How’s life?

Het leek me wel leuk om gewoon eens een random blogje te typen. Dingen die zomaar in me opkomen en dan maar zien waar het schip strandt. Ik heb namelijk het idee dat ik heel veel te vertellen heb, en tegelijkertijd weer helemaal niet. Dus ja, how’s life?

Zo moeder, zo zoon part II
Vorige week was ik met Skyler bij de dokter vanwege astmatische klachten. Gelukkig doet de inhalator die we meekregen wonderen en gaat het al een stuk beter. Wel blijft ‘ie ontzettend verkouden maar dat schijnt een bijkomstigheid van het kinderdagverblijf te zijn. Al die kindjes bij elkaar, het opbouwen van weerstand. Niet leuk; wel nodig. Maar ondanks dat de benauwdheid bij Skyler beter gaat, zaten we maandag wéér bij de dokter na een helse nacht. Skyler had weer hoge koorts, greep continu naar zijn oren, wilde niet liggen en gilde de hele boel bij elkaar. Ik herkende de symptomen van de vorige keer en besloot dit keer iets eerder aan de bel te trekken. En gelukkig maar; de huisarts constateerde toch weer een beginnende oorontsteking. Nog niet heel erg, maar vanwege het feit dat hij nog steeds aan het snotteren en hoesten was en al weken loopt te kwakkelen, kreeg ik toch weer een antibiotica-kuurtje mee naar huis. Maar niet alleen voor hem; ook ik moest er aan geloven.

Ik ben absoluut geen dokterloper en ga vrijwel nooit. Dat ik dit jaar al vaak ben geweest is echt gewoon een beetje bad luck met Skyler. Voor mezelf ben ik er niet zo snel bij. Zo ga ik al weken piepend en benauwd door het leven. Mijn astma is niet meer onder controle te krijgen, met sporten hangt mijn tong op mijn hielen en meerdere keren per dag lurk ik aan mijn inhalators. De huisarts wilde toch even luisteren en gaf mij ook een kuur antibiotica mee omdat het gewoon echt niet zo goed gaat. De boodschap? Rust. En ja, we weten allemaal hoeveel rust ik krijg. En neem. Maar goed, hopelijk doet de antibiotica zijn werk deze week. Mijn afspraken zijn afgezegd en zit al sinds zondag in mijn pyjama.

Gelukkig gaat het met Skyler enorm goed. De koorts is al twee dagen gezakt, hij is gewoon helemaal de oude, slaapt weer relatief goed en speelt lekker enthousiast in huis. Het gaat zelfs zo goed, dat ik hem vandaag naar het kinderdagverblijf heb gebracht om afgelopen maandag in te halen toen ik hem thuishield. Zo kan ik vandaag even een dagje bijtanken. En werken, zoals altijd.

Speelparadijs
Over het kinderdagverblijf gesproken; wat doet Skyler het enorm goed! Het is altijd even spannend om je kindje weg te brengen en hem te vertrouwen met anderen, maar ook hoe hij het gaat doen is afwachten. Nu heb ik begrepen dat hij nog een beetje moet wennen aan de kindjes om hem heen en regelmatig schrikt van de iets oudere kinderen (de groep loopt van 0 tot 3 jaar) die dan opeens voorbij komen rennen, maar hij is ook ontzettend nieuwsgierig naar wat zij allemaal doen en kunnen en gaat er regelmatig bij zitten om te kijken. Aan het einde van de dag haal ik een vrolijk jochie op dat vaak goed heeft geslapen, met eten zijn best heeft gedaan en heerlijk heeft gespeeld. Volgende week is het alweer november en dat betekent dat hij twee dagen gaat; de maandag én de dinsdag. Ook dat zal weer even wennen zijn, maar ik denk dat dat zelfs beter voor Skyler gaat zijn. Nu heeft hij maar een paar uurtjes om te wennen aan zo’n drukke dag en moet hij weer een hele week wachten om weer opnieuw te beginnen. Nu krijgt hij dus twee dagen achter elkaar en ik ben benieuwd hoe dat Skyler gaat bevallen.

