is fijn dat we als ouders onze eigen opvoedingskeuzes mogen maken. Hoe denken jullie hier over? Het lijkt me interessant om jullie visie hierop te lezen, maar daarbij wel elkaars keuzes te respecteren.
Liefs Kelly
Volledig mee eens, Kelly!
Ik ben nu, nu ik zwanger ben, ook heel erg aan het nadenken over hoe en wat ik straks wil met mijn eerste kindje. Ik kan hele mooie ideeën hebben, maar straks kan het zo anders uitpakken natuurlijk. Ik ben ook heel erg van het lichamelijk contact, het kindje dichtbij ons hebben en inderdaad: huilen doen ze niet voor niks. En mensen kunnen wel zeggen dat je je baby niet teveel mag verwennen, maar is een extra knuffel of kroel verwennen? Volgens mij is dat gewoon alleen maar liefde, zorg en aandacht!
Eens! Ik heb Sam het eerste jaar ook nooit laten huilen idd omdat hij dat niet voor niets deed. Het was de enige manier waarop hij kon duidelijk maken dat hij geborgenheid zocht. Wel hebben we hem toen hij een maand of 14 was, laten huilen als hij bv moest gaan slapen. Wel idd met steeds troosten in bed en weer lekker instoppen. Maar goed, toen was hij al een stuk bewuster van hoe en wat.
Auteur
Het is heel makkelijk denken als je nog geen moeder bent. Ik had ook de meest ‘theoretische’ opvattingen: mag best even laten huilen, komt niet bij mij in bed, kan zichzelf vast prima vermaken. Nou, not. Haha. Het moedergevoel spreekt boekdelen en laten huilen kan ik echt niet. Een beetje jammeren wel, maar helemaal over zijn toeren? Dat gaat me echt aan het hart. Ik heb daarom ook geleerd de afgelopen maanden om niks meer uit boeken te halen en te doen wat goed voelt. Bevalt me erg goed!
Mm ben het grotendeels eens, alleen wat je zegt :’Huilen is in mijn ogen een signaal dat je een grens overschreden bent van iets wat het kindje wilde aangeven.’. Vind ik wel erg zwart/wit. Ik ben zelf moeder en mijn kindje is een heel tevreden kindje alleen huilt soms even als hij gaat slapen, en dan geef ik hem even een speen en ga weer weg. Dit kan écht soms prima werken voor even, want daarna slaapt hij ook snel (hoef max 2 keer speen te geven). Ik kreeg beetje het gevoel dat huilen eigenlijk verkeerd is.
Hier ben ik het mee eens. Mijn dochter is bijna een jaar en huilt ook als ze simpelweg haar zin niet krijgt. Heeft niets te maken met een grens die ik bij haar overga.
Auteur
Daar hebben jullie ook een punt maar voor mij is er een verschil tussen huilen en huilen. Bij het erge en paniekerige huilen moet ik Skyler echt pakken. Bij aanstelleritus kan ‘ie lekker wachten 😉 Het heeft even geduurd maar nu kan ik die huiltjes goed van elkaar onderscheiden en ik denk dat dat hiermee ook wel noodzakelijk is!
Mooi die ontwikkeling die je hebt doorgemaakt van hulpverlener naar moeder. Ik heb me zelf ook suf gelezen in de Ouders van nu etc. Ik dacht daarmee me voldoende voorbereid te hebben op het moederschap. Haha, not. Wat voor ons het beste werkt is inderdaad je gevoel volgen. Als je kindje nog heel klein is kun je die volgens mij niet genoeg verwennen met aandacht en lijfelijk contact. Als die wat ouder, zoals mijn zoon van 2, weet je ook wanneer die huilt om aandacht en zijn zin te krijgen. Dan kan je makkelijker onderscheidt maken. Maar ook weer op gevoeld dus.
Oh Kelly, ik heb hier nog steeds rottige gevoelens over. Ik heb ook in mijn tijd als kinderverpleegkundige veel te maken gehad met huilbaby’s. Ik kon het eigenlijk toen al niet, het voelt zo tegen natuurlijk een kindje zo lang te laten huilen… Kwam bij ons nog bij dat juist bij deze kindjes ouders er niet bij mochten blijven. Door tijdgebrek met drie plegen konden wij met 20 kindjes ook niet voldoende tijd aan ze geven. Als ik er al aan denk breekt mijn hart. Het is zelfs een van de redenen dat ik twijfel of ik dat werk nog kan doen. Dat mijn opvattingen rondom hoe je met kinderen omgaat niet helemaal passen binnen de zorg. Aaarggghhh sorry het zullen hormonen zijn….. Maken me hier wat gevoeliger voor.
Ook wel mee eens. Wij doen echt precies wat op dat moment goed voelt om te doen en soms werkt het en soms niet. Huilende kinderen vind ik sowieso verschrikkelijk, ook die van mezelf, dus dat probeer ik zoo min mogelijk te laten gebeuren :p
In het ziekenhuis lieten ze Fay vaak huilen ivm onmacht ook en dat vond ik al vreselijk.. Heb t wel geprobeerd hoor die methode van laten huilen maar snel mee gestopt! Het voelde niet goed.. Nu herken ik vrijwel elk huiltje en weet ik wanneer het een “nep” huiltje is waarbij ze binnen een paar tellen weer stil is of wanneer het echt is.
Pfff ja, dat is iets waar je je als niet-moeder niet op kan voorbereiden, denk ik. Het zal wel een kwestie van aanvoelen zijn, als het kindje er eenmaal is.
Overigens denk ik wel dat je als moeder nog beter kan zijn in je werk, omdat je nu ook deze kant van het verhaal kent. Maakt het voor mede-moeders toch prettiger, omdat je weet waar je het over hebt.