Als ik kijk naar bepaalde fases bij onze kinderen, kan ik wel zeggen dat ik het behoorlijk op zijn beloop laat allemaal. Zo was Skyler pas een maand voordat hij naar school ging zindelijk, had hij nog een speen met vier jaar, ging zijn nachtluier pas af toen hij dat zelf wilde en heeft hij pas met vijf jaar leren fietsen zonder zijwielen. Gelukkig is alles goed gekomen, kan hij fietsen, is de speen al lang verleden tijd en functioneert hij hartstikke prima. Als we kijken naar Maddox is dat niet heel anders. Hij heeft weliswaar zijn speen eerder weggegooid omdat het nu eenmaal moest, maar voor de rest zijn we vooral heel erg kindvolgend. Maddox had tot vorig jaar nog een nachtfles waar ik veel commentaar op kreeg, hij is voorlopig nog niet zindelijk (ook al is hij een paar keer op het potje geweest) en hij drinkt nog maar al te graag uit zijn fles. Hij gaat ook ’s avonds nog met een fles naar bed en alhoewel velen dat niet helemaal goedkeuren vanwege zijn tanden (ik snap het heel goed) zien we met dit, en alle bovenstaande zaken: we moeten het maar gewoon laten, ze bepalen op hun eigen tempo wanneer zij klaar zijn voor een volgende stap. De nachtfles ging er op deze manier vanaf en zonder het te verbieden, af te bouwen, te verdunnen of zijn speen door te knippen kunnen we nu met 3.5 jaar zeggen dat de avondfles ook zo goed als verdwenen is.
Laksheid & liefde
Ik ben heel erg voorstander van het kind volgen qua tempo. Misschien is het een stukje laksheid en heb ik er gewoon geen zin in. Nadat Skyler eindelijk doorsliep had ik echt geen zin om de hele nacht met natte broeken en bedden bezig te zijn en toen Maddox zijn nachtfles had, sliep ‘ie wel weer lekker snel in en hoorden we hem niet. Een stukje gemakszucht om het mezelf zeker makkelijk te maken. Natuurlijk had Skyler de speen niet meer nodig toen hij naar school ging en had die luier veel sneller af gekund als ik aan potty training had gedaan. Feit blijft dat het uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht komt en dat ze zelf prima kunnen aangeven wanneer ze klaar zijn voor een volgende stap. Dat geeft me een fijner gevoel, dat zorgt voor minder strijd en gedoe en ik vind het idee gewoon heel erg prettig.
Uit zichzelf
De herinnering van midden in de nacht bij de huisartsenpost staan vanwege een schreeuwend kind met buikpijn staat nog goed op mijn netvlies geschreven. Skyler was als de dood om zindelijk te worden en hield alles op. Met obstipatie als gevolg. We hebben een paar nachten Maddox’ fles niet gevuld toen hij erom vroeg en zijn nachtenlang met hem in de weer geweest. Maar toen we het allemaal even lieten gaan, vroeg Skyler zelf opeens of ik de luier af wilde doen en was het Maddox zelf die opeens niet meer vroeg om een fles. Momenteel maak ik ’s avonds nog een fles melk en lezen we samen een boekje maar de afgelopen week wordt er een slok genomen en hoeft hij het eigenlijk niet. Heel soms vraagt ‘ie om water en een andere keer zet hij zijn fles op de rand van het bed, draait hij zich om en slaapt hij helemaal zonder. Zonder af te bouwen zijn we hier dus ook zo goed als vanaf.
Nog niet zijn tijd
Momenteel is het tijd om Maddox zindelijk te krijgen omdat hij over een half jaar (stop de tijd!) naar school gaat. Natuurlijk moeten we dit hier en daar wel een beetje sturen en komt het echt niet helemaal vanzelf aanwaaien. We hadden het potje mee op vakantie en toen we eens terug kwamen van het restaurant zei Maddox dat zijn luier af moest en dat hij op het potje ging plassen. Uiteindelijk moest ‘ie ook poepen en waren we allemaal heel trots. Was dat het begin van zindelijkheid? Nee, want daarna bleef ‘ie maar schreeuwen dat zijn luier weer om moest. We respecteren zijn wensen en hebben daarna niet gepusht. Met de hittegolf heeft ‘ie nog eens op het potje geplast en heel af en toe vraagt hij er nog om. Voor de rest merken we aan alles dat het zijn tijd nog niet is. We zullen het hem blijven vragen, op het kinderdagverblijf wordt hij met verschoonbeurten af en toe op het toilet gezet en voor de rest ben ik ervan overtuigd dat hij binnen nu en een half jaar op het punt komt dat hij eraan toe is. Heel soms met een beetje pushen en proberen, maar vooral vanuit zichzelf.
Onze methode
Is het de beste methode? Ik heb geen idee, ik denk dat voor zowel training en afbouwen als voor een eigen tempo wel iets te zeggen is. Iedereen moet vooral kijken naar het kind. Bij Skyler hielp het heel erg om hem te volgen en bij Maddox vooralsnog ook. Maar er is ook weer niet álle tijd van de wereld en we geven hem graag een zetje in de juiste richting als we merken dat dat nodig blijkt te zijn. Voor nu is dat in ieder geval nog niet het geval en vertelt ook de avondfles die van de een op de andere dag zo goed als gestopt is, dat we er goed aan doen om te volgen. Dat doe ik met liefde.
