Papa vertelt #1

De mannen aan het woord. Stiekem hebben we er allemaal een zwak voor. Mannen die praten over de zwangerschap, over de bevalling, over het vaderschap. Ik laat ze aan het woord op Mommy To Be. Gooi eens een balletje op thuis; wie weet wil jouw kerel wel even zijn verhaal vertellen. Ik ontvang ze graag! Mailen kan via het contactscherm. Voor nu kon het natuurlijk niet anders dan dat mijn vriend zou aftrappen. Hij vertelt over 5 en 6 november. De dag dat mijn vliezen braken, ik een nacht in het ziekenhuis verbleef en hij bijna te laat was om bij de geboorte van Skyler te zijn.

Waar is Shirley?!

‘Ik ben alweer acht weken vader. De tijd vliegt voorbij en ik kan het nog steeds niet geloven. Nu begrijp je het pas echt, als mensen met kinderen tegen je zeggen dat je moet genieten van elk moment. Het gaat allemaal zo snel.

Acht weken geleden werd Skyler Chase Levi geboren. Het verhaal hebben jullie al mee gekregen van Shirley. Maar toch wil ik graag mijn verhaal doen, om te vertellen hoe het als vader zijnde is. Want wat een stress had ik, zeg! Terwijl Shirley de rustheid zelve was, had ik mazzel dat mijn hoofd aan mijn romp zat. Anders was ik die zeker weten ergens kwijt geraakt.

Op 5 november ging ik laat weg van kantoor. Onderweg naar huis had ik één gemiste oproep van Shirley maar ik was op de scooter en kon mijn telefoon niet opnemen. Toen ik binnenkwam stond Shirley halverwege de gang. ‘Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken’, was direct het eerste wat ze zei toen ik de deur open deed. Het eerste wat bij opkwam was ‘huh, wat zegt ze nu voor rare dingen?’

‘Wat is gebroken?!’
‘Ja, ik verlies vruchtwater.’
‘Je verliest wat?!’

Allemaal leuk, maar mentaal zit je heel ergens anders. Meestal is het voor mij thuis komen van het werk, hondje naar buiten en daarna lekker eten. Daar was ik ook helemaal op ingesteld. We got a change of plans. Ondertussen was alles al in gang gezet door Shirley maar ik zat ondertussen in een andere wereld. Even helemaal uit mijn conformzone gerukt. Het was tenslotte 5 november en ik had de eerste actie pas over een week of drie verwacht. Terwijl Shirley rustig de verloskundige had gebeld en haar vluchttas stond in te pakken, had ik een hartslag van tegen de 200. Stilzitten was erg moeilijk, ik was van alles kwijt en er er gingen zoveel dingen door mijn hoofd.

Even later ging de bel; de verloskundige. Eenmaal ging de bel. We zaten aan de eettafel op de plannen te bespreken. Maar ja, daar zit je dan. Hartslag van 200! Je hoofd op hol geslagen! Half in een roes. Na een poos kon ik niet meer stil zitten en moest ik even paar rondjes lopen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was ik wat rustiger. Niet dat je in een vertrouwde omgeving bent maar het was meer het idee dat als er wat is, dat hier wel de juiste mensen aanwezig zijn. Er werd ons van alles verteld en we kregen te horen wat de planning was. Wat we konden verwachten. Om 22:00 uur moest ik naar huis gaan omdat het bezoekuur voor partners voorbij was en besloot ik naar bed te gaan om tot rust te komen. Maar je zult begrijpen dat er vrij weinig van slapen terecht is gekomen. ’s Morgens zat ik met Shirley aan de telefoon. Ze vertelde me dat de weeen waren begonnen maar dat ik rustig aan kon doen. Als ik er over een uurtje zou zijn had ik tijd genoeg. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging rustig douchen, even eten en zo’n 45 minuten later dacht ik nog even een stukje met ons hondje te kunnen gaan wandelen. Ik had net de deur achter mij dicht getrokken met een blije hond die dacht een lekker rustig rondje te gaan lopen, toen ik een bericht kreeg van Shirley dat ik NU moest komen. Ik deed de deur snel weer open, zette ons hondje weer binnen, vroeg de buurman om hem uit te laten en ben supersnel naar het ziekenhuis gereden. Asociaal, over de trambaan, door rood, tegen het verkeer in.

Bij het ziekenhuis aangekomen was er lichte paniek. Ik ging naar de kamer waar ik Shirley achter had gelaten de avond ervoor. Dit was een zaal waar vier mensen konden liggen. Toen ik dinsdagavond wegging lag Shirley daar nog met twee andere vrouwen. Nu was de kamer leeg. Alles was weg; de bedden, de nachtkastjes, Shirley’s spullen. Toen dacht ik echt ‘WTF?’ Dit verwacht je niet. De verpleegkundigekamer zit bijna achterin. Ik liep er snel naartoe en vroeg de eerste de beste zuster waar Shirley was. ‘Euh geen idee meneer, waar heeft u haar voor het laatst gezien? Dan kan ze een andere kamer hebben gekregen of naar de bevalkamer zijn.’ Ik dus rennend naar de bevalafdeling om te kijken of ik haar daar kon vinden. Ondertussen kwam een verpleegkundig naar me toe. ‘Ik heb de spullen van Shirley nog, wil je die meenemen?’ ‘Euh ja, maar waar is Shirley dan?!’

Toen kwam er een verpleegkundige uit de bevalkamer lopen die me vroeg of ik de vriend van Shirley was en dat ik zo snel mogelijk naar de kamer moest. ‘Shirley is al aan het bevallen!’ ‘Huh, nu al? Zo snel? Ze belde me net nog dat nog wel even ging duren!’ Het ging al door mijn hoofd dat ik te laat zou zijn voor de geboorte van mijn eerste kindje… Gelukkig was dat niet het geval en was ik op tijd om Shirley bij te staan bij de bevalling.

Op tijd om iets heel bijzonders mee te maken. Het is niet te beschrijven wat er allemaal door je heen gaat. Zoveel blije emoties dat je het niet kan omschrijven. Iets wat ik nooit heb begrepen als ik het aan andere mensen vroeg. Ik riep altijd het hardst dat bevallingen niet voor mij waren weggelegd, dat ik het niet hoefde te zien en absoluut niet een navelstreng door zou knippen. Maar wat is het anders bij de geboorte van je eigen kind. Wat een prachtig moment en wat is het allemaal een fijn gevoel. Ik had het voor geen goud willen missen.’