Dit is een gastblog door vriendin Mandy omdat ik dit onderwerp ook eens wilde laten zien. En dan vanuit de stiefmoeder geschreven.
Als mensen me vragen of ik kinderen heb antwoord ik altijd dat ik er één zelf op de wereld heb gezet en twee kinderen van mijn vriend cadeau heb gekregen. De vraag die ik dan standaard krijg is; ‘hoe is dat nu echt om stiefmoeder te zijn?’
Kijk, als een vriendin het me vraagt omdat ze net een heel leuke man met twee bloedjes van kinderen heeft ontmoet (vaak net in scheiding en hele nauwe (lees onbreekbare) banden met de (h)ex) dan zeg ik; ‘ Run, Forrest, Run!’. Niet omdat ik niet van mijn stief/bonus-kinderen houd maar omdat het leven van een stiefmoeder, zeker in het begin, niet over rozen gaat.
Na zo’n zes jaar kan ik zeggen dat alle partijen buitengewoon goed met elkaar overweg kunnen, er zelfs een Whatsapp-groepje is waar van alles wordt besproken en afgelachen. Sterker nog, ik ben afgelopen week nog met zijn ex en de kinderen naar een marktje geweest. Waarom gaat dit (bijna zoetsappig) goed? Omdat we alle drie het belang van de kinderen voorop zetten en onze ego’s op de tweede plaats zetten. Is dat altijd makkelijk geweest? Nee, natuurlijk niet!
Kom je als 20&30 something een leuke man tegen dan is de kans groot dat hij een rugzak heeft. Zitten er in die rugzak kinderen? Ga dan goed bij jezelf te rade of deze man het waard is. Je hebt niet alleen met zijn en je eigen gevoelens te maken maar ook met die van de kinderen, de ex, je nieuwe schoonfamilie, de ex-schoonfamilie en je eigen familie. Iedereen gaat er geheid iets van vinden dus check of dit een uit de hand gelopen one-nightstand of de liefde van je leven is.
Als ervaringsdeskundige heb ik de meest voorkomende valkuilen/fouten voor (nieuwe) stiefmoeders voor je op een rij gezet;
Jezelf wegcijferen
Veel stiefmoeders denken dat het goed is voor het samengestelde gezin als ze zichzelf volledig wegcijferen. Dit kan even goed gaan maar vroeger of later breekt dit op. Ook jij hebt je ruimte en ontspanning nodig. Jij bent evenveel deel van het gezin als zij.
Denken dat je ook een beetje hun moeder bent
Ze hebben maar één moeder. Ook al hebben jullie co-ouderschap, vlecht je elke avond de haren, lees je eindeloos voor en ben je de liefste versie van jezelf. JIJ. BENT. NIET. HUN. MOEDER! Zolang dit je mantra is, kom je een heel eind.
Het te weinig tijd geven
Voordat een samengesteld gezin een goede basis heeft opgebouwd en iedereen weet wat ze aan elkaar hebben, ben je zeker vier tot zes jaar verder. Denk niet dat het bij jullie wel binnen een half jaar koek en ei gaat zijn. Het heeft tijd nodig.
Niet genoeg communiceren
Wij vrouwen zijn waanzinnig goed in dingen opkroppen, dit doen we net zo lang tot de Tsunami niet meer tegen te houden is. Blijven praten met je partner is de nummer één tip! Draag niet het leed van heel de wereld (of van jullie nieuwe gezin) op je schouders. Bespreek wat goed gaat, waar je last van hebt en wat je nodig hebt.
Het té goed willen doen
Geloof me, als je hier gevoelig voor bent is er een enorme trigger door je nieuwe rol als stiefmoeder. Ook “echte” moeders wassen lievelingsshirts te warm en laten het favoriete Frozen glas kapot vallen Relax, je bent en blijft een mens, ook al heb je als stiefmoeder meer weg van superwoman.
Vertel eens; zijn er onder de volgers stiefmoeders te vinden? Wat is jouw goúden tip?
Wat een leuk en verassend artikel! Lijkt mij erg lastig inderdaad zo’n begin periode. Fantastisch om te horen dat het in jullie samengestelde gezin zo goed gaat!
