(~215 B)




Zonder Skyler

Zonder Skyler

Momenteel is het vrijdagavond 22:20 uur en typ ik dit stuk in bed, op de iPad. Skyler ligt heerlijk in zijn eigen bedje te slapen en we zijn als gezinnetje weer compleet. Gisterochtend ging hij namelijk met opa en oma mee voor een logeerpartijtje. Eerst gezellig samen naar het Sprookjesbos in Enkhuizen -waar ik zelf ook prachtige herinneringen aan heb- en daarna met opa en oma mee naar huis voor nog meer pret. Spelen in de tuin, wandelen, eendjes voeren, douchen met opa, uitslapen met oma en vooral heel veel lol hebben. Hij werd gisterochtend om 10:30 uur opgehaald en vanmiddag om 12:00 uur kwam hij terug. Nou, was dat even wennen voor deze moeder.

Al sinds de geboorte heb ik Skyler om me heen. Ik ben weleens naar een concert geweest, ’s avonds wezen sporten en verlaat heus nog weleens het huis zonder baby. Hij is zelfs al eens wezen logeren bij opa en oma toen hij vrijdagavond met hen mee ging en ik hem zaterdagmiddag weer terug zag. Maar dat was een avond. En de volgende dag was ik met Raymond dus niet alleen. Nu was ik alleen de hele dag, ’s avonds met Raymond en vanmorgen een paar uur alleen. Het was stil in huis. Stil en best wel een beetje saai.

Gisteren ging ik met de tram naar de stad. Alleen. En ik kon zitten waar ik wil zonder te moeten kijken of de kinderwagen wel paste. Ik at een ijsje bij Frozz, haalde een broodje bij Bakker Bart en liep diverse winkels binnen. Winkels waar ik de roltrap of gewone trap kon nemen in plaats van bij de lift te moeten wachten. Ik kon tussen alle rekken struinen zonder mensen voor hun hielen te rijden en kon zelfs dansend over de Dam zonder een baby die door die steentjes uit zijn wagen wordt gedrild. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Zoals ik voor de zwangerschap ook deed.

‘Lekker hoor, even alleen!’
‘Wat zal je een rust hebben!’
‘Jij gaat zeker lekker slapen!’

Nee, dat was eigenlijk niet het geval. Ten eerste heb ik evengoed geen oog dicht gedaan omdat ik continu dacht dat ik Skyler hoorde. Ook vond ik het tijdens het werken zo verschrikkelijk stil, dat ik keihard muziek aanzette. Ik voelde me stiekem echt heel erg eenzaam. In de Bijenkorf kreeg ik zelfs bijna een hartaanval omdat ik dacht dat ik de kinderwagen was vergeten bij de Zara. ‘O nee, Skyler is bij opa en oma.’ Wat voelde ik me vreemd. Alleen en heel incompleet.

Ik ben al negen maanden onafscheidelijk met Skyler en merk nu pas hoe één we zijn. Het is bizar hoe snel je went aan het samenzijn en hoe snel je onbewust toch gewend bent aan je nieuwe leven. Natuurlijk vond ik het ergens echt wel lekker om te gaan en staan waar ik wilde. Niet op de klok kijken voor voedingstijden, rustig op mijn gemak kijken in de stad, genieten van mijn broodje, geen geduw met een kinderwagen en overal de tijd voor kunnen nemen. Ik genoot ook van de avond met Raymond. We gingen eindelijk weer eens naar de bioscoop en het was fijn om samen als stel weg te zijn. Maar eenmaal thuis mis je toch een blij koppie dat je aan kijkt en je wil zoenen. Dat je nog even in zijn bedje kijkt of hij nog lekker ligt te slapen.

Vanmiddag kwam hij terug, met een gigantisch grote en mooie knuffelhond. Gekregen van opa en oma, uit het Sprookjesbos. Ook kreeg ik het sd-kaartje uit de fotocamera om de foto’s te kunnen bekijken. Ik zag een blije Skyler die zichtbaar genoot van de aandacht en de leuke dag. Hij blij, en opa en oma blij. Ik haalde hem uit de kinderwagen en knuffelde weer fijn met hem. Zojuist werd hij wakker en deed hij weer even moeilijk met slapen. Voor deze ene keer nam ik hem bij me, lekker tegen me aan, waar hij vervolgens weer in slaap viel. Heerlijk genieten en weer even beseffen wat voor mooi bezit ik heb. En nu ligt hij in bed. En ik ook. Met een blij en tevreden gevoel.

