Dit vind ik het meest moeilijk aan opvoeden

Kinderen zijn ontzettend leuk. Ik geniet onwijs van mijn jongens en hun lekkere bekkies, vind het fijn om moeder te zijn en als ik naar ze kijk ben ik ultiem gelukkig. Maar opvoeden? Dat vind ik soms verdomd lastig!

Consequent zijn

Overal lees je hetzelfde: je moét consequent zijn in de opvoeding, anders gaan de kinderen een loopje met je nemen. Alle bladen, websites en boeken zijn het met elkaar eens en daarom is de druk des te groter om constant bij je standpunt te blijven. Ik vind dit heel erg moeilijk. Mijn nee verandert echt wel eens in een ja en ik ben wat sneller om te praten dan Raymond. Ik hecht veel waarde aan de regels in huis, maar daartussen kan voor mij een hoop. Maar een hoop ook niet. Soms zeg ik drie keer nee en vraag ik me later af waarom eigenlijk. Soms zeg ik iets, om daar een uur later op terug te komen. Ik doe mijn best, maar ik blijf het lastig vinden en probeer het daarom maar gewoon steeds vaker los te laten. Op elk moment hetzelfde reageren lukt me niet, soms is er best een middenweg te vinden. De tien happen worden er soms vijf, het extra snoepje mag heus wel af en toe en na een smekende blik ga ik heus af en toe wel overstag om een doosje Lego mee te nemen. Ik ben ook maar een mens. Zolang er niet gejankt of geschreeuwd wordt en de regels voor de rest duidelijk zijn, vind ik het prima.

Vrijlaten vs regels in huis

Zoals ik hierboven al zei hebben we regels in huis en mag er daartussen een hoop. Maar soms zijn die regels niet helemaal gelijk aan de verwachtingen van de kinderen. En dat is lastig en levert soms moeilijke momenten op. Ik vind het fijn om aan die regels vast te houden, maar vind het soms ook moeilijk om daartussen te bekijken wat er soms wel en niet kan. In hoeverre worden de kinderen vrijgelaten en in hoeverre komt dat overeen met de regels? Ik vond deze zin heel mooi die ik steeds weer lees: een boos kind is geen strijd. Het is niet erg om de kinderen tot halt te roepen en daar mogen ze best even boos om zijn. We zijn bijvoorbeeld heel erg makkelijk qua schermtijd, maar er moet wel wat tegenover staan. School af? Buiten spelen? Goed gegeten? Lekker gespeeld? En ja, dan hebben we soms een boos kind als we zeggen dat het klaar is met gamen, maar het is dan maar zo. Aan de andere kant vind ik het fijn als mijn kinderen ook iets kunnen inbrengen, daar leer ik als ouder ook weer wat van. Ik schreef al een tijd geleden een artikel over ‘de baas zijn’ en dat ik daar zo’n hekel aan heb. We zijn allemaal mensen in dit huis met onze eigen behoeften en gevoelens. Dat moet allemaal bij elkaar kunnen komen en dan is het soms goed, maar moeilijk, om de regels en het vrijlaten te checken. Komt dat allemaal nog een beetje bij elkaar? Moeilijk, wel.

Mijn eigen grens vs hun behoeften

In mijn ideale wereld zitten de kinderen op school, komen ze rustig thuis en gaan ze lief met elkaar, of apart van elkaar, spelen. Geen geschreeuw, geen gemopper, geen geruzie. Not gonna happen, natuurlijk. Als ik mijn eigen grenzen bekijk, liggen die heel anders dan de behoeften van de kinderen. Inmiddels word ik er steeds iets beter in, maar ik vind het op sommige momenten nog steeds heel erg moeilijk om, in het belang van de kinderen, ergens ja op te zeggen terwijl mijn eigen grens keihard nee roept. Bijvoorbeeld met playdates, met nóg langer in de speeltuin hangen samen, naar een bomvol krijspaleis, etc. We proberen daar middenwegen in te vinden en dat gaat heel erg goed, maar nog steeds is het af en toe met veel pijn en moeite ja voor de kinderen, terwijl het nee is voor mezelf. Kwestie van keuzes maken, de behoeften van de kinderen in de gaten houden, soms compromissen sluiten en op een ander moment weer kiezen voor mezelf. Het zijn nu eenmaal kinderen met een ander energielevel, andere gevoelens en behoeften en totaal andere levensfases.

Samenwerken met de partner

Raymond en ik liggen soms niet op een lijn qua opvoeding. There, I said it. We hebben regelmatig discussies, vinden van elkaar dat we het niet altijd even handig aanpakken en we rollen soms met ons ogen als de een iets hoort waar de ander iets anders over denkt. Nu vind ik het niet belangrijk om met alles op een lijn te liggen en zoals ik eerder al schreef is dat niet mijn streven en hoéft dat ook niet, maar het is toch wel prettig werken als de basis hetzelfde is. Dat vind ik wel moeilijk, om dat door te voeren. Ik ben eerder laks en makkelijk, waar Raymond behoorlijk consequent en secuur kan blijven. Aan de andere kant kan Raymond veel meer hebben qua activiteiten en herrie, is hij veel geduldiger om een gesprek aan te knopen met een overstuur kind en gooi ik al snel de handdoek in de ring. Zo hebben we allebei onze goede en minder goede kanten en is het soms lastig om dat bij elkaar te brengen tot een goed resultaat. Desalniettemin lukt het ons wel steeds, hetzij soms met een dikke discussie na het moment als de kinderen eenmaal op bed liggen. We zijn nu eenmaal totaal verschillende personen en maken ons druk om totaal andere dingen. Terwijl Raymond uren naar nieuwe jaloezieen kan kijken, verlies ik daar weer heel snel mijn geduld bij. Ik kan uren aan het borduren zijn terwijl Raymond zich afvraagt waar ik in hemelsnaam het geduld vandaan haal. Dus ja, niet zo gek dat dat in de opvoeding soms ook even van elkaar verschilt. Gelukkig komen we er altijd wel weer uit. En soms ook niet, dat is ook oké en accepteren we de keuzes van elkaar.

Geruzie en moeten optreden als politie

Tsjah, daar heb ik al een aantal woorden aan vuil gemaakt en ik blijf het zeggen: de continue ruzies tussen de jongens zijn stróntvervelend. Het gekibbel, geschreeuw, het uitlokken, de welles/nietes strijd, het gevecht om het speelgoed, de ruzies, het aan elkaar zitten. Het hoort erbij en dat weet ik, maar ik vind het heel vermoeiend, energievretend en zo niet leuk. Nu kan ik niet van ze verwachten dat er helemaal geen ruzie meer is en dat ze allebei de hele dag lief spelen en geen geluid maken (I wish), maar een middenweg zou wel fijn zijn. Gelukkig gaan we nu al de goede kant op, nu de scholen weer open zijn en de jongens iets vaker van elkaar gescheiden zijn. Hopelijk zet deze goede lijn zich voort.