De eerste dagen met Maddox

Vorige week woensdag is Maddox geboren en dat maakt hem nu alweer tien dagen oud. Ik kan er niet over uit hoe snel de afgelopen dagen voorbij zijn gevlogen. De kraamweek is voorbij en ik ben langzaam aan het landen op aarde en weer wat dingetjes aan het oppakken. Met de nadruk op langzaam, want wat wil ik deze blauwe wolk graag vasthouden en ik kan wel huilen om de gedachte dat de tijd door mijn vingers glipt. Terwijl ik Skyler ontzettend groot aan het kijken was, niet kon wachten op zijn gebrabbel, de eerste hapjes, stapjes en uitjes die we konden gaan maken, ben ik nu iedere dag weer in tranen omdat Maddox een dag ouder is geworden. Ik zou hem voor altijd drie dagen oud bij me willen hebben. Deze eerste, bijzondere weken krijg ik nooit meer terug en met de hormonen die ik nog in mijn lijf heb zitten kan ik daar heel verdrietig om worden. Wat was ik onzeker tijdens die eerste weken met Skyler, wat voelde ik me gestrest en wat heb ik zo niét genoten, als ik terugkijk op die periode. Het is nu heel anders; ik zit op mijn blauwe wolk, de wereld om me heen kan me gestolen worden, ik heb nog geen stap buiten gezet, voel een soort rust over me heen en ik vul mijn dagen met bankhangen, babyknuffelen, op bed chillen, babyknuffelen, Skyler knuffelen, foto’s maken, een beetje Netflixen, op mijn telefoon scrollen en babyknuffelen. Af en toe wil ik even schrijven maar zelfs dat heb ik goed los kunnen laten en kunnen beperken tot het minimum. Ik probeer ieder geluidje, ieder geurtje en ieder stapje qua ontwikkeling en verandering optimaal in me op te nemen en heel erg bewust te genieten van alles. Van Skyler die zo lief is voor zijn broertje (vertel ik later nog over), van Maddox die met de dag verandert, van Raymond die ook heel relaxt is en ons gezin in het algemeen. En dat gaat me verdomd goed af. Ik gun iedereen zulke relaxte, eerste dagen. Wat een verschil met onze eerste kraamtijd. Ik ben nu zo gelukkig, dat ik letterlijk uit elkaar kan knappen van liefde en dat het misschien zelfs te zoetsappig gaat klinken allemaal. Het gaat perfect, ik ben alleen maar aan het genieten en ondanks dat ik dat niet had verwacht en het na Skyler nooit geloofde als iemand me het vertelde, kan dat dus echt met een newborn in huis.

De kraamweek is officieel afgesloten en wat hebben we het fijn gehad. We hadden niet dezelfde kraamverzorgende als toentertijd met Skyler, maar kregen er een andere fantastische vrouw voor in de plaats. Iemand die goed naar ons luisterde, mijn wensen qua borst- en flesvoeding volledig accepteerde en ondersteunde, waar ook Skyler dol op was en die me af en toe de bank op of zelfs naar bed schopte om te rusten. Dat is het enige dat ik lastig vind; om even te slapen. Dat deed ik niet met Skyler en tijdens deze eerste week met Maddox is het me uiteindelijk gelukt om één keer een uurtje mijn ogen te sluiten in bed. Maar het was ook allemaal veel te mooi en te relaxt om te gaan slapen. Terwijl Raymond af en toe werkte en voornamelijk de zorg voor Skyler op zich nam, kon ik me helemaal terugtrekken met baby en leven in mijn eigen bubbel. Ik heb me volledig overgegeven aan deze week en ook dat was weer een groot contrast met de kraamweek van Skyler. Toen wilde ik er netjes bij zitten op de bank, had ik al ontbeten voordat de kraamhulp er was, stond ik zelf de vaatwasser uit te ruimen en beschuitjes te smeren en moest het huis helemaal op orde zijn. Nu kon alles me werkelijk gestolen worden en was ik écht even de kraamvrouw. Raymond gunde me alle rust, de mensen om me heen lieten me gaan en het enige waar ik me zorgen om hoefde te maken was om mijn eigen herstel en het voeden van de baby. En over voeden gesproken: ik ben dus aan het borstvoeden, ondanks alle twijfels die ik daarover had.

