De titel is de kop van de nieuwe &C, die afgelopen week is verschenen. Het was direct een zin waar ik iets over wilde schrijven. Toevallig kwam dit ook vorige week ter sprake, toen ik koffie dronk met Debbie. Ik vertelde haar over de fijne plek waar ik nu werk en dat ik hier niet snel weg zou gaan, terwijl voorgangers niet zo heel lang bleven plakken. Waar lag dat aan? Misschien de wil om door te groeien? Debbie en ik hadden het over doorgroeimogelijkheden op je werk. Terwijl zij de afgelopen jaren heel veel groei heeft laten zien en qua functie ook stappen omhoog heeft gezet, is dat in mijn baan niet mogelijk.
Doorgroeimogelijkheden
Ik werk, samen met mijn collega’s, aan het magazine. Een persoon verkoopt de advertenties en zorgt voor geld in het laatje; ik schrijf, samen met mijn andere collega, de teksten. Ik ga op zoek naar onderwerpen, krijg contactgegevens van klanten, maak afspraken, doe de interviews, regel de fotograaf, zorg dat het naar de vormgever gaat, krijg het weer terug voor correcties en daarna gaan we, hopelijk, foutloos naar de drukker. Ik denk mee over de inhoud, beslis vaak wat de voorpagina word en ben 100 procent verantwoordelijk voor wat er afgeleverd wordt. De enige tussenpartij is de vormgever, maar daar heb ik nauw contact mee. Dus nee, in mijn functie zijn er eigenlijk geen doorgroeimogelijkheden, tenzij ik over een paar jaar de boel kan overnemen, haha. Maar dat ambieer ik niet. Ik vind dit eigenlijk wel lekker.
Vrijheid
Ik werk drie dagen, maar in mijn hoofd ben ik veel meer met mijn werk bezig. Ik bel en mail regelmatig buiten werktijd, sta eigenlijk altijd wel stand-by en voel me heel verantwoordelijk en betrokken. Als ik de deur dichttrek, ben ik niet gelijk niet bereikbaar. Ik vind ook dat dat niet kan als je in zo’n klein team werkt. Daar tegenover staat dat ik de vrijheid krijg. Eerder naar huis, werken vanuit huis, doktersafspraken, afspraken voor de kinderen, zieke kinderen, noem het maar op. Als ik bij wijze van spreken zeg dat ik eerst wil sporten, kan ik gerust een uur later beginnen. Dus naast mijn 0-urencontract waar ik mijn eigen tijd mee kan indelen (maar wat elke week wel op hetzelfde neerkomt, het idee is leuk), krijg ik ook van mijn collega’s vrijheid, een van mijn kernwaarden en dus iets heel belangrijks voor mij.
Allemaal wel best
De drie dagen die ik op kantoor werk, is voor mij de max. Op woensdag ben ik vrij en dat voelt heel erg fijn. Tijd voor mezelf, tijd voor vriendinnen, tijd voor de kinderen in de middag. Op vrijdag zorg ik dat alles in huis is voor het weekend, race ik naar zwemles en naar voetbal en ben ik met mijn moeder. Vind ik ook fijn. Na mijn werkdagen op kantoor ben ik onderweg naar sportclubjes, neem ik playdates mee voor de jongens of ben ik met het avondeten bezig. Ik heb eigenlijk geen lege momenten in de week. En als ik die wel heb, ben ik bezig met mijn blog, of schrijf ik content voor de verloskundigenpraktijk waar ik freelance voor werk. Ik voel absoluut niet de behoefte om meer uren op kantoor te zitten, hogerop te komen of op zoek te gaan naar werk waar ik een andere functie kan uitoefenen. Simpel gezegd: ik vind het allemaal wel best.
Ambitieus?
Ben ik dan niet ambitieus? Hmm, dat vind ik lastig te zeggen. Ik vind het vooral fijn om ‘gewoon lekker bezig te zijn’. Als ik van mijn salaris de vaste lasten kan betalen, een beetje over hou voor leuke dingen en mijn Anouk-obsessie, af en toe een (eigenlijk te duur) jurkje kan kopen en mijn koffie buiten de deur kan halen, ben ik eigenlijk wel tevreden. Zolang ik mijn dagen vul met wat ik leuk vind en daarnaast tijd voor mezelf heb, ben ik gelukkig. Toen ik nog fulltime blogde, en dan vooral de laatste twee jaar, verveelde ik me soms. Dat is voor mij een no go. Ik moet iets te doen hebben, anders gaat het niet goed. Ik zal dus nooit fulltime thuis kunnen blijven voor de kinderen, dat zit niet in mijn aard. Maar knetterhard fulltime werken? Nee hoor, dat hoeft ook weer niet.
Beter leuk dan moe
Als ik kijk naar Raymond, zit hij heel anders in elkaar. Hij werkt graag en veel. Hij moet werken om gelukkig te zijn. Hij moet uren maken, streeft altijd naar hoger en meer. Daar ligt zijn kracht. Ik vind dat mooi als je dat kan. Andere vriendinnen van mij werken ook veel en hard. Zijn heel goed in wat ze doen, weten dat te combineren met kinderen en ik ben onwijs trots op wat ze allemaal bereikt hebben. Maar als ik voor mezelf spreek, dan is de titel wel van toepassing. Beter leuk dan moe. Zolang ik de drie ochtenden naar kantoor rij met een blij gevoel, en de andere dagen kan invullen zoals ik dat wil, ben ik dolgelukkig. Ik hoef niet door te groeien en ben precies waar ik wil zijn. Wie weet denk ik daar anders over als de kinderen groot zijn. Voor nu is het beter leuk dan moe. Alhoewel? Moe ben ik altijd, haha.
