Vorig jaar ging ik naar de theatershow van Omdenken; ‘Lastige kinderen? Heb jij even geluk!’ Ik was direct onder de indruk van zowel de boodschap als van de brenger, Berthold Gunster. Deze man kan, zoals de uitspraak luidt, praten als Brugman en is een grote inspiratiebron. Een tikkeltje hyperactief, maar behoorlijk krachtig weet hij zijn boodschap over omdenken over te brengen. Na afloop wist ik dan ook; dit is niet het laatste wat ik van deze man heb gezien of gehoord. Inmiddels heb ik een aantal boeken gelezen, vind ik zijn podcasts heel inspirerend en toen ik werd uitgenodigd door CompaNanny om naar de nieuwe CompaTalks te komen mét Berthold als spreker, wist ik dan ook direct dat ik hier bij wilde zijn. Gisteren was het zover en vertrok ik naar Het Sieraad in Amsterdam om een talk bij te wonen van deze man. Het was een soort samenvatting van de theatershow en ondanks dat ik de boodschap al een beetje ken, was de herhaling absoluut geen overbodige luxe.
Omdenken
Omdenken heeft als visie dat we anders naar ‘lastige kinderen’ moeten kijken. Berthold is van mening dat we een probleem niet direct moeten afkeuren, maar dat we er een feit van moeten maken en daarna een mogelijkheid. Veel problemen zijn misschien geen problemen meer als we er anders naar kijken en lastig gedrag is niet altijd lastig gedrag. Kinderen zijn er niet op uit om altijd maar dwars te zijn en als wij ons perfectionisme iets loslaten en meer denken vanuit het kind, zal alles misschien een stuk makkelijker worden. Wat ik heel mooi vond wat hij gisteren vertelde en wat ik direct heb opgeschreven, is dat we opvoeden altijd maar als argument gebruiken. ‘Ja, maar later…!’ Of ‘Ja, maar zo hoort het niet!’ Laten we het niet steeds hebben over de angst voor later en laten we opvoeden veranderen naar ‘zorg’. We handelen vanuit zorg voor het kind en voor jezelf, in het hier en nu. Ja, de televisie staat te hard en nee, daar word je heus niet doof van later. Dat we het niet fijn vinden of dat we er last van hebben is een veel beter argument.
Sherpa
Berthold vertelde ook zo mooi dat we ons niet moeten zien als gids voor de kinderen, want een gids bepaalt de tocht en je hoeft als ouder niet alle kennis in huis te hebben. Beter praten we over sherpa’s; als ouders dragen wij de last van de kinderen en het is hun tocht; wij zijn daar getuige van en ondersteunen waar nodig. We hebben het in ons dat we altijd alles maar dwangmatig willen oplossen, maar oplossen is zoals het zou moeten zijn. En wie zegt dat het zo moét? Dat zijn alleen je verwachtingen die spreken. Veel beter kunnen we gaan omdenken; denken in zoals het ook zou kunnen zijn. Het zijn steeds zinnen die ik even goed tot me door moet laten dringen, maar uiteindelijk kan ik niets anders dan ja knikken. Ik ben het met hem eens en alhoewel ik goed van mezelf weet dat ik nog niet zo denk als deze man, is het wel iets dat ik enorm graag zou willen kunnen. Het is een kunst om op zo’n manier naar je kinderen te kunnen kijken en daar zouden we allemaal wel een beetje van moeten hebben.
We denken teveel als opa Piet
We zitten teveel in een oude manier van denken; ‘het moet zo!’, ‘het hoort zo!’ en dat soort patronen. Zodra we geconfronteerd worden met een nieuw probleem zonder de feiten te onderzoeken, proberen we met een oude oplossing te komen. Zonder eens verder te kijken, verder te denken, om te denken. Van een probleem een feit maken en vervolgens een mogelijkheid. Problemen worden voornamelijk een probleem als we een feit koppelen aan een verwachting. Als we eens proberen deze verwachtingen bij te stellen, kunnen daar heel mooie dingen ontstaan. Kinderen en ouders zijn het vaak eens over de feiten; de verwachtingen kunnen soms een beetje verschillen. Kijk als ouder eens naar het verlangen achter de verwachtingen; verwachtingen moeten op een bepaalde manier, verlangen kan op meerdere manieren.
Is het echt een probleem?
Ik moest in eerste instantie een beetje wennen aan het boek en de theatershow, maar dat komt omdat ik dat omdenken nog lastig vind. Maar heel eerlijk; als ik mijn kinderen lastig vind, is dat negen van de tien keer omdat ik moe ben. Omdat ik niet van drukte hou en het vreselijk vind dat ze gaan gillen en rennen als ik dat op dat moment niet kan handelen. Lastig? Ja, voor mij misschien. Met de vragen ‘wat is het probleem?’, ‘is het echt een probleem?’, ‘ben jij het probleem?’ En ‘is het probleem de bedoeling?’ leer je veel meer relativeren, te kijken vanuit het kind, te kijken naar een diepere oorzaak en ga je dus proberen om te denken. Ik vond het fijn om nu op deze manier tijdens de CompaTalks een opfriscursus te krijgen en wil hier veel meer mee gaan doen. Tijd om het boek er weer bij te pakken.
Te hoge verwachtingen
We verwachten tegenwoordig veel van onze kinderen en van onszelf. Vaak is het onze teleurstelling die het gedrag als lastig bestempelen. Ik raad je absoluut het boek aan maar echt, hou ook de talks van Berthold Gunter in de gaten! Die man heeft heel, heel wijze woorden.
Bedankt CompaNanny, dat ik hierbij aanwezig mocht zijn en dat ik op deze manier weer even een opfrisser kreeg. Tijd om het weer even helder te krijgen! Wil je hier meer over leren en weten, dan kun je het boek van Omdenken bestellen. Daarin staat ook eigenlijk alles heel uitgebreid beschreven! Je vindt ‘Lastige kinderen? Heb jij even geluk!’ via deze link.
En hou ook CompaTalks in de gaten; er zijn steeds heel inspirerende sprekers en de toegang is altijd gratis!
