… Het eerste jaar me zo zwaar zou vallen. Ik vond het enorm moeilijk om met alle veranderingen om te gaan, had vreselijk last van het ontzwangeren waar ik nog nooit van had gehoord, was de balans compleet kwijt en zat op een gegeven moment huilend bij de dokter omdat ik het niet meer zag zitten. Hij vertelde me toen dat ik echt rustiger aan moest doen en op mezelf moest passen en dat was toch wel even een eyeopener. Je wilt immers niet met een burn-out te maken krijgen. Ik wijt dit alles aan de slapeloze nachten en gewoon het feit dat ik mezelf niet was. De omschakeling vond ik groot, zwaar en moeilijk. Ik dacht ‘dat doe ik even’ maar het deed toch meer met me dan ik dacht.
… Slaaptekort zoveel met je gemoedstoestand kan doen. Dat je slapeloze nachten hebt met een baby is iets wat vanzelfsprekend is. Dat je dat na 1.5 jaar nog kan hebben, is zeker niet aan de orde. Alle baby’s slapen volgens de boekjes namelijk na 3 tot 6 maanden door. Nee hoor, hier niet. En dan pas merk je dat slaap lang niet zo vanzelfsprekend is en dat het behoorlijk onderschat wordt. Slapen is héél belangrijk en als je dat niet of nauwelijks doet, kun je echt veranderen in een naar mens.
… Thuiswerken zo verdomd lastig kon zijn met een kleine om je heen. Wie herinnert zich nog het blog dat ik schreef over dat alles wel op zijn pootjes terecht zou gaan komen en dat het heus wel te combineren was? Je kunt nooit oordelen over een situatie als je er zelf niet in hebt gezeten en alhoewel ik dacht dat het allemaal wel van een leien dakje zou gaan, heb ik daar toch echt wel heel veel moeite mee gehad. Gelukkig is er nu een betere balans en kan ik pas na bijna twee jaar zeggen dat de verdeling thuis tussen werk en privé goed is geworden.
… Borstvoeding geven zo’n gevecht zou gaan worden. Het is zo grappig dat je vooraf denkt dat het zoiets simpels is. Je krijgt de vraag ‘ga je borstvoeding geven of niet’ alsof je iets te kiezen hebt. Natuurlijk kun je in de zwangerschap bepalen waar je voorkeur naar uit gaat, maar het is zeker niet vanzelfsprekend dat het voeden ook daadwerkelijk gaat lukken. Ik schreef daar maandag al wat uitgebreider over.
… Twee jaar leeftijdsverschil zó snel zou zijn. Het leek me namelijk wel leuk, een tweede kindje dat dan twee jaar met Skyler zou verschillen in leeftijd. Nou, Skyler is nu bijna twee en ik begin nu pas een beetje te denken aan een eventueel volgend kindje. De afgelopen maanden moest ik daar echt niets van weten en riep ik zelfs dat ik helemaal niet meer wilde. Twee jaar lijkt prima en ik zie en hoor het allemaal om me heen, maar zelf ben ik daar zeker op terug gekomen.
… Iedere ontwikkeling, hoe klein dan ook, je zo trots laat zijn als pauw. Skyler ontwikkelt zich momenteel echt heel erg snel en wordt echt een peutertje. Iedere keer als er een nieuw woordje uit zijn mond komt, hij weer iets nieuws bij ‘In de Maneschijn’ mee kan doen, hij iets durft bij de kinderboerderij of een andere ontwikkeling doormaakt, wil ik daar allemaal foto’s van maken en het aan iedereen vertellen. Zo vanzelfsprekend voor een ander maar zo bijzonder van je eigen kindje.
… Het me zoveel voldoening zou geven om moeder te zijn en dat de rest zoveel meer onbelangrijk is geworden. Mijn prioriteiten zijn veranderd en ondanks dat werk en sociale contacten belangrijk zijn; er is er maar eentje het allerbelangrijkste. Zolang Skyler gelukkig is, ben ik dat ook. Ik laat wat meer mijn werk voor wat het is om leuke dingen met hem te kunnen doen en dat voelt enorm goed.
… Het allemaal zo ontzettend snel zou gaan. Natuurlijk hebben we de afgelopen jaren gemerkt dat een week zo voorbij is, maar dat Skyler nu al bijna twee wordt is gewoon niet te bevatten. Voordat je het weet ben je weer een paar maanden verder. De tijd dat Skyler nog een kleine baby was lijkt enerzijds zo ver weg, maar anderzijds voelt het ook als de dag van gisteren. In het nieuwe huis kunnen we zijn tweede verjaardag gaan vieren. Help!
… Het ouderschap je relatie zo kan veranderen. Het is continu keihard werken om naast papa en mama ook nog dat leuke stelletje te zijn. De rolverdeling heeft af en toe wat voeten in de aarde en het is echt wel weer even zoeken naar de juiste balans. Maar anderzijds krijg je er een andere liefde bij; je kindje met zijn papa zien. De liefde tussen die twee en je partner zo zien veranderen, is ook wel echt heel erg mooi om te zien. Je hebt er een gedeelde zorg, maar ook een gedeelde liefde bij gekregen.
… Ik zo ontzettend veel liefde kon voelen. Meer dan voor familieleden en zelfs meer dan voor Raymond en voor mezelf. Een kind hebben is iets heel speciaals en de liefde die je daarvoor hebt en ontwikkelt is bizar en onwerkelijk groot. Iedere dag weer.
Wat mooi geschreven ben zelf ook moeder van twins van 7 maanden ik heb idd wel t geluk dat ze doorsliepen vanaf 3 maanden
Herkenbaar artikel! Ik denk dat bijna alle ouders vooraf heel anders over bepaalde dingen dachten dan wanneer ze werkelijk ouder zijn. Is inderdaad moeilijk te zeggen wanneer je zelf nog niet in een vergelijkbare situatie hebt gezeten.