Wat mooi dat het bij jullie zo goed gaat! Interessante post!
Fijn om eens iets over dit thema te lezen. Ik heb op mijn stage vaak met kinderen en ouders in (v)echtscheidingen gewerkt, en de rol van een stiefouder is inderdaad niet eenvoudig, zeker niet als moeder aangezien je dan toch vaak veel zorgende taken op je neemt. Ik denk dat veel stiefmoeders het inderdaad te goed willen doen, waardoor ze al snel met hun rug tegen de muur geduwd worden door de kinderen. Mijn tip – zowel vanuit mijn ervaring op stage als mijn eigen ervaring met verschillende stiefmoeders – is het voor een deel proberen los te laten als het moeilijk gaat, en de vader zijn taak als vader te laten opnemen op zijn manier.
Geen stiefmoeder hier, wel een stiefkind. Ik heb vanuit die kant nog wel een tip en fat is, laat je stiefkinderen soms gewoon even. Ze verwerken een scheiding, hebben hun eigen verdriet en moeten wennen aan de nieuwe partner van papa en mama. Als kind vond ik het heel erg fijn om soms momenten te hebben samen met mijn vader of moeder, dus zonder de nieuwe partner.
Eens!!
En wees niet jaloers op de band van de kinderen met hun (in het geval van een stiefmoeder) vader. Accepteer dat er een goede relatie is tussen vader en kind(eren) en geniet ervan als zij samen plezier hebben eventueel zonder jou; dat maakt jouw partner gelukkig. Als je dit niet doet, zal je relatie naar mijn idee in the end geen stand houden.
Wat een interessant artikel. Goed om dit onderwerp ook eens voorbij te zien komen! Ik ben zelf geen stiefmoeder en geen stiefkind, maar kan me voorstellen dat het geen eenvoudige situatie is. Fijn dat het bij jullie zo goed gaat!
Interessant artikel. Ik kan me heel goed indenken dat de eerste periode heel lastig is… Klikt het met de kinderen en accepteren ze jou als nieuwe opvoeder? Hopelijk mogen we allemaal lang bij de papa van onze kindjes blijven
Herkenbaar artikel. Wat voor ons heel belangrijk is bij het onderdeel communiceren, is het maken van heldere afspraken. Hoe ziet mijn vriend mijn rol in de opvoeding en wat zijn onze uitgangspunten/kernwaarden? Zo kunnen we elkaar blijven steunen. Tussentijds bespreken we vaak hoe een weekend verloopt (stiefkind heeft gedragsproblemen, maakt het nog gecompliceerder) en vergeet dan vooral niet om ook complimenten aan de ander te geven. Het is een pittige rol, die van stiefmoeder. Een kind kiest er niet voor dat zijn ouders niet samen leven, maar ik vind dat er ook best wat vaker waardering mag zijn voor de inzet van een stiefouder. Je geeft heel veel en wat je ervoor terugkrijgt, blijft toch anders dan bij een biologisch kind
Ik ben sinds drie jaar Bonusmoeder. En in het begin was het erg gezellig en ging de omgang als vanzelf. Totdat zijn ex zich er mee ging bemoeien. Zoals wij het in kunnen schatten is het uit jaloezie ontstaan.
Op alle fronten heeft zij vooral het meisje zodanig beïnvloed dat alles wat wij zeggen, willen en doen niet serieus genomen wordt. Want mama zegt……. Dodelijk vermoeiend.
En ja, ik ben GEEN moeder van haar. En dat is ook precies wat ik vanaf dag één gezegd heb. Die rol wil ik ook niet vervullen. Ik ben moeder van mijn eigen kinderen. Maar ik ben WEL de volwassene in huis. En er zijn huisregels waar iedereen zich aan moet houden. Aan mij en mijn man de taak de kinderen hierin te begeleiden en in op te voeden als ze om de week hier zijn. Dat dat een heidens karwei is hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. De eerste dagen zijn loodzwaar omdat bij mama alles anders is (zijn ex denkt echt totaal anders over opvoeden en in het leven staan dan wij dat doen). Dus kost het even om om te schakelen. Die tijd krijgen ze en we helpen ze herinneren aan de regels in dit huis. En ja. dat kan zonder boos worden of ruzie maken.
