In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Sanne is nummer vier die haar verhaal wil doen. Zij moest helaas afscheid nemen van haar dochtertje Lize.
Een witte vlinder
‘Toen ik in 2011 een positieve zwangerschapstest had was onze eerste reactie; Wauw! Wij? Ouders? Wat een wonder! Velen denken dan; hoezo een wonder? Het gebeurt tenslotte een aantal honderd of duizend keer per dag. Maar het voelde echt als een enorm cadeau van immens grote waarde. Wij kenden namelijk de andere kant; mijn pleegouders hebben, ondanks allerlei medische ingrepen en hormoonbehandelingen, nooit kinderen kunnen krijgen. Ik ben dan ook opgevoed met de gedachte ‘een kind neem je niet, een kind hoop je te krijgen’. Maar hier stond ik toch écht met een positieve zwangerschapstest.. Zouden wij wel een gezond kindje kunnen krijgen?
Met 6 weken had ik al de eerste echo. Er was hartactie, wat een enorme opluchting! Tranen stroomden over mijn wangen. Wij zouden ouders worden van dit kleine wezentje in mij. Vanaf vandaag zou ik goed op mezelf letten, minder sporten (ben personal trainer) en elke dag dankbaar zijn.
Tot aan de 9 weken hebben wij altijd geroepen; we zijn zo dankbaar; het geslacht maakt niks uit, áls het maar gezond is. Geen vreemde uitspraken voor ouders in spé maar ze overheersten enorm bij ons. Alsof we het onbestemde gevoel probeerde weg te jagen; ga maar ergens anders heen want wij, ja WIJ, zijn zo dankbaar. Wij beseffen tenminste wat een bijzonder wonder dit is. De 9 weken echo zag er prima uit. Geen bijzonderheden! Sterker nog, je kon al de armpjes en beentjes een beetje onderscheiden van het rompje en het dartelde lekker rond in mijn baarmoeder. Ongelooflijk.
Tijdens onze vakantie konden we dan ook echt gaan genieten. Mijn tengere lijf verraadde al snel dat er een kleine op komst was en o, wat waren wij trots op dat buikje. Wanneer het kon legde mijn partner even zijn hand op mijn buik om ‘contact’ te maken met zijn kindje. Zo mooi om dat soort momenten te delen.
Halverwege de vakantie zaten we, samen met mijn schoonfamilie, op een overvol strand te genieten van het weer en van elkaar. Tijdens wat geklets over koetjes en kalfjes kwam er een spierwitte vlinder op mijn zwangere buik zitten. Hij heeft daar ruim 4 á 5 minuten gezeten. Iedereen keek naar mijn buik waarop de vlinder zat en we waren doodstil. Ik verbrak de stilte en zei in paniek; Het gaat niet goed met ons kindje.
Eenmaal thuis hebben we de 12 weken echo gehad. Mijn vermoeden klopte. Ons kindje had een enorme nekplooi en vocht onder haar huidje; hydrops foetalis. We zijn doorgestuurd naar het WKZ en gingen de medische malle molen in. De vlokkentest volgde met 14 weken; tegen alle verwachtingen in had ons kindje géén chromosomale afwijking en de arts feliciteerde mij met het feit dat wij een dochter zouden krijgen. Ik belde mijn vriend op en kon alleen maar huilen van geluk en brabbelde tussendoor; We krijgen een meisje en volgens de arts is ze gezond!
Echter stortte onze wereld in met de 20 weken echo. Ons meisje had nog steeds een vergrote nekplooi en de hydrops was toegenomen. Tot week 24 hebben wij tussen hoop en vrees geleefd. Alles wat gedaan kon worden hebben we laten doen, maar met precies 24 weken ben ik ingeleid. Onze dochter zou tijdens de verdere zwangerschap pijn lijden, overlijden en dood ter wereld komen.
Het moment dat je thuis de pil moet innemen die je lijf voorbereidt op een verdere inleiding is een enorme hel. Het is het begin van het einde. Lize* heeft mij die nacht nog eenmaal heel hard getrapt en daarna heb ik niks meer gevoeld. De volgende dag ben ik om 10.00 uur ingeleid en om 13.55 uur is Lize*, na een hele heftige bevalling met koorts, rug- en beenweeën, overgeven, dubbelgeklapt vastzitten in het geboortekanaal en zonder hulp van de gynaecoloog, alsnog vrij vlot geboren en overleden. Ik was kapot. Fysiek en mentaal. Mijn dochter was dood. Alsof dit nog niet alles was moest ik mijn vriend met zijn overleden dochter achterlaten aangezien ik een nacurettage moest ondergaan. De moederkoek bleef gedeeltelijk achter.