Nu ik terugdenk aan gisteren viel het eigenlijk wel mee. Ik heb er echt even een fijne dag voor mezelf van gemaakt en zolang ik bezig was, was het fijn om alleen te zijn. Maar als ik thuis zat, achter de computer of op de bank? Ik vond het maar saai. Te stil, te alleen. Ik kan me niet meer voorstellen hoe dat zonder Skyler was. Dit was in ieder geval een goede oefening voor over twee weken; dan vlieg ik met Raymond naar New York en blijft Skyler bij opa en oma voor een weekje. Hij zal de tijd van zijn leven hebben met opa en oma die hem lekker verwennen. En wij zullen genieten. Want zolang ik lekker bezig ben zal het allemaal wel meevallen. Maar ’s avonds zal ik toch even foto’s van hem bekijken voor het slapengaan. Is ‘ie toch een beetje bij ons. Want o, stiekem ga ik hem toch wel heel erg missen…

DSC04879

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

9 Reacties

  1. 9 augustus 2014 / 12:04

    Aaaah wat herkenbaar weer! Vooral dat je denkt dat je de buggy ergens bent vergeten whahahah!!

    Ik ga in oktober 5 dagen naar NYC en ik kijk er naar uit en ik zie er tegenop.

  2. Ingrid
    9 augustus 2014 / 12:14

    Ode aan het mama zijn!! Ik vind het een prachtig stuk. Hoop dat dit gevoel ook ooit voor mij er zal zijn…
    Lang leve Facetime en whatsapp in NY! Geloof ook dat Skyler het geweldig gaat krijgen in die tijd. Muis ook goed verzorgd dus jullie kunnen gaan genieten en een droom laten uitkomen.

  3. 9 augustus 2014 / 13:10

    Pfff, ik heb er al moeite mee als ik mijn kindje voor een halve dag moet missen :O, laat staan een hele vakantie. Toch geloof ik dat het goed voor de ouders en het kind is om eventjes zonder elkaar te zijn. Gelukkig heb je nu een smart phone en kan je SKyler nog een beetje met je mee nemen.
    Hij zal inderdaad een fijne tijd hebben! En, voor jullie twee zal het ook weer even genieten zijn. Respect hoor!

  4. 9 augustus 2014 / 13:25

    Aah, wat een liefdevol stukje <3 Als ik dit soort dingen lees kan ik echt niet meer wachten om ook mijn kindje in m'n armen te nemen en samen één te zijn!

  5. Nadia
    9 augustus 2014 / 14:15

    Apart is dat! Je zou inderdaad denken dat het wel lekker rustig is voor een dagje, maar je bent dus toch heel erg gewend aan het samenzijn. 🙂

  6. 9 augustus 2014 / 21:51

    Mooi geschreven Shirley en zó herkenbaar. Lise sliep afgelopen nacht bij opa en oma en ik dacht dat ik haar hoorde toen ik vanmorgen wakker werd. Ik vind het wel altijd geweldig als je je kindje weer ziet na zo’n logeerpartijtje. Lekker knuffelen…

  7. Anouk
    10 augustus 2014 / 17:52

    Wat goed dat je dit hebt gedaan! Ooit moet de eerste keer zijn, zelf hik ik er al sinds de geboorte tegenaan… Onze mini is nog niet uit logeren geweest. Denk dat ze het zelf prima vindt, maar ik ben er nog niet aan toe. Kdv vind ik al een hele stap 🙂

  8. 10 augustus 2014 / 20:42

    Wat is dat wennen hè zonder kleintje? Ik kan er echt enorm van genieten om soms even de tijd voor mezelf te hebben, maar als je dan ’s ochtends thuis wakker word en het bedje van je kleine man is leeg – geeft dat ook een heel leeg gevoel. En het huis is inderdaad opeens heel stil!

  9. Joyce
    11 augustus 2014 / 22:27

    Haha zo herkenbaar!
    Wij waren samen een dagje alleen zonder baby..
    En we zaten op de bank, wat moeten we nu eens gaan doen?
    Waar hadden we t voordat dat mannetje in ons leven kwam zo druk mee?

Secured By miniOrange