Maar na drie jaar lijkt het de kinderen (11 en 14) totaal niet te interesseren wat hier de regels zijn. Want mama zegt…….
Dus zitten ze hun tijd uit, krijgen we 101 excuses waarom ze iets vergeten en doen het doodleuk op de manier waarop het bij mama altijd gaat.
Gelukkig kan ik er heel goed met mijn man over praten. Hij ervaart het precies zo, maar geeft ook aan dat het erg moeilijk is omdat het zijn kinderen zijn. Uiteraard ervaart hij het zo dat hij in spagaat staat. Dat zie ik en daar wil ik hem niet in afvallen. Het zijn zijn kinderen, ik ben niet hun moeder, maar moet het wel een week met hun volhouden in het gezin. Inmiddels begint dat een zeer zware opgave te worden. Vooral het meisje (11) is vreselijk aanwezig met babygedrag, pruilen en op alle mogelijke manier aandacht vragen. En totaal aangeslagen en afgewezen gedrag vertoont als je (na een 1 op 1 activiteit) aangeeft dat ze nu even wat voor haarzelf moet gaan doen.
En ja, ik heb echt leuke dingen met ze gedaan. Gewoon de dingen die ik ook met mijn kinderen doe. Ze zijn niet meer of minder dan mijn eigen kinderen.
Ik heb echt geen idee meer hoe ik dit tij moet keren. Ik ben er zo vreselijk klaar mee. Het vreet mij letterlijk op, alle energie is weg. Voel mij na 3 jaar een wrak en kan bijna de hele dag wel overal om janken.
Voorlopig negeer ik haar en doe alleen de was nog maar vertik het om extra inzet te geven om haar. Heel kinderachtig misschien, maar ik ben gewoon kapot en heb er de energie niet meer voor. Wat ik ook doe, hoe ik het breng ze negeert mijn inbreng.
Ook hier kan ik zeggen dat mijn man en ik de afspraak hebben dat opvoeding door de eigen ouder gebeurd. Dat we het samen bespreken (zonder kinderen) en dat de ouder die het aangaat er wat mee doet. Wel met dien verstande dat wij volwassen zijn en de regels in huis door ons bewaakt worden en door de jeugd gerespecteerd dient te worden.
Maar ook dit wordt door de ex volledig om zeep geholpen. Kinderen kiezen de weg van de minste weerstand en vinden onze regels lastiger dan die van mama en verkiezen het om er weinig mee te doen. Wat inhoud dat er veel ruzie/ woordwisselingen/ gemopper en frustratie hier is. Wat wij er ook tegenover stellen……. En ja, uiteraard is er de angst bij mijn man dat ze het bij mama nog leuker gaan vinden en is daarom minder consequent. Wat ik heel goed begrijp.
Kinderen hebben liefde en begrip nodig. Helemaal mee eens. Maar ook duidelijkheid, respect en sturing.
Vooral dat respect (naar ons beide toe) is ver te zoeken dankzij zijn ex
Ik heb nog nooit iemand gehaat in mijn leven…..tot nu
sorry, een heel verhaal. Maar ik mis zo vaak het begrip voor de stiefmoeder. Zo vaak hoor je: “Ja hallo, jij wilde samen wonen met iemand die al kinderen had. Dat wist je toch? Nou , zeur dan niet”
Of: “die kinderen hebben er ook niet om gevraagd. Je bent toch niet hun biologische moeder? Logisch dat ze zich afzetten”
Lieve mensen….geloof mij, ik heb geen hekel aan het meisje. Maar wel aan haar gedrag.