Toen ik weer op onze kamer lag hebben we Lize lang bij ons gehad. We hebben gehuild, gelachen, geknuffeld en ontroostbaar gehuild. De volgende dag hebben wij haar achter moeten laten voor obductie. Het meest verschrikkelijke moment als je het ons vraagt is het loslaten van je overleden kind en het moederziel alleen achterlaten.. Zo onnatuurlijk. Weken later hebben we de uitslag gehad; pure pech. Geen erfelijke aandoening en de kans op herhaling was en is niet groot.
Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder. Het verdriet is niet minder. Ik heb nog regelmatig ontroostbare huilbuien en voel me dan zo ontzettend alleen. Het gemis is zo onvoorstelbaar groot. Lize is en blijft een groot deel van mij. Er is geen dag dat ik niet haar naam noem. Afgelopen jaar heb ik 4 miskramen gehad maar geloof me, dat valt in het niet bij het verlies van Lize. Het verlangen naar een gezond kindje is groot en wie weet wordt Lize over 7,5 maand grote zus, áls alles goed gaat dit keer. Maar het vertrouwen is dit keer groot.
Dit gedichtje geeft goed weer wat een nieuwe zwangerschap met je doet en dat hij totaal niet onbezorgd is en vele herinneringen oproept;
‘Weer zwanger zijn,
is de belangrijkste herinnering
aan het meest ingrijpende verlies
dat een moeder kan meemaken’
(bron; Altijd een kind te kort) – prachtig boek waar ik veel in herken als zwangere moeder van een overleden kindje.’
Pfoe wat een heftig verhaal! Wat een hel om mee te maken en wat zwaar om dit met je mee te dragen. Ik wens voor jullie dat alles nu goed gaat.
Ah wat vreselijk dat jullie dit hebben moeten meemaken. Ik zit met tranen in m’n ogen dit te lezen! Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je hebben gevoeld en nog steeds voelen maar het moet vreselijk zijn. Ik wens jou en het kindje in je buik veel gezondheid in de toekomst het is jullie echt gegund!
Geen woorden voor, heel veel sterkte 🙁
Toch wil ik jullie feliciteren met de zwangerschap en Lize* met dat ze grote zus gaat worden. Hoop doet leven!
Wat super erg! Ik zit ook met tranen in mijn ogen! Maar ik heb wel een vraagje, weet je ook de oorzaak van de 4 miskramen of niet? Ik hoop heel erg dat het deze keer goed gaat, en ik heb er alle vertrouwen in!
Liefs
Dank jullie wel voor de lieve reacties.. @ Lara; ook de miskramen zijn pure pech blijkt uit meerdere onderzoeken. Wij zeggen altijd maar; de natuur kan niet tellen en weet niet dat wij onze portie al hebben gehad. Elke ronde dingen we helaas weer mee in een miskraam (1 op 10) of een doodgeboorte.
Ik snap het. Jammer dat de natuur niet kan tellen idd, maar goed altijd positief blijven!
Jeetje, de tranen rollen over m’n wangen, wat moet dit vreselijk zijn om mee te maken..
Ik hoop echt heel erg dat het deze keer goed gaat, maar daar ga ik ook gewoon van uit, jullie verdienen het 🙂
Ik heb zelf een tijd terug een vroege miskraam gehad. Geen geplande zwangerschap en ik wist ook niet dat ik zwanger was, maar alsnog heb ik het hier heel moeilijk mee gehad.
Ik wens jullie alle geluk 🙂
Wat vreselijk! Ook ik zit dit met tranen in mijn ogen te lezen. Ik kan het me niet voorstellen.. Dit is gewoon veel te erg, om je kindje op te geven. Het teken van de vlinder was trouwens wel heel mooi, en erg duidelijk inderdaad. Hopelijk gaat alles goed komen dit keer en ik wens je veel succes, sterkte en geluk!
liefs,
Caitlin
Ik word echt helemaal stil van dit verhaal en er schieten tranen in mijn ogen….
Ik hoop dat jullie het geluk van een kindje jullie écht gegund is en laat zeker eens weten hier of jullie droom is waargekomen…
Wat verschrikkelijk. Ik heb er geen woorden voor. Ik hoop dat het dit keer allemaal goed verloopt en jullie ouders worden van een gezond kindje. Jullie hadden een mooie naam uitgekozen trouwens, echt heel mooi.
Wow, heftig! Kippenvel op m’n armen en tranen in m’n ogen….
Ik duim voor jullie dat het dit keer goed gaat. Het zal niet altijd pech zijn voor jullie. Lize zal ooit grote zus worden. Misschien horen we dat nog van je?
Wat een ontzettend lieve een hartverwarmende reacties.
Mede waarom ik graag mijn verhaal wilde vertellen is het vele onbegrip als ouders van een overleden kindje tegen aan loopt. Daar is hier, gelukkig, heeel weinig van te merken en dat is heel fijn. Shirley mailt af en toe dus logischerwijs mail ik haar ook hoe de zwangerschap gaat. A.s. vrijdag een echo dus zal dan even een update plaatsen bij de reacties!
