14 maanden

Poeh, wat vliegen die maanden toch voorbij. Ongelofelijk. Skyler is vandaag alweer veertien maanden en omdat ik het leuk vind om te vertellen hoe het met hem en ons gaat, ga ik lekker verder met de maandelijkse updates. Veertien maanden, dus. Waar blijft die tijd?

Wandelende dreumes
Twee maanden terug vierden we Skylers verjaardag en sindsdien gaat het hard. Heel hard. Wat zeg ik? Het gaat eigenlijk al hard vanaf het begin, helemaal vanaf het moment dat Skyler kon zitten. Ik heb het wel vaker gehoord maar het is echt waar; gaat je kindje van liggen naar zitten? Berg je maar, want voordat je het weet heb je een dreumes rondlopen. Skyler kan momenteel lopen en hij doet de hele dag niks anders. Hij loopt, hij gaat sneller lopen, hij valt, hij staat op en loopt weer verder. Ik hou vaak mijn hart vast en vind het verbazingwekkend dat we nog niet op de EHBO zijn beland voor een paar hechtingen. De blauwe plekken zijn niet meer op twee handen te tellen. Maar het hoort er allemaal bij. Skyler is de wereld aan het ontdekken en goed ook. De loopkar laat hij steeds vaker voor wat het is en het liefst gaat ‘ie rennend door het huis. Vooral ’s avonds, dan heeft hij de hele dag flink geoefend en kan hij het ’s avonds allemaal laten zien. Of als je zegt dat hij even bij je moet komen; dan neemt ‘ie een sprintje en moet je echt even snelheid maken om hem te pakken, haha. Zo ondeugend. Maar toch ook allemaal weer zo ontzettend leuk. Ik vind het heerlijk als hij vanaf de auto zelf naar de lift van ons appartementencomplex loopt of dat hij aan mijn hand de deur uit gaat. Je ziet hem glunderen van trots. Mijn hart maakt een sprongetje. Kleine jongetjes worden groot. En stoer.

Nachtelijke taferelen
Laatst vertelde ik jullie over het loopoor dat Skyler had en dat hij opeens flink wat goede nachten had. Momenteel is het nog steeds wel goed te noemen. Af en toe slaapt hij door en af en toe wordt Skyler slechts één of twee keer wakker. Er zijn weer wat nachten bij gekomen dat hij het op een krijsen zet en tussen ons in beland, maar we kunnen nu eenmaal niet verwachten dat de nachtelijke taferelen in één keer over zijn. Of komt dat omdat hij weer naar zijn oor grijpt en geen loopoor heeft? We moeten morgen naar de kno-arts en ik sta werkelijk te springen om het verhaal van de dokter aan te horen. Is het echt een oorprobleem of is Skyler gewoon een slechte slaper en is het grote toeval dat het ineens verbeterd is sinds dat loopoor? Ik vind het heel vreemd dat hij tijdens het loopoor de ene doorslaapnacht na de andere heeft en daarvoor én daarna niet meer. Ik weet het niet. Mijn gevoel gaat van links naar rechts en we hopen morgen meer te horen. In ieder geval hebben we een stuk betere nachten dan de afgelopen maanden. Want één of twee keer wakker is echt iets waar we voor in onze handen mogen knijpen.

Vreetmonster
Schreef ik eerst nog een artikel over het feit dat Skyler zo’n moeilijke eter was en niet zoveel wilde proberen; momenteel is dat wel andere koek. Hij moet gedacht hebben; ‘nu ben ik 1, dus nu moet ik mee-eten.’ Hij eet ’s ochtends lekker zijn pap, krijgt als tussendoortje een cracker of een stukje ontbijtkoek, luncht met één of twee boterhammen met melk, krijgt tussendoor nog fruit, een koekje en/of rozijntjes, probeert ’s avonds zijn best te doen met mee-eten en eindigt met een bakje yoghurt. Voor het slapengaan krijgt hij dan nog een fles melk en de nachtvoeding is na al die maanden eindelijk geschrapt. Mensen die me al een tijdje volgen zullen begrijpen: dit is een héle verbetering. De avondpotjes zijn verleden tijd en we maken nu zelf zijn prakjes. Fruit eet hij ook in stukjes, alhoewel we soms ook wel gewoon een potje opendraaien omdat hij daarvan geniet. Het is een kwestie van heel veel proberen en hij vindt echt niet alles lekker, maar wát een fijne stap in de goede richting. Zo zie je maar; alles is slechts een kwestie van tijd.

