6 jaar Mommyhood; dit leerde ik van momblogger zijn

4 juni blijft altijd een beetje een speciale datum voor me. In 2013 zette ik op deze datum namelijk mijn blog online met de allereerste verhalen over mijn eerste zwangerschap. Ik ga jullie niet meer vervelen met de weg er naartoe en waarom ik de site gestart ben, maar ik kon dit moment toch niet helemaal stilletjes voorbij laten gaan. Mommyhood draait inmiddels zes jaar en ik ben enorm trots op de resultaten die ik behaal. Ieder jaar zijn de bezoekersaantallen weer iets hoger en afgelopen maand waren er 45.000 mensen die de weg naar mijn blog wisten te vinden. In deze tijden, waarin veel mensen stoppen of de stap naar YouTube maken, vind ik dat toch iets om heel erg trots op te zijn. Ik doe nooit zo mee met alle trends, heb nog nooit video’s gemaakt en heb niks met podcasts, maar wil gewoon heel erg graag schrijven. Het werkt zeker niet altijd in mijn voordeel qua samenwerkingen, maar zolang mijn gevoel goed blijft en ik precies doe waar ik iedere dag weer achter sta, denk ik dat ik dit nog heel lang zou kunnen doen.

Er zijn de afgelopen jaren een aantal dingen die ik geleerd heb van het zijn van een familieblogger, mommyblogger, momblogger, gezinsblogger, lifestyleblogger of hoe je het ook maar wil noemen. Omdat jullie de geschiedenis van Mommyhood nu wel kennen, ik al vaak favorieten en best gelezen artikelen heb gedeeld, gaan we het vandaag eens hebben over de leermomenten van de afgelopen zes jaar.

Ik ben soms te vrij in het delen van informatie

Als je me al langer volgt, weet je inmiddels wel dat ik veel deel. Heel veel deel. Ik vind het ontzettend leuk om jullie een kijkje te geven in mijn leven en in die van de kinderen en wil dit graag op een eerlijke, echte manier doen. Echter is mijn valkuil dat ik soms te snel te veel wil delen. Ik vind het soms lastig om de grens te bepalen en wil gewoon graag alles kunnen vertellen. Gaat natuurlijk niet, aangezien ik hier niet alleen met mezelf te maken heb. Gaat natuurlijk ook niet omdat de wereld niet altijd even leuk is. Ik merk dat ik inmiddels nu met Skyler voorzichtiger word en dat ik echt persoonlijk zaken binnen onze vier muren wil houden. Natuurlijk gewoon zoals het hoort. Leuke, oppervlakkigere zaken waar veel mensen mee kunnen dealen wil ik nog vertellen, maar echte persoonlijke issues niet meer. Met Maddox gaat eigenlijk hetzelfde gebeuren. Slapeloze nachten, voedingen en bepaalde herkenbare peuterzaken zijn leuk om te bespreken, maar de echt persoonlijke dingen zullen steeds minder worden.

Qua foto’s zijn we nog wel erg makkelijk maar ik ben dan ook van mening dat ik geen schadelijke dingen plaats en dat het vooral gezellige kiekjes van de kinderen zijn in leuke situaties. Toch blijft het goed, en soms voor mij als heel openhartig persoon wel lastig, om scherp te blijven en als ik over iets twijfel is er natuurlijk altijd Raymond met wie ik overleg. Hij leest ook alles wat ik online zet. Daarnaast vraag ik regelmatig even een vriendin om iets te lezen, als er dingen zijn waar ik over twijfel. Maar ik weet ook: bij twijfel plaats ik het gewoon liever niet. Dus: ik ben heel openhartig en deel veel, maar heb voor onszelf een duidelijke grens. Een grens die steeds meer opgeschroefd gaat worden naarmate de jongens ouder worden. De laatste tijd gaat het ook steeds meer over mij als moeder, over mij als persoon. Daar zullen we ook wel een beetje naartoe groeien, aangezien de kinderen dus ouder worden en er ook geen kindjes meer bij komen.

Mensen vinden altijd iets van je opvoedkunsten

Poeh, wat moest ik in het begin wennen aan al die mensen die iets van me vonden. Of anders gezegd: die iets van mijn opvoedkunsten vonden. Er is niets zo persoonlijk als opvoeden en iedereen staat daar weer anders in. Iedereen heeft zijn of haar eigen manieren en regels en vindt dat die ook het beste zijn. Ik snap het dan echt wel dat er mensen zijn die graag vertellen dat hun manier beter is of dat zij het liever anders hadden gezien. Ik denk soms ook bij bepaalde mensen ‘eh, zou je dat wel doen?’ of ‘ehm, dat doe ik dus héél anders!’ Als je dan zo openbaar je verhaal doet, is de kans groot dat mensen reageren. Ik ben zelf zo iemand die het kan denken, maar ik zal het niet zo snel tegen een moeder zeggen dat ze iets beter anders zou kunnen doen. In de afgelopen jaren zijn er zoveel mensen geweest die wel hun mening verkondigden, dat ik daar echt heel erg aan moest wennen. Opeens gingen de comments niet meer over mij maar over mijn kinderen. Het ging niet meer over mijn kleding maar over mijn manier van kinderen groot brengen.