Over de borstvoeding wil ik later nog veel meer gaan schrijven. Ik heb namelijk een hoop te vertellen. Het komt eigenlijk op het volgende neer: na de geboorte was Maddox direct zo aan het zoeken, dat ik uiteindelijk zei: ‘laten we het doen, leg hem maar aan.’ Juist door tijdens de zwangerschap uiteindelijk niet te beslissen en het op zijn beloop te laten, was ik heel relaxt na de bevalling om deze keuze te kunnen maken. Maddox dronk gelijk een half uur en thuis zette hij dit mooi voort. Mijn productie laat (liet?) wat te wensen over dus de bijvoeding gebeurt gewoon met kunstvoeding, maar deze combinatie voelt ontzettend goed voor me. Ik heb de kolf nog steeds niet gebruikt omdat ik dat (voorlopig) niet wil en ben vooralsnog bezig met continu aanleggen in de hoop dat alles goed komt. Is Maddox niet tevreden, dan wordt er een flesje gepakt zonder enige problemen of schuldgevoel. En zo te zien gaat dat goed; van de zeven flessen die Maddox bijgevoed kreeg, zijn er nog maar vier en soms vijf over. Waarvan láng niet de hoeveelheid die hij op een dag mag. Ik ben verdomd trots op mezelf dat ik Maddox voor zo’n 70% zelf kan voeden, ondanks mijn onzekerheden en het gestruggle van de vorige keer. Later zal ik mijn verhaal nog eens goed en uitgebreid op papier gaan zetten om jullie meer hierover te vertellen. Voor nu heb ik totaal geen verwachtingen of doelen. Iedere dag en druppel is mooi meegenomen en zodra het niet meer lukt, het niet meer goed voelt of als ik het idee heb dat Maddox niet meer verzadigd of happy is, gaan we volledig over op kunstvoeding. Ik geniet van de momenten en van het trotse gevoel. Het is al zoveel meer dan ik gedacht had dat ene uur na de bevalling.

De kraamweek is voorbij en mijn herstel gaat goed. Ik merk dat ik het onwijs rustig aan moet doen vanwege last van mijn buik en erge vermoeidheid, maar gelukkig is Raymond er die een hoop uit handen neemt en me alle rust geeft die ik nodig heb. Hij stuurt me regelmatig de bank op als ik weer eens teveel ga doen en wil zelfs de autosleutels afpakken zodat ik nog even geen kant op kan. Ik hoef dus voorlopig even helemaal niks en dat is fijn. We zullen misschien dit weekend even naar buiten gaan voor een eerste wandeling en de rest van de week sluit ik mezelf nog binnenshuis op om mijn kraamweek te verlengen en nog even te verdwijnen in mijn bubbel. Ik heb er nu al zin in.

Maddox doet het fantastisch. Na een week was hij terug op zijn geboortegewicht en we zijn in de kraamweek zelfs zes keer getrakteerd op doorslaapnachten. De laatste voeding rond 00:00 uur en dan pas 07:00 uur wakker worden; daar hadden we alleen maar van kunnen dromen na het gevecht met Skyler drie jaar lang. Momenteel is het ietsje rommeliger, maar nog steeds klagen we niet. De laatste voeding geven we rond 23:00 uur, vervolgens komt hij ’s nachts voor een voeding en daarna is het gemiddeld 07:00 uur. Ik heb goede hoop dat ook dit de goede kant op gaat en niet zo gaat eindigen als toentertijd met Skyler het geval was. Hij slaapt heerlijk tussen ons in in de Sleepyhead en we gaan deze week het wiegje op onze kamer proberen voor de volgende stap. Al doende leert men, zeggen ze weleens. Maar ondanks dat ik het de laatste weken van de zwangerschap echt zat was en het wachten niet meer leuk vond, ben ik er van overtuigd dat de vijf weken verschil in draagtijd ervoor heeft gezorgd dat het allemaal iets relaxter gaat met Maddox. Ik vond Skyler al af met 36 weken maar nu zie ik pas echt duidelijke verschillen tussen een randprematuur en een écht afgemaakt kindje. Daarnaast is het mijn eigen gevoel en houding die deze kraamperiode bijzonder maakt. Ik voel me top, helemaal verliefd, ben één en al rust, de hele dag door stoned van liefde en kan wel huilen van geluk. Ik heb geen verwachtingen meer, hoef niks meer volgens het boekje te doen, geloof sterk in mijn eigen kunnen en gevoel en geef me helemaal over aan deze babybubbel. Ik kan je vertellen: er is niets mooiers ter wereld dan dit. Zelfs toen Raymond afgelopen week naar Ajax was en ik een avond alleen was met twee kids voelde ik me on top of the world. In eerste instantie zou mijn moeder komen helpen maar toen ze me vroeg hoe laat ze moest komen, zei ik dat het niet meer nodig was. Uiteindelijk was het huis ontploft en kwam het avondeten niet verder dan een broodje bapao maar Skyler lag gewassen en met gepoetste tanden in bed, ik kon een boekje voorlezen met Maddox tussen ons in en toen ik nog even bij Skyler bleef omdat hij niet kon slapen, legde ik Maddox aan de borst en had ik opeens twee slapende kinderen naast me. En dat belooft heel veel goeds voor de komende weken.

Vol zelfvertrouwen sluit ik dan ook dit blogje af. Dat ik ook nog eens -8 kilo op de weegschaal zag staan gisteren ten opzichte van mijn startgewicht, zorgt er alleen maar voor dat ik nóg beter in mijn vel zit. Wat waren de eerste dagen prachtig en wat heb ik genoten. Op naar nog veel meer mooie momenten! Maar please, mag ik af en toe even die pauzeknop indrukken? Ik weiger te geloven dat Maddox ooit zo groot wordt als Skyler. Want jeetje, wat een grote billen en lange benen heeft de peuter opeens…