Naar school
Iedere week gaat Skyler twee dagen naar het kinderdagverblijf en dat is echt een fijne keuze geweest, voor zowel mij als voor hem. Ik heb even tijd voor mezelf waar ik heel erg behoefte aan had en Skyler is bij andere mensen en kinderen om daar aan te wennen. In het begin vond ik het heel erg moeilijk omdat ik hem continu huilend achterliet. Maar sinds Skyler twee dagen in de week gaat, gaat het fantastisch. Heel af en toe zien we nog een pruillipje bij het zwaaien maar over het algemeen gaat het heel erg goed. Hij vermaakt zich alleen en met anderen, kan het met iedereen goed vinden, eet goed, slaapt ontzettend goed in een eigen bed en is gewend om even twee dagen zonder mama door te brengen. Als ik hem dan ophaal zie ik hem door het raam fijn spelen en weet ik dat we allebei een fijne dag hebben gehad. In de auto heeft hij hele verhalen en eenmaal thuis gaat Skyler verder waar hij gebleven was; spelen. Hij heeft energie voor tien en ik denk dat het kinderverblijf ook zeker een fijne uitlaatklep is voor hem. Nou ja, een goede keuze dus.

Moederskindje
Toen ik bekend maakte dat ik een jongetje kreeg hoorde ik uit alle hoeken ‘aahh, die zijn zo lief voor hun moeder!’ En dat kan ik wel een beetje beamen. Skyler is echt een mama’s kindje en vindt het heerlijk om lekker bij me te knuffelen op de bank of tijdens het spelen naar me toe te lopen omdat ‘ie een kus wil hebben. Als hij valt twijfelt hij geen moment en loopt ‘ie naar mij en ook ’s nachts, als hij wel een keertje overstuur wakker wordt, wil hij per sé bij mij liggen. Ik kan er wel aan wennen. Ik vind het heerlijk om met mijn ventje te kroelen en dat zijn voor mij toch wel de prachtige momenten.

Lekker spelen
Eigenlijk gaat alles dus wel z’n gangetje hier thuis. Skyler is twee dagen van huis en de rest van de dagen werk ik thuis met hem om me heen en speelt ‘ie thuis. In het weekend is Raymond natuurlijk ook thuis en hangen we met zijn drietjes wat rond. Skyler kan zichzelf heel erg goed vermaken en je merkt echt dat het hem goed doet dat hij nu kan lopen en zichzelf meer kan uitdrukken. Hij is dol op zijn stofzuiger die hij kreeg van opa en oma en speelt ook erg graag met zijn Toettoet auto’s. Absoluut een hit hier thuis. Ook is Skyler opeens dol op boekjes en komt hij regelmatig naar me toe gelopen zodat ik even door een boekje kan bladeren voor hem. Of we moeten ‘klap eens in je handjes doen’ wat hij duidelijk laat merken door klappend naast me te gaan staan. Woezel & Pip zijn nog steeds favoriet en daarnaast is Skyler gewoon heel erg fan van alles wat heel veel herrie kan maken, heel veel licht geeft en vooral wat je heel hard op de grond kunt gooien. O, en hij heeft geleerd om languit op de grond te liggen huilen in de hoop dat hij zijn zin krijgt. Ik gok dat hij dat op het kinderdagverblijf heeft gezien. Een echte uitdagende dreumes dus. Maar wel een hele leuke.