Nog steeds kan ik me er behoorlijk druk over maken. Nog steeds komt er wel eens een opmerking binnen en wil ik er tegenin gaan omdat ik me aangevallen voel. Soms wil ik ook gewoon reageren, om te vertellen waarom ik een bepaalde keuze heb gemaakt en ik denk dat dat mijn goed recht is. Soms voelt het voor anderen dan als verdedigen; voor mij is het een kwestie van een tegengeluid kunnen geven. Ik vertel graag waarom ik iets doe of wil gewoon kunnen reageren op iemand die heftig kan zijn in een reactie. De ene keer gaat dat heel erg goed, haal ik mijn schouders op en denk ik ‘ach, mijn leven en mijn kinderen’. Een andere keer voel ik me er echt door geraakt en kost het me tijd om me er overheen te zetten.

Spon blijft altijd een beetje lastig

Dit bedoel ik op alle manieren. Het blijft gek dat ik in de afgelopen jaren regelmatig met een nieuwe kinderwagen heb kunnen lopen. Het voelt ongemakkelijk als ik tegen iemand kan zeggen dat ik iets heb gekregen. Ik voel me soms best bezwaard dat de kinderen veel speelgoed hebben ontvangen en weet dat we in een luxepositie verkeren dat we vakanties en dagjes uit hebben gekregen. Het blijft een gekke wereld en ondanks dat het natuurlijk mijn werk is en er altijd wel iets tegenover staat qua werk, blijft het onnatuurlijk voelen om deze dingen ‘te krijgen’.

Ik vind spon sowieso moeilijk want nu ik zelf mijn sales doe, moet ik opeens tarieven ga bepalen en laten zien wat ik waard ben. Ik zit soms dagen te zoeken naar opdrachten terwijl ik op andere momenten in een week tijd word benaderd door vier bedrijven die willen samenwerken. Het is een onstabiele, onrustige wereld en dat heeft me echt veel geleerd de afgelopen jaren. Heb ik een paar slechte maanden, dan zie ik mezelf helemaal aan de grond zitten en wil ik direct stoppen en in loondienst gaan. Haal ik een paar leuke samenwerkingen binnen, dan glunder ik van trots, kan ik de hele wereld aan en wil ik doorgaan tot ik oud ben. Ik merk wel dat ik, nu ik twee kinderen heb en toch wat ouder word, meer zoek naar stabiliteit en dat deze wereld me dat niet helemaal kan geven. En dat zeg ik dan weer na een heel slechte maand waarin er geen inkomsten zijn geweest. Echter denk ik er de laatste tijd ook zo over na een heel goede maand qua opdrachten. Er werd me laatst gevraagd hoe ik nu denk aan mijn opmerking ‘ik ben over vijf jaar weer in loondienst’, maar dat is voor mij nog onveranderd. Hoe vereerd ik ook ben dat er zulke mooie bedrijven willen samenwerken, hoe mooi ik alle spullen ook vind die ik krijg en hoe fijn de vrijheid ook is die ik momenteel ervaar. Ik kan soms erg snakken naar stabiliteit op dit gebied.

Iets anders over spon: het blijft voor volgers natuurlijk ook een rare wereld, dat al die influencers maar in hun vingers hoeven te knippen en weer een wandelwagentje voor de deur hebben staan. Zo werkt het niet helemaal, maar ik snap heel erg goed dat er jaloers naar gekeken kan worden of dat het onbegrijpelijk is. Er zijn dan ook soms volgers die het niet altijd leuk vinden als er een gesponsord artikel online komt. Het is voor mij de laatste jaren dan ook echt een leermoment geweest, om daar nog netter mee te werk te gaan. Nog duidelijker aangeven als ik iets heb gekregen of als ik ergens voor betaald word en nog beter mijn best doen op passende samenwerkingen en/of mooie artikelen die goed aansluiten bij de rest van de site.

4. Persoonlijke, eerlijke verhalen is het liefste dat ik schrijf

In al die jaren als blogger -ik blog inmiddels in totaal nu ruim 15 jaar- heb ik al heel wat artikelen geschreven. Een ding daarvan is favoriet, en helemaal de afgelopen jaren: die echt persoonlijke, openhartige en eerlijke verhalen. Stukken waarin ik me kwetsbaar opstel en misschien écht verschil kan maken voor mensen. Stukken waarbij sommige moeders denken: ‘zie je wel, ik ben niet de enige’ of waarbij mensen ontdekken dat er meer mensen zijn die strugglen. Ik had altijd als doel met Mommyhood om mijn verhalen zo eerlijk mogelijk te houden en ik denk dat ik daar nog steeds iedere dag goed in slaag. Ik probeer steeds wel eens een ander artikel uit, vul de boel aan met leuke lijstjes, deel mooie collecties of fijne wishlists, maar van die artikelen waarbij ik ’s ochtends vol spanning de reacties ga lezen, word ik het meest blij. En dat is me de afgelopen jaren nog duidelijker geworden sinds ik voor Mommyhood aan het schrijven ben.

Op naar het zevende jaar! Want wat er ook gebeurt, waar ik ook mijn geld mee ga verdienen aankomende tijd/jaren; van Mommyhood zijn jullie nog lang niet af.