Bam! Alsof het nooit anders is geweest: onze agenda’s lopen weer aardig vol. Ik krijg lieve apps van mensen die ik al een tijd niet heb gezien om af te spreken en dan is het niet meer ‘zullen we volgende week afspreken?’, maar eerder ‘hebben jullie een weekend in juli ergens tijd?’.
En hoe fijn ik het vind dat alle regels omtrent Corona vervagen, vond ik het ook fijn om niet zo’n volle agenda te hebben en gewoon te zien wat we het weekend gingen doen. Laat staan om al te weten wat ik over -pak ‘m beet- drie maanden op een zaterdag ga doen. Ergens weet ik natuurlijk ook wel dat je iets moet plannen als je je vrienden of familie wil zien, want zij hebben ook een druk leven. Ik heb ontdekt door de afgelopen jaren dat ik het flexibele gevoel wil vasthouden. Wat gaan we aankomend weekend doen? Even niks, een wandeling of spontaan vrienden bellen of ze thuis zijn? En dat is niet realistisch, zegt de planner in mij.
Voor het hele Covid-gebeuren plande ik alles. Vaak al maanden van tevoren had ik afspraken in mijn agenda staan en hield ik mijn hele sociale leven tot in de puntjes bij. Dat vond ik fijn en leuk. Nu het allemaal weer mag, heb ik ook zin om iedereen weer te zien. Ik vind het heerlijk om weer leuke dingen met vrienden te kunnen ondernemen, lunchen, uiteten en voor een lekkere koffie in een heerlijk koffietentje ben ik altijd te porren. Nu merk ik in mijn omgeving dat meer mensen dit hebben en dat daardoor een spontane afspraak nog steeds mogelijk is. En sommige dingen moet je gewoon plannen. Zeker als het om vrienden gaat die verder weg wonen.
Maar ik heb natuurlijk nog echt weinig energie. De ruimte om af te spreken, is nog beperkt. Ik kan bijvoorbeeld niet zaterdag een lunch, en dan zondagmiddag een borrel aan. Een van de dagen moet ik echt rust houden. Het is niet dat ik de hele dag in bed lig, maar dan ben ik wel het liefste thuis, maak ik een wandeling, knutsel ik met mijn kinderen en doe een gedeelte huishouden. Ik moet dan weer opladen.
Ik begin dus langzaam weer te wennen aan het feit dat het sociale leven vol op gang komt en dat het belangrijk is voor mij om tijd vrij te houden voor spontane dingen of gewoon even lekker niks, en daarnaast wel afspraken te plannen omdat ik anders sommige vrienden niet zie. Dat wil ik echt niet.
Nu ik weer begonnen ben met het opbouwen van mijn werk merk ik dat ik ook moest wennen aan weer werkdagen en vrije dagen. Ik ben toch een tijd lang gewend geweest dat ik geen onderscheid had tussen deze dagen. En daarnaast ben ik nog steeds aan het herstellen en kan ik veel minder plannen dan voorheen. Dus met een paar afspraken per week (privé en/of voor werk) is mijn agenda goed gevuld.
Ik ben ook benieuwd hoe dat voor jullie is. Herkennen jullie een beetje wat ik bedoel? We hebben de afgelopen jaren (bijna) allemaal ontdekt wat ‘slow living’ is. Tijd voor elkaar. Tijd voor jezelf. Niet elke verjaardag af hoeven ‘omdat dat nu eenmaal zo hoort’. En we hebben ook de andere kant gezien. Dat we elkaar zo hebben moeten missen. Familie die ver weg woont en die je misschien al een paar jaar niet hebt kunnen bezoeken. Daarom is het des te fijn dat we weer mogen. Dat het grootste Covid-gevaar is geweken en we elkaar weer eens een knuffel mogen geven. Want dat heb ik wel gemist. Ik was gisteren bij mijn BFF Kathelijne en toen ik binnenkwam gaf ik haar een knuffel. Op zo’n moment denk ik ‘wat fijn dat dat weer kan en mag’. Dat we niet onhandig hoeven te zeggen ‘wat doen we?’ En dat we dan maar een zwaaibeweging maken om elkaar toch op een manier gedag te zeggen. Nee, gelukkig mag je elkaar weer even vasthouden, dat heb ik echt gemist!
Volg je me al via Instagram?
Stonne Moerdijk is 39 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