Verlatingsangst
De laatste paar weken merken we iets aan Skyler; zodra hij mij niet ziet begint hij te huilen. De welbekende verlatingsangst. Een normale fase voor kindjes tussen de 8 en 18 maanden en ik denk dat we met Skyler nu in die fase zijn beland. We hebben het natuurlijk gemerkt met het slapen aan het begin van de avond (wat nu enorm goed gaat!), maar momenteel gebeurt het ook als hij in de kinderstoel zit en ik even wegloop of als ik hem wegbreng naar het kinderdagverblijf. Overdag kan ik er een spelletje van maken door kiekeboe te spelen achter de deur, maar het moment bij de crèche is altijd even vervelend. Gelukkig hebben de leidsters er ervaring mee en hoor ik vaak daarna dat het snel over was en Skyler lekker aan het spelen was, maar toch is het even kut. Ik sta heel enthousiast voor het raam te zwaaien naar Skyler terwijl ik het liefst mee wil snikken. Maar het hoort er allemaal bij en hij moet even leren dat ik altijd weer terug kom. Ik knuffel hem, geef hem over aan de leidster, zwaai naar hem en ga dan gewoon weg. Hopelijk is dit gauw over. Gelukkig is hij niet heel eenkennig en kan iedereen hem optillen en met hem knuffelen. Maar wel zolang ik maar in beeld blijf. We moeten er even doorheen.

Grote man
Regelmatig denk ik terug aan mijn bevalling en de eerste weken daarna. Wat was Skyler klein! Momenteel is daar helemaal niks meer van over en lijkt hij niet eens meer op de foto’s van de eerste weken. Het jaar is werkelijk voorbij gevlogen en volgende week vieren we alweer een eerste verjaardag. Gelukkig doet Skyler het heel erg goed. Hij groeit goed en gemiddeld en ontwikkelt zich als een malle. Hij kruipt nog steeds als een gek door het huis heen, loopt al langs de tafel en laat zichzelf steeds vaker los als hij gaat staan. Nog helemaal zelfstandig staan zonder iets vast te houden gebeurt niet heel vaak, maar de seconden worden steeds langer. Ik ben heel benieuwd hoe lang dat nog gaat duren. Naast deze ontwikkelingen kan Skyler nu zwaaien als je ‘dag dag’ zegt, schudt hij zijn hoofd als je ‘nee’ zegt, proberen we ‘hoera’ te leren, zwaait hij ook als we ‘mmm’ zeggen, is mama nog steeds ‘mamamamam’ en maakt hij er hier thuis een speeltuin van door onder de tafel en tussen de stoelen door te kruipen, om vervolgens tussen de kinderstoel er weer onderuit te komen. Hij vermaakt zich enorm goed thuis, ondanks het feit dat hij overal aan zit, ik continu ‘nee!’ roep en een oogje in het zeil moet houden. Daarnaast is hij dol op auto’s, is ons hondje Muis zijn favoriete speelgoed en is hij ook een enorme knuffelkont. Zo kwam ik gisteravond uit de douche toen Skyler met Raymond aan het spelen was en kreeg ik allemaal kusjes toen hij mij weer zag. Smeltmomentje. Hij kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen maar één blik naar dat lieve snoetje en ik smelt weer helemaal.

Afgelopen week sliep hij bij opa en oma omdat we een verjaardag hadden en zodat ik lekker even goed kon slapen. De dagen bij het kinderdagverblijf zijn voor mij ook even heel fijne momenten om rustig te kunnen werken. Maar die rust en de goede nachten wegen niet op tegen het moment dat ik ’s avonds met Skyler mijn knuffelmoment heb. Samen lekker knuffelen, een laatste flesje drinken, nog even hangen bij mama en dan slapen. Het is het beste gevoel ter wereld. Wat hou ik toch van dat kleine ventje. Volgende week alweer 1 jaar. Mijn baby is compleet verdwenen maar ik heb er toch een leuke, geweldige, goedlachse dreumes voor terug gekregen. Wat een heerlijkheid!