Dit is zo herkenbaar voor mij. En ik respecteer je enorm voor al wat je als stiefmoeder doet. Ik ben momenteel bonus moeder voor twee 11 en 9. En een baby onderweg. Maar mijn zwangerschap valt als stiefmoeder soms zo zwaar door bovenstaande herkenbaar gedrag. En dan probeer ik er ook rekening mee te houden dat een ook nog autistisch is en de ander ook psychische problemen heeft. Desondanks hangen ze beiden heel erg aan mij en houdt ik echt van ze. Maar het is soms zo tegenstrijdig en vermoeiend dat ik gewoon niet van mijn zwangerschap kan genieten. Ik hoop dat er snel een positieve draai komt bij je. Want het leven van een stiefmoeder gaat zeker niet over rozen…
heb veel verhalen proberen te lezen/vinden wat een beetje overeenkomt met mijn situatie, jouw verhaal Petra is eigenlijk nagenoeg t zelfde. Hoe is het nu en wat heb je er aan kunnen doen?
Ik begrijp je helemaal zit ook in zo’n situatie.
Ik en mijn vriend zijn 6jaar samen is al zes jaar dat zijn dochter iedere keer een stokje tussen onze relatie wil steken. Zijn dochter kan heel grof zijn tegen haar vader en ik zit daar iedere keer voor tussen ik zit te moeien en te stoken zegt ze. Gelukkig staat mijn vriend aan mijne kant en ziet hij ook dat zijn dochter heel het karakter heeft van zijn ex. In begin dachten we nog ze is aan het puberen want ze was 15jaar toen we elkaar lerden kennen ik en haar vader.
Ze is nu 20 jaar en doet nog altijd gemeen tegen haar vader en mij. Ik deed heel veel voor haar ik neemde haar als men dochter. Ik zelf heb twee zonen. Maar heb nu geleerd doordat ze me iedere keer zwaar kwetste is nu mijn hart op slot. En voor men zelf te beschermen zal ik niets meer zeggen of extra nog iets doen voor haar. Als ze me nog eens kwets zal de pijn niemeer zo groot zijn. Stiefouder zijn is een zware klus. Maar heel veel praten met je vriend. Komt je er alleen maar sterker er door samen
Tja, wat heb ik voor rol binnen ons hardwerkende, roze relatie, bedrijf en co-ouderende bonusmoederschap? Wellicht begrijpen er weinig mensen nu wat ik precies bedoel. Een uitdaging is t zeker om al deze rollen met 2 inmiddels puberende kinderen erbij te vervullen met een goed gevoel. Veel herkenning lees ik en ook veel zaken bekijk ik reëel; ik ben hun moeder niet en zal t ook nooit worden. Daar heb ik mij echt bij neergelegd. Vermoeiend en moeilijk is t wel. En soms ook erg verdrietig en eenzaam. En dan is t soms gewoon noodzaak om tijd voor jezelf in te zetten of momenten voor jezelf te kiezen. Ook al vind je partner dat jammer en aangeeft dat ze op een kruispunt staat. Even pas op je plaats, dan kan je veel positiever naar alles kijken.
Stiefmoeder zijn is soms ook echt een hel.. Je mag nooit echt zeggen wat je voelt, want dan krijg je een stel van die trutten die zeggen dat ze medelijden met dat kind hebben en hopen dat jij nooit moeder wordt.. Nou, als je een SD7 hebt met een miniwife syndroom en die moeder van haar is echt een k**wijf maar doet alsof ze zo geweldig is, nou, bah en dan te bedenken dat je man daar seks mee wou om haar gewoon effe zwanger te maken en hij maar zeggen dat het niks voorstelde, ze was ook saai en lag alleen maar, hij kreeg geeneens een echte boner etc, toch is dit moeilijk! Zulke situaties heeft nooit iemand het over want dat mag niet ofzo.. En vervolgens zit je als stiefmoeder depressief en uitgeput bij een psychiater, niet eens door je eigen toedoen, maar omdat je in zo’n leven zit zonder eind.. En opgeven, ha, was dat maar zo makkelijk! Vooral als je zelf getrouwd bent en een 1jarige dochter hebt, leuk joh.. Kun je ook lekker aanhoren van iedereen dat ze nog wel weten hoe de eerste dochter dat deed allemaal en hoe die eruitzag enzo.. Nou, mocht er iemand zijn die net aan zo’n relatie begint? Ren hard weg! Hoeveel je ook van iemand houdt, het kan je hele ziel kapotmaken.. Vooral ook als je schoonouders/zus de kant kiezen van de echte moeder..