Oktopus mama

Sinds ik mama ben geworden is mijn leven volledig overhoop gegooid: goodbye uitslapen, hello korte nachten, lang leve concealer, opruimpoging nummer 10 om vervolgens een dreumes zijn patatjes te zien katapulteren… Welcome to my life.

Zwanger zijn is fantastisch, je geniet volop van die kleine stiekeme stampjes en je kijkt lang verwacht uit naar de komst van jouw kleine uk. Zonder eigenlijk enig besef te hebben in welke diepte je springt. Want eerlijk: op het moederschap kan je je toch moeilijk voorbereiden.

Nu drie jaar later neem ik nog steeds elke dag zoals ‘ie komt; de ene dag heb ik engelen van kinderen, het toonvoorbeeld van braafheid. Zou ik met een gerust hart kunnen zeggen; ‘waarom nemen we er niet nog twee schat of laten we eens gek doen, 3?’ Om de dag erop een rood krijsend kind te hebben dat zich voor het minste op de grond gooit en dat je niet kan wachten tot die bengel in zijn bed ligt.

Voor mij was de grootste aanpassing vooral het gebrek aan slaap. Als ik een kleine baby zie dan smelt ik iedere keer weer. Zo’n kleine baby is toch geen werk, slaapt nog een godganse dag. Maar dan ergens sluimert die vage herinnering nog van al die onderbroken nachten, het vaste krijsuurtje ’s avonds. En dan denk ik; laat ook nog maar even.
Nu zijn de nachten al wel verbeterd en slapen ze meestal het klokje rond. Maar nog steeds is 06:00 uur een prima uur om de dag te starten volgens Alexander. Na drie jaar zijn we er ondertussen zo op afgesteld, dat het eigenlijk stiekem ons ritueel wordt. Samen op de bank kruipen, nog een beetje kroezen, kopje thee drinken terwijl ‘ie rustig een tekenfilmpje zit te kijken. En eerlijk: vroeg de dag beginnen heeft ook zo zijn voordelen.

Ochtendspits: nog zo’n geweldige dagactiviteit voor iedere moeder. Iedere ochtend weer is het een heus gevecht tegen de tijd om iedereen aangekleed te krijgen, voorzien van een ontbijt en rugzakken gevuld met het juiste materiaal van de dag. En de winter voorziet je dan nog van een extra challenge like we needed that one; van dikke jassen, mutsen en sjaals. Tegen de tijd dat ik de één heb aangekleed is de andere al terug uitgekleed. Of vliegt er een naakte peuter op zijn rollerskates voorbij. Voor je aan je eigenlijke werk kan beginnen, heb je precies al een halve marathon afgelegd but hey we did it… again!

Daarnaast is “me-time” een beetje een onbegrepen begrip door mijn kids. Iedere ochtend waggel ik als moeder gans met twee kleine ukjes rond mijn been naar de badkamer om me klaar te maken. De jongens rommelen ondertussen wat met kwasten en in 15 minuten zorg ik dat ik klaar ben om de dag te beginnen. Lang tutten is voorgoed verleden tijd. Idem dito met douchen; de jongste springt graag mee in de douche en de oudste zet zich er naast om in bad te gaan. Maar eerlijk: wat hebben we een lol. Grote watergevechten, lekker plonsen. De badkamer is daarna wel een zwembad maar ach, dat nemen we erbij.

Being a mum is een levenservaring waar je jezelf niet op kan voorbereiden. Hoeveel boeken je ook nog leest, het is iets wat je zelf enkel door de praktijk ervaart. Langzaam aan leer je je eigen ritme, planning en organisatie kennen. Al blijft het in hoofdzake pluk de dag zoals ‘e op je afkomt. Het is soms druk en dan voel ik me net een oktopus die overal maar achterna holt. Maar achteraf gezien is dit de mooiste tijd van ons leven, waarbij we genieten van die nog zo eerlijke en onvoorwaardelijke liefde van ons kind. En eerlijk: ’s avonds met die lieve glimlach en kus ‘mama, jij bent de liefste’, ben je al lang alle streken van de dag vergeten. Mama zijn is fantastisch, chaotisch maar oh zo vol liefde.