Die vage zin moet zijn; ‘Het vele onbegrip wat er is rondom een vroeggeboorte en dus naar ouders toe van een overleden kindje’. Lastig hoor, zo ’s avonds voor het slapen gaan foutloos reageren. Haha. 😉
Wat kan de natuur soms onwerkelijk zijn. Lize zal altijd een stukje van jullie gezin zijn, een klein vlindermeisje.
Heel erg heftig dit zeg…
Wat lijkt me dit verschikkelijk om mee te maken..
Heel veel sterkte, en hopen dat dit kindje gezond geboren wordt..
Zelf ben ik 12,5 week zwanger, en ik ben nog steeds ook heel bang dat het mis gaat. Dit soort verhalen bevestigt dat het (helaas) altijd mis kan gaan…
Heel veel stertke en geluk gewenst, je verdient het!
Oh wat naar! Heel veel sterkte en ik hoop van harte dat het nu wel allemaal goed gaat!
Gisteravond las ik dit verhaal, vond het zo heftig. Kreeg er rillingen van over me lijf. Was er zo stil van dat ik niet eens een reactie kon geven. Ik hoop dat jullie zwangerschap goed zal verlopen, blijf positief denken. Zelf ben ik onverwachts zwanger en het is inderdaad een wonder, een zegen. Niet iedereen is het gegund om kids te krijgen, helaas. Ben benieuwd naar je updates Sanne!
Tranen in m’n ogen, wat vreselijk om dit mee te maken! Ik hoop ook écht dat het dit keer wel goed gaat.. Ik vind het zo oneerlijk altijd.. heel veel mensen willen graag een kindje maar kunnen ze niet krijgen, en je hebt ook mensen die er helemaal niks om geven als het kindje er is, ze kijken er niet eens naar om.. zo oneerlijk! Het is altijd afwachten tot het kindje er is, je hebt er jammer genoeg zelf helemaal geen invloed op. Sterkte nog met het verlies van Lize!
Tranen over mijn wangen. Wat een heftig verhaal!! Vreselijk om mee te maken en dan de laatste herrinering aan je meisje in je buik.. pff!! Geen woorden voor. Liefs Tamara
Wat een lieve reacties allemaal! Bij deze wil ik, zoals beloofd, even laten weten dat vooralsnog alle echo’s goed zijn! Vanmiddag gaan we weer even daarbinnen spieken bij de VK. De gynaecoloog was afgelopen vrijdag erg positief aan de hand van de daar gemaakte echo.. Kortom, hopelijk zien we zo weer een klein actief hartje in een piepklein mensje.
hoi Sanne,
Hoe verloopt je zwangerschap nu? gaat alles nog goed?
Ik hoop het wel voor je:), en ons geeft het dan ook weer een beetje hoop…..
precies hetzelfde mee gemaakt als jij helaas…
groetjes
tayana
Lieve Sanne
Ook ik heb met de tranen over mijn wangen jullie verhaal gelezen..pfff heftig! Helaas weten wij zelf ook maar al te goed dat de natuur niet kan tellen.. Na een zwaar medisch circuit, 4 miskramen en -gelukkig- een gezonde zoon verder dachten wij onze portie ook wel gehad te hebben… We hebben inmiddels ook een dochter en die is helaas niet gezond. Heftige tijden en veel onzekerheid.. Moraal van dit verhaal is dat je sterker bent dan je denkt, je enorm veel (meer) veerkracht hebt dan je denkt en het je ook inzichten brengt in het leven die je misschien anders niet gehad had..
Het doet niks af aan je verdriet want dat is inmens groot, maar ik hoop dat je ook de zon weer ziet schijnen, want die is er zeker, ook al zit ie soms achter een hele dikke donkere zwarte wolk!
Veel sterkte en hopelijk een mooie zwangerschap voor jullie!
Liefs
Hoi Sanne,
allereerst heel veel sterkte en ik weet hoe je je voelt(helaas)
wij hebben dit ook meegemaakt, alleen is tegen ons gezegd dat er wel kans was op leven. dus hebben we ons kindje niet weg laten halen. Als ze ons van te voren hadden verteld dat het zo zou gaan hadden we het zeker eerder weg laten halen. Hij is tot 30 weken blijven zitten, hij is levenloos geboren.. dit is nu drie weken geleden we wachten op de uitslag van de obductie. maar het valt mij op dat er eigenlijk heel weinig te vinden is over kindjes met hydrops.. ben wel benieuwd hoe je volgende zwangerschap verloopt of alles goed gaat, ben zo bang dat het weer gebeurd…..
mijn angst was niet ongegrond:( ons tweede kindje ben ik ook verloren aan hydrops:(