Ontzettend mooi geschreven! Ik ervaar nu verschillende voordelen van een geoot en klein leeftijdsverschil en ik denk dat het het leukste is wanneer je ze minimaal 3 / 4 jaar na elkaar krijgt. De oudste is dan zindelijk, veeeel meer zelfredzaam en krijgt alles mee!
Ik vind het heel knap dat je ook zo open durft te zijn over de ‘nadelen’ of minder mooie kanten aan een kindje hebben. Mijn vriend en ik willen nu zeker nog geen kinderen (ik ben 23 en hij is 28), maar over een jaar of vijf zou ik er denk ik wel graag aan beginnen. Anderzijds denk ik ook vaak dat je dan heel veel moet opofferen, een heel aantal jaren lang, en soms weet ik niet of ik dat echt wil. Ik vind het geweldig dat ik nu kan doen waar ik zin in heb en nergens rekening mee hoef te houden. Maar de liefde die je ervoor terugkrijgt, het gevoel mama te zijn, je kindje te zien opgroeien,… Dat wil ik anderzijds niet missen! Ik denk dat de tijd het vanzelf wel zal uitwijzen… Nu ben ik er nog niet klaar voor, maar over enkele jaren volgens mij wel. Hopelijk is mijn vriend dat dan ook!
Kippenvel stukje….. En het stukje over de rolverdeling…. heel herkenbaar… 🙂 !
Zo herkenbaar! Ik had een kind die doorsliep, maar ik vond het eerste jaar ook zo zwaar. Vooral dat ze je nog niet kunnen vertellen wat er aan de hand is. Een communicerend kind is zoveel makkelijk! 🙂
En inderdaad, vader en kind is ook zo mooi om te zien! Kan ik echt van genieten 🙂
Heel erg herkenbaar! Ik vind het eerste jaar ook echt enorm zwaar, maar geniet tegelijkertijd van ze(ondanks het chronisch slaaptekort, hier één wel doorslaper maar ook een nachtbraker, fijn twee eiig! Ik vind het nu ze groter worden wel alleen maar leuker worden, en vind het moederschap het zwaarste en tegelijkertijd het mooiste wat er is!
Wat een mooie en eerlijke post!
Heel herkenbaar! Ook ik vond het eerste jaar loodzwaar. Mijn dochter sliep ook amper door en ik wist van vermoeidheid amper waar ik het zoeken moest. En ja, wat vliegt de tijd voorbij! Voor mijn gevoel was ik gisteren nog zwanger, maar over een paar maanden is ze al twee…
Dat je aan naar mens word van slaaptekort kan ik beamen haha. Onze dochter huilde ook heel erg veel en als je dan zooooo weinig slaap krijgt kan je overdag bijna niet meer functioneren haha. Zo blij voor jullie dat die hele erge nachten voorbij zijn.
O jee, ik had dit zomaar zelf geschreven kunnen hebben (of nou ja, toch ook weer niet, want het zijn natuurlijk jouw woorden). Vooral dat ‘een tweede kindje’ herken ik. Onze kleine man is is nu ruim 2,5 jaar en ik zit nog steeds op de wip. Iets waar ik ook mee worstel, al verzekert iedereen me dat dat niet meer aan de orde is eenmaal het zover is, is de vraag hoe ik even veel liefde zou kunnen voelen voor een tweede kindje, hoe ik me ooit ‘niet schuldig’ zou kunnen voelen tegenover mijn oudste. Ik ben zelf de oudste van vier en heb me nooit tekort gedaan gevoeld, maar het is iets wat hardnekkig de kop op steekt elke keer als ik erover nadenk.
Erg mooi stuk. En Skyler is een plaatje!
Herkenbaar! Ik mis vooral mijn man. Gewoon samen uurtje langer op bed blijven liggen kletsen over koetjes en kalfjes. Heb een zoon van 3 en dochter van 7mnd valt mij ook erg zwaar. Heb geen duowagen en alles is loopafstand maar soms voor onze zoon nog net even te ver. Heb dan wel een plankje achter de kinderwagen maar loopt niet ideaal.Dus altijd nadenken van lukt dat ofz. Ik herken je onzekerheid qua liefde voor een tweede kindje. Dat had ik ook. Maar toch na 2jr de knoop doorgehakt en voor een 2de gegaan. Het kan maar moet wel zeggen. Je oudste kan net meer en dan begin je weer aan een kindje wat nog niks kan. En ze houdt me nog 3x snachts wakker dus heb het soms helemaal gehad..
Zo herkenbaar! Vrijwel alle dingen die je schrijft.
Ook met dat leeftijdsverschil. Ik moet nu niet denken aan zwanger zijn al begin ik wel langzamerhand er wel over na te denken
Ik zie jou met Skyler bezig en vind je een super moeder…
Daarnaast een heel lieve fijne vriendin, ik ben trots op je x
Prachtig geschreven!
Knap dat je zo eerlijk bent over dat het je zwaar gevallen is. Snap ik helemaal met zn slaap tekort. Gelukkig sliep ons meisje al heel snel door en overdag is het ook een echte slaapkop. Ik denk ook door die reden dat het mijn man en mij totaal niet zwaar gevallen is. Nu ons meisje 13 maanden is ben ik in verwachting van de tweede ben benieuwd of we het daar net zo “makkelijk” mee krijgen of dat het een nachtbraker gaat worden. We gaan het zien. Als het zo is doen we er ook niks aan. Spannend vind ik het wel. Één ding is zeker moeder zijn is het allermooiste wat er is .