Lieve Skyler…

Lieve Skyler,

Steeds als ik naar je kijk heb ik dat ongelofelijke gevoel. Ben jij mijn kindje? Heb ik je op de wereld gezet? Het dringt nog niet helemaal tot me door dat je me mama gaat noemen zodra je kan praten. Dat je mij als je grote voorbeeld gaat zien, alles aan me gaat vragen en alles van me moet leren. Dat ik je op moet gaan voeden tot een grote, sterke man die de hele wereld aan kan. Samen met je papa ga ik mijn uiterste best doen om je een veilig thuis te bieden, waar alles bespreekbaar is en waar het zo leuk mogelijk voor je moet zijn. Ik wil je meegeven wat ik ook van huis uit heb meegekregen. We zijn er voor elkaar en kunnen met elkaar praten. Over alles. Juist over alles. En zodra je dat ook daadwerkelijk doet weet ik dat mijn missie geslaagd is. Dat de opvoeding geslaagd is en dat ik trots op mezelf kan zijn.

Het is alweer 27 weken geleden dat we aan elkaar werden voorgesteld en alhoewel de liefde er direct was, moest ik ontzettend wennen aan het feit jij voor altijd in mijn leven zou zijn. De eerste uren gingen in een roes voorbij en ik had steeds weer de gedachte dat je van iemand anders was en dat je ieder moment van me afgepakt kon worden. Nog steeds bekruipt me dat gevoel. Dan loop ik achter de kinderwagen, kijk ik naar je, werp je me een mooie glimlach toe en kijk ik om me heen. Niemand te zien. Je bent van mij en je blijft van mij. Iedere dag word ik meer en meer verliefd op je. De grote blauwe kijkers die steeds blauwer worden, de kuiltjes in je wangen die steeds dieper lijken te gaan en die immens grote glimlach die me overal kippenvel bezorgd. Dan vallen die slapeloze nachten in het niet. Hoe vervelend die ook zijn; als ik die erbij moet nemen om jou in mijn leven te hebben, dan zou ik het zo weer doen.

De eerste maanden waren killing en dat riep ik dan ook hard tegen iedereen. Het viel me zwaar, ik kon mijn draai niet vinden, de hormonen gierden door mijn lijf en de slapeloze nachten begonnen me mijn kop te kosten. Ik was afhankelijk van jou en je slaap- en eettijden en kon niet zomaar even weg. Of was ik eindelijk iets voor mezelf aan het doen; gooide jij weer roet in het eten. Maar ook daar ben ik aan gewend. We vinden samen een ritme en zijn steeds beter op elkaar ingespeeld. Ik weet wanneer jouw slaapjes zijn en jij weet wanneer je jezelf moet vermaken zodat mama aan de slag kan. Het ritme heeft ervoor gezorgd dat er rust in huis is. Tel daarbij op dat je lieve oma iedere week even komt helpen en ik kan wel zeggen dat je mama weer een beetje de oude begint te worden. En dat is niet alleen goed voor haarzelf, maar ook voor jou. Want ook jij wordt steeds vrolijker en vrolijker.

Je bent een stoer knulletje dat nu al een eigen wil heeft. Dat nu al op onderzoek uit wil en de hele wereld wil ontdekken. Je rolt jezelf de kamer door, wilt alleen maar zitten in de wagen en in de kinderstoel en observeert alles wat ik doe. Muis is opeens reuze interessant voor je en buiten heb je constant aandacht voor al het groen om je heen. Dit weekend gaan we misschien wel als gezinnetje naar de kinderboerderij. Ik ben heel benieuwd hoe je daar op reageert. En daarna? Dan komt het moment waar ik me al zólang op verheug eindelijk dichtbij; dan kunnen we eerdaags misschien wel naar Artis. Jij en ik, samen.

Lieve Skyler, je hebt mijn leven op zijn kop gezet en af en toe stelde ik mezelf echt weleens de vraag waar ik in godsnaam aan begonnen was. Ik riep zelfs enorm hard dat ik absoluut geen tweede wil omdat ik mijn handen vol heb aan je. En dat is misschien ook zo. Maar ik geef ook de schuld aan al mijn hormonen. Want hoe dichter we bij die negen maanden af komen, hoe meer ik ga genieten en hoeveel leuker het allemaal wordt. Ik vind het fantastisch om te zien hoe je groeit en hoe goed en snel je ontwikkelt. Zoals ik laatst al zei zijn er twee belangrijke dagen in het leven; de dag dat ik geboren werd en de dag waarop ik besefte waarom ik geboren was. En die dag was 6 november. De dag dat jij geboren werd.

Ik hou van je.

Kus, mama.