Onze oudste geloofde ontzettend lang in Sinterklaas. Terwijl de hele klas het geheim al wist en er al twee jaar lootjes werden getrokken op school, rinkelde er bij ons kind totaal geen belletje. Er werden ook nooit vragen gesteld over bepaalde dingen. Het was volgens hem gewoon zo. Best gek, als je beseft dat hij normaal álles wil weten en wel honderd vragen per dag stelt. Toen hij 9 was en Sinterklaas was net voorbij, hebben we voorzichtig op de bank het geheim onthuld. We vonden het mooi geweest en hij had recht op de waarheid. Zijn antwoord? ‘Ik vond sommige dingen al een beetje vreemd, maar had daar geen verklaring voor.’
Tandenfee
Met het vertellen van het grote geheim hield het feest voor ons nog niet op. Onze jongste was op dat moment 5 en geloofde uiteraard nog heilig in het verhaal. Tot afgelopen zomer. Ik kan me nog goed herinneren dat we hem naar bed brachten. Zijn tand was eruit en ik maakte een grapje dat hij die wel onder zijn kussen kon leggen voor de tandenfee. ‘De tandenfee bestaat helemaal niet! En Sinterklaas is ook nep!’ Raymond en ik keken elkaar aan, maar zijn daar niet op in gegaan. Hij trouwens ook niet, dus vandaar dat we het nog even hebben laten zitten. Aan het begin van het schooljaar van groep 4, werd ons gevraagd of Maddox nog geloofde. Ik zei toen dat ik denk van wel, maar dat hij ons ook voor de gek kan houden om cadeautjes te krijgen. Leer mij ons kind kennen.
Thuis vieren
Enthousiast heb ik de afgelopen twee weken wat cadeautjes geshopt. We vierden het de afgelopen jaren bij mijn ouders met pieten en/of een Sinterklaas, maar we voelden al een beetje dat dat verleden tijd was. We zouden het dit jaar dan ook gewoon thuis vieren, ook omdat Raymond op 5 december 40 jaar wordt. We wilden het ook niet te gek doen met cadeaus en dus hebben we een paar dingen geshopt en alvast opgeborgen voor Pakjesavond. Op 11 november zaten we klaar voor het Sinterklaasjournaal en daar was hij razend enthousiast over. Ik weet nog dat ik toen dacht: hij gelooft dit jaar nog wel, maar het zal wel het laatste jaar zijn.
‘Papa en mama kopen de cadeaus’
Die donderdag zat ik op de bank met de kinderen het Sinterklaasjournaal te kijken, tot er iets werd gezegd over cadeautjes en verlanglijstjes. Maddox kijkt naar de televisie en roept opeens: ‘Ja, maar Sinterklaas bestaat helemaal niet. Papa en mama kopen altijd de cadeaus. Dat snappen ze toch wel?’ Ik zie Skyler geschrokken naar mij kijken en we wisten op dat moment dat het klaar was. Omdat Raymond op zijn werk zat, hebben we direct met hem gebeld en het uitgelegd. Daarna moesten opa en oma nog gebeld worden vanwege de overige vragen. En zo werd ook het geheim onthuld aan de jongste. Een stuk eerder dan bij ons eerste kind (hij is 7), maar dat voelde ik al een beetje aankomen. Ik bracht hem ’s avonds naar bed en zoals altijd zei ik dat ik van hem hou. ‘Ik hou ook van jou, rommelpiet’, hoorde ik hem zeggen. Dat vond hij namelijk het mooiste van het verhaal. Dat ik degene was die de rommel maakte, met zijn speelgoed speelde en hele autobanen bouwde ‘midden in de nacht’. Raymond heeft uiteindelijk de naam Ozosnel gekregen, aangezien we aan hem vertelden dat hij degene was die de mandarijnen opat. ‘Maar waarom ruimde je dan niet de schillen op? Dat moet ik ook altijd weggooien van jou!’
Magie weg
Het is ergens jammer, want de bubbel is echt gelijk uit elkaar gespat. De magie is weg. Er wordt nog naar het Sinterklaasjournaal gekeken, maar voor de rest interesseert het hem echt niet meer. De intocht werd met een scheef oog op televisie gekeken, er is nog geen enkele keer gevraagd om de schoen te zetten en het woord pakjesavond is slechts twee keer gevallen. Hij vraagt wel soms of hij nog cadeautjes krijgt. Dat is zeker het geval. We vieren gewoon Pakjesavond. Als hij het weken eerder wist (wat misschien wel zo was, maar wat niet meer ter sprake is gekomen), hadden we Kerst wat uitgebreider gevierd. Maar dat is voor volgend jaar. Voor nu nog een keer Sinterklaas vieren. Daarna is het over met de pret. Ik weet dat veel mensen nog steeds elk jaar Sinterklaas vieren als hun kind niet meer gelooft. Wie weet wat we hier nog gaan doen. Maar als ik zie hoe de interesse nu in één keer is afgezwakt, vermoed ik dat er weinig van overblijft. We gaan het zien!
