Het krijspaleis

De eerste keer naar een indoor speeltuin met Skyler kan ik me nog goed herinneren. Hij was net een jaar en alhoewel ik dacht dat het voor oudere kindjes echt veel leuker zou zijn, vermaakte Skyler zich uitstekend bij Ballorig. De ballenbak was nog een beetje eng, maar rennen over de kussens, glijden van de glijbaan en met blokken mooie creaties bouwen vond hij maar al te leuk. Een bekertje limonade en een tosti verder gingen we weer naar huis en Skyler sliep al in de wagen voordat we überhaupt buiten waren. Momenteel zijn we verhuisd en is Chimpie Champ dichterbij. Hier gaan we dan ook regelmatig naartoe. Lekker uitrazen, Skyler zijn ding laten doen en zelf mensen kijken en af en toe even meedoen om die innerlijke kleuter nog eens los te laten. Een prima uitje, als je het mij vraagt. We proberen af en toe een andere binnenspeeltuin uit en belandden afgelopen weekend bij Monkey Town. Terwijl wij er veel plezier aan beleven en het vooral fantastisch vinden om Skyler zo te zien genieten, hoor ik van andere ouders dat ze het vervloeken. Al die krijsende kinderen, hysterische ouders en ontiegelijke herrie, dat kan toch niet leuk zijn? Wat moeten we nu in zo’n krijspaleis?

Ik snap dat wel, hoor. Er ís ook veel herrie, er zijn veel rond rennende en springende koters, je hoort hier en daar een hoop gejank en sommige ouders zijn zo gek geworden, dat ze hun kroost onder hun arm weer mee naar buiten tillen. Maar laten we eerlijk zijn; hier kom je niet voor je rust. Hier kom je om je kind uit te laten en hem slapend weer in de auto te laden. Helemaal uitgeput, maar wel de tijd van zijn of haar leven gehad. En bovendien: Skyler leert er veel van. Echt!

Afgelopen weekend waren we dus in Monkey Town, een voor ons onbekend terrein. Eenmaal binnen kwam de hysterie op me af, wat een drukte! Maar we zochten een mooi plekje in de hoek en lieten Skyler zijn gang gaan. In het begin moet hij altijd even wennen. Hij blijft bij Raymond of mij zitten, kijkt even de kat uit de boom en vindt niks leuk. Na tien minuten is dat over en krijgt hij de tijd van zijn leven. Skyler is best snel angstig voor dingetjes als hij het niet kent. Begrijpelijk, want zo’n immens groot klimrek is zelfs voor mij nog angstaanjagend. Maar als we eenmaal samen zijn gegaan (de horror), durft hij het eindelijk alleen en gaat hij voor hem uit zijn comfortzone. En dat vind ik prachtig om te zien. Skyler loopt de grootste (voor hem) trappen omhoog om van de glijbaan te gaan, kruipt onder rollen kussens door de ballenbak in en klimt over andere attributen om bij het einde van het klimrek er weer uit te komen. Met een glimlach van oor tot oor, vol trots glunderend. Hij overwint keer op keer weer angsten en nu ik dat heb ervaren en Skyler zo zie groeien, vind ik zo’n krijspaleis zo slecht nog niet.

Op het kinderdagverblijf leert Skyler met andere kindjes omgaan, maar dit zijn voor hem relatief veel bekende gezichten. Iedere week ziet hij dezelfde kinderen, met hier en daar een verschuiving van nieuwe aanmeldingen. Bij zo’n indoor speeltuin moet hij het doen met onbekenden. En we hebben gemerkt dat ‘ie dat toch nog wel spannend vindt en al gauw het kaas van zijn brood laten eten. Zo speelde hij ontzettend lief met een auto, kwam er een ander kindje van een jaar of vier aan, duwde hij Skyler omver tegen het klimrek en ging hij er met de auto vandoor. Natuurlijk spring je als ouder zijnde naar hem toe om er iets van te zeggen en je kind weer rechtop te zetten, maar aan de andere kant is het ook weer een leermoment geweest. Helaas is Skyler nog te klein om er iets van te zeggen of misschien wel iets terug te doen, maar hij ontwikkelt wel iets nieuws. Tegenwoordig is alles ‘van nij’. Van mij, dus.

Al deze aspecten hebben ervoor gezorgd dat we met regelmaat terugkeren. Vooral met het slechtere weer is het fijn om Skyler even zijn energie kwijt te laten raken en er uit te zijn. Kweekt hij een beetje ballen door voor zichzelf op te komen en uit zijn comfortzone te stappen; vermaak ik me prima met een kop thee en mensen kijken. Want het is soms toch verdomd grappig dat we er eigenlijk allemaal niet op zitten te wachten maar alleen ons kindje plezier willen doen. Dat is op de gezichten af te lezen. Maar het enige snoetje dat telt is van Skyler. En die is me goud waard na zo’n actieve ochtend.